Γράφει ο Χρήστος Τριανταφύλλου
ΑΛΛΟ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ, ΑΛΛΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ
Σε μια εποχή που, όχι μόνο στην ελληνική, αλλά και στη διεθνή πολιτική σκηνή, οι μάσκες έχουν πέσει και οι προθέσεις του παλαιού πολιτικού κόσμου είναι φανερές, τώρα που όλο και πιο πολλοί καταλαβαίνουν πως οι έννοιες «δεξιός» κι «αριστερός» είναι σχετικές και ότι η στάση και η χρησιμότητα του κάθε πολιτικού στο κοινό καλό έχει να κάνει μάλλον με την προσωπική του ηθική παρά με την κομματική του τοποθέτηση, υπάρχουν ακόμη συμπολίτες και μάλιστα από εκείνους που αυτοπλασσάρονται ως εξόχως διανοούμενοι, που χαρακτηρίζουν αυτούς που ασχολούνται με τα κοινά με φράσεις κλισέ και τους αξιολογούν, αφού πριν εν πολλοίς αυθαίρετα τους κατατάξουν σε ένα πολιτικό κόμμα.
Το ίδιο γίνεται, ακόμη και σήμερα και στις προσωπικές σχέσεις. Οι ταμπέλες μπαίνουν με το καλημέρα και οι αποστάσεις καθορίζονται με βάση αυτές. Τις τελευταίες δεκαετίες η προσωπικότητα του καθενός, μέχρι τότε διαβατήριο στη ζωή του, μπήκε στην άκρη. Το ίδιο έγινε και με το ήθος και τις αρχές του. Εκείνο που ενδιέφερε μόνο ήταν το κόμμα στο οποίο ανήκει. Και η κομματική του αυτή ιδιότητα υποκατέστησε την ατομική του προσωπικότητα και έγινε το κλειδί που άνοιγε ή δεν άνοιγε κάθε πόρτα.
Δεν υπάρχει η αμφιβολία ότι υποχρέωση του κάθε πολίτη είναι η πολιτικοποίηση. Η διαμόρφωση πολιτικής συνείδησης. Όπως επίσης ότι αυτό είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από την κομματικοποίηση. Η πρώτη δημιουργεί οξεία κριτική σκέψη, η δεύτερη αναζητά έτοιμες κλισαρισμένες απαντήσεις. Στην πρώτη ο πολίτης συμμετέχει σε κοινές προσπάθειες με συμπολίτες του να επιλύσει κοινωνικά προβλήματα, να αποκαταστήσει την ιστορική αλήθεια από όσους την διαστρεβλώνουν. να συνεργάζεται και να συναποφασίζει για την επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων. Η κομματικοποίηση είναι διαφορετικό πράγμα και από την προτίμηση του καθενός για το ένα ή το άλλο κόμμα, βασική προϋπόθεση της δημοκρατικής διαδικασίας. Στην κομματικοποίηση ο πολίτης φανατίζεται και θεωρεί πως ό,τι είναι καλό για το κόμμα του είναι καλό για το κοινωνικό σύνολο, αλλά συγχρόνως ότι θα πρέπει να επιβληθεί και στους άλλους.
Τα κομματικοποιημένα άτομα σπεύδουν να κατατάξουν τους άλλους και να αποδώσουν κομματικές σκοπιμότητες ακόμη και σε όσους απλώς και μόνο εκφράζουν την άποψή του ή επιτελούν ό,τι θεωρούν καθήκον.
Σήμερα η έννοια της πολιτικοποίησης ταυτίζεται με αυτή της κομματικοποίησης και ο δικομματισμός στη χώρα μας οδεύει προς το τέλος του κι έχει αποκαλυφθεί η αδιαφάνεια, ο αμοραλισμός και η μικροπρέπεια που κρύβονταν στα κόμματα. Kι ενώ κάθε πράξη μας είναι πολιτική, κι ενώ η συμμετοχή του καθενός μας στα κοινά, από θέσεις ανάλογες με τις επιθυμίες και τις δυνατότητές μας, αποτελεί καθήκον του πολίτη κι όχι εντεταλμένη υπηρεσία εκπορευόμενη από το ένα ή το άλλο κόμμα, αρκετοί είναι εκείνοι ακόμη που ψάχνουν να βρουν σε ποιο κόμμα αποκλίνει ο καθένας για να τον κρίνουν από αυτό κι όχι από τη διάθεσή του για προσφορά και την αποτελεσματικότητα των προσπαθειών του.
Ίσως να μην υπάρχει κοινωνικά συντηρητικότερη στάση από αυτήν. Το περίεργο είναι πως τις περισσότερες φορές εκφράζεται από άτομα τα οποία κόπτονται πως διαθέτουν ανεξαρτησία σκέψης και ότι είναι προοδευτικά.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ
