«Θυμηθείτε ότι η δημοκρατία δεν διαρκεί ποτέ πολύ. Σύντομα σπαταλά τα καυσαέρια και [καταστρέφει] τον εαυτό του. . . . Είναι μάταιο να πούμε ότι η Δημοκρατία είναι … λιγότερο υπερήφανοι, λιγότερο εγωιστές, λιγότερο φιλόδοξοι ή λιγότερο φιλάργυροι από την αριστοκρατία ή τη μοναρχία. Δεν είναι αλήθεια στην πραγματικότητα και πουθενά δεν εμφανίζεται στην ιστορία. Αυτά τα Πάθη είναι τα ίδια σε όλους τους Ανθρώπους κάτω από όλες τις μορφές Απλής Διακυβέρνησης, και όταν δεν ελέγχονται, παράγουν τα ίδια Αποτελέσματα της Απάτης, της Βίας και της Σκληρότητας.

Επιστολή του John Adams προς τον John Taylor, Δεκέμβριος 1814

Σε κάθε εποχή υπάρχει ένα σύνολο πεποιθήσεων που ανυψώνονται σε ιερή κατάσταση και η αμφισβήτησή τους θεωρείται αιρετική. Για αιώνες ήταν τα δόγματα του Χριστιανισμού που κατείχαν αυτό το καθεστώς, σήμερα είναι το δόγμα του δημοκρατικού κράτους. Η δημοκρατία, όπως εφαρμόζεται σήμερα, είναι η μεγαλύτερη μορφή διακυβέρνησης και όποιος την αρνείται διαπράττει βλασφημία – ή τουλάχιστον έτσι διδασκόμαστε. Αλλά όπως ένα μεγάλο μέρος του χριστιανικού δόγματος ήταν ένα πέπλο για την προστασία της εξουσίας της Εκκλησίας, το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για τη δημοκρατία. Η δημοκρατία, με τις πολιτικές εκστρατείες της, τις εκλογές και την ψευδαίσθηση της διακυβέρνησης από τον λαό, είναι ένα πέπλο πίσω από το οποίο οι πολιτικοί και οι γραφειοκράτες παρασιτικά πλουτίζουν, ενώ επιβάλλουν το διεφθαρμένο όραμά τους για την κοινωνία στους υπόλοιπους από εμάς. Σε αυτό το βίντεο εξερευνούμε μερικά από τα μοιραία ελαττώματα της σύγχρονης δημοκρατίας και εξηγούμε πώς αντί να προωθεί την κοινωνική άνθηση, έχει δημιουργήσει μια μορφή ήπιου ολοκληρωτισμού.

«Θεωρούμενη ως το θεμέλιο της ελευθερίας, η σύγχρονη δημοκρατία ανοίγει το δρόμο για την τυραννία. Γεννημένη με σκοπό να σταθεί ως προπύργιο ενάντια στην Εξουσία, τελειώνει παρέχοντας στην Εξουσία το καλύτερο έδαφος που είχε ποτέ για να εξαπλωθεί στο κοινωνικό πεδίο.

Bertrand de Jouvenel, Περί εξουσίας

Υπάρχουν πολλοί θεσμοί που είναι απαραίτητοι για μια ελεύθερη και ευημερούσα κοινωνία. Αυτές περιλαμβάνουν τις ελεύθερες αγορές, τον καταμερισμό της εργασίας, ένα κράτος δικαίου που προάγει την τάξη και την εμπιστοσύνη, ισχυρές οικογένειες, υγιές χρήμα, ένα σχολικό σύστημα που εκπαιδεύει αντί να κατηχεί και ισχυρά μέσα ενημέρωσης που επιδιώκουν την αλήθεια αντί να διαδίδουν προπαγάνδα. Αν μια δημοκρατία διατηρεί αυτούς τους θεσμούς, τότε μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι είναι μια μορφή πολιτικής οργάνωσης που ευνοεί την κοινωνική αρμονία. Αλλά αν μια δημοκρατία παράγει συνεχώς κυβερνήσεις που καταστρέφουν αυτούς τους θεσμούς, τότε η αξία της δημοκρατίας πρέπει να αμφισβητηθεί. Σε όλο τον κόσμο, οι κυβερνήσεις των περισσότερων δημοκρατιών κάνουν το τελευταίο – από την οικογενειακή μονάδα, μέχρι την εκπαίδευση, τα μέσα ενημέρωσης, τις ελεύθερες αγορές, το υγιές χρήμα ή το κράτος δικαίου, οι πολιτικοί και οι γραφειοκράτες καταστρέφουν ενεργά, ή τουλάχιστον διαφθείρουν σοβαρά, αυτούς τους θεσμούς. Γιατί συμβαίνει αυτό; Ποια είναι τα ελαττώματα των σύγχρονων δημοκρατιών που την οδηγούν να εκδηλώνει τέτοιες διεφθαρμένες κυβερνήσεις;

Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, πρέπει να διακρίνουμε δύο τύπους δημοκρατίας: την άμεση δημοκρατία και την έμμεση δημοκρατία. Μια άμεση δημοκρατία περιλαμβάνει τους πολίτες να ψηφίζουν για συγκεκριμένα θέματα, συνήθως μέσω δημοψηφίσματος. Σε μια άμεση δημοκρατία κυβερνά η πλειοψηφία. Το αν κάποιος βλέπει αυτή τη μορφή πολιτικής οργάνωσης με θετικό ή αρνητικό τρόπο εξαρτάται συνήθως από το αν ανήκει στην πλειοψηφία ή τη μειοψηφία. Εκείνοι στην πλειοψηφία τείνουν να πιστεύουν ότι η άμεση δημοκρατία είναι ένα καλό σύστημα, καθώς οδηγεί στην ικανοποίηση των επιθυμιών τους, ενώ εκείνοι στη μειοψηφία συχνά αισθάνονται ότι η άμεση δημοκρατία δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια τυραννία των μαζών. «Δημοκρατία είναι δύο λύκοι και ένα αρνί που ψηφίζουν για το τι θα φάνε για μεσημεριανό γεύμα», παρατήρησε περίφημα ο Βενιαμίν Φραγκλίνος. Ενώ ο Βρετανός πολιτικός του 19ου αιώνα Auberon Herbert είχε να πει τα εξής σχετικά με την ηθική μιας άμεσης δημοκρατίας:

«Πέντε άνδρες βρίσκονται σε ένα δωμάτιο. Επειδή τρεις άνδρες έχουν τη μία άποψη και οι δύο την άλλη, έχουν οι τρεις άνδρες ηθικό δικαίωμα να επιβάλουν την άποψή τους στους άλλους δύο άνδρες; Ποια μαγική δύναμη έρχεται πάνω από τους τρεις άνδρες που επειδή είναι ένας περισσότερος σε αριθμό από τους δύο άνδρες, γίνονται ξαφνικά κάτοχοι του μυαλού και του σώματος αυτών των άλλων; Όσο ήταν δύο με δύο, τόσο υποθέταμε ότι ο καθένας παρέμενε κύριος του μυαλού και του σώματός του. Αλλά από τη στιγμή που ένας άλλος άνθρωπος, ενεργώντας στον Ουρανό ξέρει μόνο από ποια κίνητρα, έχει ενωθεί με το ένα ή το άλλο μέρος, αυτό το μέρος έχει γίνει αμέσως κυριευμένο από τις ψυχές και τα σώματα του άλλου μέρους. Υπήρξε ποτέ μια τέτοια εξευτελιστική και αδικαιολόγητη δεισιδαιμονία;»

Auberon Herbert, Το σωστό και το λάθος του καταναγκασμού από το κράτος

Η τυραννία των μαζών, ωστόσο, δεν είναι η πιο σοβαρή απειλή που αντιμετωπίζει η Δύση, καθώς ζούμε σε έμμεσες δημοκρατίες που καθιστούν τους περισσότερους ανθρώπους πολιτικά ανίκανους και τη δύναμη των μαζών σχετικά αμελητέα. Σε μια έμμεση ή αντιπροσωπευτική δημοκρατία, ψηφίζουμε πολιτικούς οι οποίοι, θεωρητικά, υποτίθεται ότι εκπροσωπούν τα συμφέροντά μας. Αλλά το πώς πρέπει να λειτουργεί η αντιπροσωπευτική δημοκρατία στη θεωρία, δεν είναι το πώς λειτουργεί στην πράξη. Σε όλες σχεδόν τις δημοκρατικές χώρες ένας μικρός αριθμός πολιτικών υποψηφίων προεπιλέγεται από μια χούφτα πολιτικών κομμάτων που μονοπωλούν το πολιτικό σύστημα κάθε χώρας και από αυτούς τους υποψηφίους ψηφίζουμε αυτούς που προτιμούμε, ή τουλάχιστον αντιπαθούμε τους λιγότερους. Μόλις εκλεγούν, αντί να αναγκάζονται να εκπροσωπούν τα συμφέροντα της πλειοψηφίας, οι πολιτικοί μπορούν, και συχνά το κάνουν, να εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα. Ή όπως σημειώνουν οι Frank Karsten και Karel Beckman στο βιβλίο τους Beyond Democracy:

«Δεν είναι «η βούληση του λαού», αλλά η βούληση των πολιτικών – υποκινούμενη από ομάδες επαγγελματιών λομπίστες, ομάδες συμφερόντων και ακτιβιστές – που βασιλεύει σε μια δημοκρατία».

Frank Karsten και Karel Beckman, Πέρα από τη δημοκρατία

Πολλοί θα αντιτείνουν ότι ένα πλεονέκτημα μιας έμμεσης δημοκρατίας είναι ότι μπορούμε να καταψηφίσουμε τους διεφθαρμένους πολιτικούς που αποτυγχάνουν να μας υπηρετήσουν. Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι ότι οι σύγχρονες δημοκρατίες σπάνια παράγουν έντιμους και ηθικούς πολιτικούς υποψηφίους. Κάθε φορά που ένας διεφθαρμένος πολιτικός καταψηφίζεται, αντικαθίσταται από έναν άλλο διεφθαρμένο πολιτικό που απλώς εξυπηρετεί διαφορετικές ομάδες ειδικών συμφερόντων. Επιπλέον, τα εθνικά κράτη έχουν μεγαλώσει τόσο πολύ που οι περισσότεροι από τους κρατικούς παράγοντες που μας κυβερνούν και εφαρμόζουν τις πολιτικές που μας επηρεάζουν σε καθημερινή βάση είναι γραφειοκράτες που δεν υπόκεινται σε λαϊκές εκλογές.

Και εδώ βρίσκεται ίσως το πιο σοβαρό ελάττωμα των σύγχρονων δημοκρατιών – η δημοκρατική διαδικασία φαίνεται ανίκανη να αποτρέψει τους χειρότερους από το να ανέβουν στην κορυφή της κυβέρνησης. Υπάρχουν διάφοροι παράγοντες που μπορούν να εξηγήσουν αυτό: Πρώτον, υπάρχει η διεφθαρμένη φύση της εξουσίας.

«Η απεριόριστη εξουσία στα χέρια των περιορισμένων ανθρώπων οδηγεί πάντα στη σκληρότητα».

Aleksandr Solzhenitsyn, Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ

Ή όπως έγραψε ο Μιχαήλ Μπακούνιν:

«Όσο δημοκρατικά και αν είναι τα συναισθήματα και οι προθέσεις τους, μόλις [οι πολιτικοί] επιτύχουν την ανύψωση του αξιώματος, μπορούν να δουν την κοινωνία μόνο με τον ίδιο τρόπο που ένας δάσκαλος βλέπει τους μαθητές του, και μεταξύ μαθητών και δασκάλων δεν μπορεί να υπάρξει ισότητα. Από τη μία πλευρά υπάρχει η αίσθηση μιας ανωτερότητας που αναπόφευκτα προκαλείται από μια θέση ανωτερότητας. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει μια αίσθηση κατωτερότητας που προκύπτει από την ανωτερότητα του δασκάλου. . . . Όποιος μιλά για πολιτική εξουσία μιλάει για κυριαρχία. Αλλά όπου υπάρχει κυριαρχία, υπάρχει αναπόφευκτα ένα κάπως μεγάλο τμήμα της κοινωνίας που κυριαρχείται. . . . Αυτή είναι η αιώνια ιστορία της πολιτικής εξουσίας…».

Μιχαήλ Μπακούνιν, Η ψευδαίσθηση της καθολικής ψηφοφορίας

Ένας άλλος παράγοντας που μπορεί να εξηγήσει την ηθική διαφθορά των πολιτικών είναι ότι σαν σκώρος στη φωτιά, οι πιο αδίστακτοι και πεινασμένοι για εξουσία ανάμεσά μας έλκονται από την κρατική εξουσία. Εκείνοι που μπαίνουν στο παιχνίδι της πολιτικής είναι συχνά τα ίδια τα άτομα που θέλουμε λιγότερο να μας κυβερνήσουν, ή όπως έγραψε ο Frank Herbert:

«Όλες οι κυβερνήσεις υποφέρουν από ένα επαναλαμβανόμενο πρόβλημα: η εξουσία προσελκύει παθολογικές προσωπικότητες. Δεν είναι ότι η εξουσία διαφθείρει, αλλά ότι είναι μαγνητική για το φθαρτό».

Frank Herbert, Κεφάλαιο: Dune

Μια άλλη εξήγηση για το γιατί η χειρότερη άνοδος στην κορυφή στη σύγχρονη πολιτική είναι επειδή τα μακιαβελικά, ναρκισσιστικά και κοινωνιοπαθητικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα βελτιώνουν την πιθανότητα κάποιου να κερδίσει πολιτικές εκλογές ή να προαχθεί στη θέση ενός γραφειοκράτη υψηλού επιπέδου. Ή όπως εξηγεί ο φιλόσοφος Hans Hermann Hoppe:

“. . . Η επιλογή των κυβερνητών των πολιτειών μέσω λαϊκών εκλογών καθιστά ουσιαστικά αδύνατο για αβλαβή ή αξιοπρεπή άτομα να ανέβουν ποτέ στην κορυφή. Οι πρόεδροι και οι πρωθυπουργοί έρχονται στη θέση τους όχι λόγω της ιδιότητάς τους ως φυσικοί αριστοκράτες, όπως έκαναν κάποτε οι φεουδάρχες βασιλιάδες. αλλά ως αποτέλεσμα της ιδιότητάς τους ως ηθικά ανεμπόδιστοι δημαγωγοί. Ως εκ τούτου, η δημοκρατία ουσιαστικά διασφαλίζει ότι μόνο επικίνδυνοι άνθρωποι θα ανέβουν στην κορυφή της κρατικής κυβέρνησης.

Hans Hermann Hoppe, Από την αριστοκρατία στη μοναρχία στη δημοκρατία

Μόλις βρεθούν στην εξουσία, αυτοί οι δημαγωγοί προστατεύονται αποτελεσματικά από την οργή των πολιτών λόγω μιας οφθαλμαπάτης, που δημιουργείται από το δόγμα της δημοκρατίας. Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι σε μια δημοκρατία είμαστε εμείς οι άνθρωποι που κυβερνάμε και ότι ως κυβερνώντες είμαστε συλλογικά υπεύθυνοι για τη διαφθορά, την ανικανότητα και την ανηθικότητα της κυβέρνησής μας. Αυτή η πεποίθηση παραβλέπει το γεγονός ότι οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουν καμία επίδραση στις ενέργειες των πολιτικών και εκτρέπει την ευθύνη μακριά από τους πολιτικούς και τους γραφειοκράτες που είναι υπεύθυνοι για τις πολιτικές που καταστρέφουν την κοινωνία. Επιπλέον, όταν πιστεύουμε ότι εμείς οι άνθρωποι κυβερνάμε, η αντίστασή μας στην επικίνδυνη ανάπτυξη της κρατικής εξουσίας αποδυναμώνεται, ή όπως εξηγεί ο Hoppe:

«Κάτω από τη δημοκρατία η διάκριση μεταξύ των κυβερνώντων και των κυβερνωμένων γίνεται θολή. Εμφανίζεται ακόμη και η ψευδαίσθηση ότι η διάκριση δεν υπάρχει πλέον: ότι με τη δημοκρατική κυβέρνηση κανείς δεν κυβερνάται από κανέναν, αλλά ο καθένας κυβερνά τον εαυτό του. Κατά συνέπεια, η δημόσια αντίσταση ενάντια στην κυβερνητική εξουσία αποδυναμώνεται συστηματικά».

Hans Hermann Hoppe, Από την αριστοκρατία στη μοναρχία στη δημοκρατία

Αυτή η αποδυναμωμένη αντίσταση στην ανάπτυξη της κρατικής εξουσίας έχει δημιουργήσει ένα εύφορο έδαφος για την εμφάνιση ολοκληρωτικής διακυβέρνησης σε ολόκληρη τη Δύση. Πολλοί θα αντιτείνουν ότι η δημοκρατική Δύση δεν μοιάζει καθόλου με τις ολοκληρωτικές χώρες του παρελθόντος, είτε πρόκειται για τη Σοβιετική Ρωσία, την κομμουνιστική Κίνα, τη ναζιστική Γερμανία, την Κούβα ή τη Βόρεια Κορέα. Αυτές οι χώρες συγκέντρωσαν την εξουσία και έλεγχαν τις ζωές των πολιτών τους σε βαθμό που δεν έχει παρατηρηθεί ποτέ στην ιστορία και σε επίπεδο που υπερβαίνει κατά πολύ την εμπειρία της σύγχρονης Δύσης. Αλλά η συγκέντρωση της κυβερνητικής εξουσίας στις δυτικές δημοκρατίες διαφέρει μόνο σε βαθμό από εκείνη που παρατηρήθηκε στις ολοκληρωτικές χώρες του 20ού αιώνα. Οι δυτικές δημοκρατίες είναι αυτό που μπορεί να ονομαστεί ήπια ολοκληρωτικά κράτη σε αντίθεση με τις πιο βάναυσες εκδηλώσεις του παρελθόντος ολοκληρωτισμού. Το 1835 ο Alexis de Tocqueville προέβλεψε την άνοδο του ήπιου ολοκληρωτισμού στις δυτικές δημοκρατίες και την περιέγραψε στο μεγάλο έργο του Democracy in America:

«Αφού είχε… πήρε κάθε άτομο ένα προς ένα στα ισχυρά χέρια του, και αφού τον διαμόρφωσε όπως θέλει, η κυρίαρχη εξουσία απλώνει τα χέρια της σε ολόκληρη την κοινωνία. Καλύπτει την επιφάνεια της κοινωνίας με ένα δίκτυο μικρών, περίπλοκων, λεπτών και ομοιόμορφων κανόνων, τους οποίους τα πιο πρωτότυπα μυαλά και οι πιο δυναμικές ψυχές δεν μπορούν να σπάσουν για να ξεπεράσουν το πλήθος. Δεν σπάει τις θελήσεις, αλλά τις μαλακώνει, τις λυγίζει και τις κατευθύνει. Σπάνια επιβάλλει δράση, αλλά συνεχώς αντιτίθεται στην υποκριτική σας… Εμποδίζει, καταπιέζει, ενισχύει, σβήνει, αποχαυνώνει και τελικά υποβιβάζει κάθε έθνος στο να μην είναι τίποτα περισσότερο από ένα κοπάδι δειλών και εργατικών ζώων, των οποίων η κυβέρνηση είναι ο ποιμένας.

Alexis de Toqueville, Δημοκρατία στην Αμερική

Πριν από την άνοδο αυτού του ήπιου ολοκληρωτισμού, οι κοινωνικές σχέσεις κυριαρχούνταν από μια πληθώρα διαφορετικών θεσμών και ενώσεων που ήταν ανεξάρτητες από την κυβέρνηση – όπως αγορές, συντεχνίες, εκκλησίες, ιδιωτικά νοσοκομεία, πανεπιστήμια, αδελφότητες, φιλανθρωπικά ιδρύματα, μοναστήρια και το πιο σημαντικό η «πρωταρχική κοινότητα της οικογένειας». Αυτές οι ανεξάρτητες ενώσεις και θεσμοί, ενώ παρείχαν μεγάλα κοινωνικά οφέλη, λειτούργησαν επίσης ως εμπόδια στην επέκταση της κυβερνητικής εξουσίας. Η καταστροφή και η αντικατάσταση αυτών των πιο ποικίλων μορφών κοινότητας με σχέσεις μεταξύ του ατόμου και του κράτους, η οποία ξεκίνησε στη Δύση τον 20ό αιώνα και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, ήταν ένα κρίσιμο βήμα στην άνοδο κυβερνήσεων που κρύβουν την ολοκληρωτική τους φύση πίσω από το πέπλο του δημοκρατικού ιδεώδους. Ή όπως έγραψε ο Robert Nisbet στο The Quest for Community:

«Δεν είναι η εξόντωση ατόμων που τελικά επιθυμούν οι ολοκληρωτικοί ηγέτες. . . . Αυτό που είναι επιθυμητό είναι η εξόντωση εκείνων των κοινωνικών σχέσεων οι οποίες, με την αυτόνομη ύπαρξή τους, πρέπει πάντα να αποτελούν εμπόδιο στην επίτευξη της απόλυτης πολιτικής κοινότητας. Ο πρωταρχικός στόχος της ολοκληρωτικής κυβέρνησης γίνεται έτσι η αδιάκοπη καταστροφή όλων των αποδεικτικών στοιχείων αυθόρμητης, αυτόνομης ένωσης. Να καταστρέψουν ή να μειώσουν την πραγματικότητα των μικρότερων τομέων της κοινωνίας, να καταργήσουν ή να περιορίσουν το φάσμα των πολιτιστικών εναλλακτικών λύσεων που προσφέρονται στα άτομα. είναι να καταστρέψουμε με τον καιρό τις ρίζες της θέλησης να αντισταθούμε στον δεσποτισμό στις μεγάλες μορφές του».

Robert Nisbet, Η αναζήτηση της κοινότητας

Σε μέρη όπως η ναζιστική Γερμανία και η Σοβιετική Ρωσία, η καταστροφή θεσμών ανεξάρτητων από το κράτος έγινε αρκετά γρήγορα και με τη χρήση βίας. Η ίδια διαδικασία συμβαίνει στις δυτικές δημοκρατίες, αλλά με βραδύτερο ρυθμό και αντί για βία, αυτοί οι εναλλακτικοί θεσμοί ακρωτηριάζονται με τη χρήση προπαγάνδας, εκπαιδευτικής κατήχησης, νόμων, κανονισμών και γραφειοκρατικής γραφειοκρατίας. Αλλά ανεξάρτητα από το πώς αναδύεται ο ολοκληρωτισμός, το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο. Οι πολίτες γίνονται υπήκοοι, το κράτος γίνεται αφέντης, και ακόμα κι αν μας έχει δοθεί ακόμα το δικαίωμα ψήφου, είμαστε υποδουλωμένοι παρ’ όλα αυτά, ή όπως έγραψε ο Λύσανδρος Σπούνερ:

«Ένας άνθρωπος είναι, παρ’ όλα αυτά, σκλάβος επειδή του επιτρέπεται να επιλέγει έναν νέο αφέντη μια φορά κάθε χρόνο».

Λύσανδρος Σπούνερ, Το Σύνταγμα της Μη Αρχής

Εάν οι δημοκρατίες μας δεν μπορούν να αποτρέψουν το χειρότερο από το να ανέβουν στην κορυφή και εάν δεν μπορούν να μας προστατεύσουν από την άνοδο ενός ήπιου ολοκληρωτισμού, τότε η δημοκρατία, όπως εφαρμόζεται σήμερα, είναι ένας αποτυχημένος θεσμός και εναλλακτικές μορφές πολιτικής οργάνωσης πρέπει να διερευνηθούν και να συζητηθούν ανοιχτά. Κάποιοι μπορεί να συνεχίσουν να ελπίζουν ότι ένας πολιτικός σωτήρας θα αναδυθεί, θα ξεπεράσει όλες τις διεφθαρμένες επιρροές του κράτους και θα επιστρέψει την κοινωνία σε ένα μονοπάτι ειρήνης και ευημερίας. Αυτό, ωστόσο, είναι να παίξουμε με το μέλλον της κοινωνίας. Γιατί καθώς περιμένουμε τον σωτήρα μας, ο οποίος μπορεί να μην αναδυθεί ποτέ, το κράτος θα συνεχίσει να γίνεται όλο και πιο επαχθές, και στη συνέχεια σιγά-σιγά στην αρχή, αλλά όλο και πιο γρήγορα, οι κοινωνίες μας θα επιδεινωθούν στις κολασμένες συνθήκες που χαρακτηρίζουν όλα τα ολοκληρωτικά έθνη, γιατί όπως σημείωσε ο James Kalb:

«Αν όλη η κοινωνική τάξη εξαρτηθεί από το διοικητικό κράτος, όταν αυτό γίνει τελικά διεφθαρμένο και μη λειτουργικό, όλα θα πάνε».

James Kalb, Η τυραννία του φιλελευθερισμού

“… Σε εκείνες τις άθλιες Χώρες όπου ένας Άνθρωπος δεν μπορεί να αποκαλέσει τη Γλώσσα του δική του, δύσκολα μπορεί να αποκαλέσει κάτι άλλο δικό του. Όποιος θέλει να ανατρέψει την Ελευθερία ενός Έθνους, πρέπει να ξεκινήσει υποτάσσοντας την Ελευθερία του Λόγου».

Silence Dogood, ψευδώνυμο του Benjamin Franklin, The New-England Courant, Number 49, 2-9 July 1722

Η ελευθερία του λόγου ήταν κάποτε ένα από τα πιο αγαπημένα δικαιώματα της Δύσης, αλλά στις σύγχρονες κυβερνήσεις προσπαθούν να μας αφαιρέσουν αυτό το δικαίωμα. Σχεδόν σε όλα τα δυτικά έθνη εισάγεται νομοθεσία για να εμποδίσει την ικανότητά μας να μιλάμε ελεύθερα. Πολιτικοί και γραφειοκράτες δικαιολογούν αυτή τη στάση κατά της ελευθερίας του λόγου στο όνομα του «ευρύτερου καλού». Ισχυρίζονται ότι με περισσότερο έλεγχο στο τι λένε οι άνθρωποι, λιγότεροι άνθρωποι θα παραπλανηθούν από την παραπληροφόρηση και την παραπληροφόρηση και λιγότεροι άνθρωποι θα ζημιωθούν από τις επικρίσεις και τις προσβολές της ρητορικής μίσους. Σε αυτό το βίντεο υποστηρίζουμε ότι η λογοκρισία και η ποινικοποίηση της έκφρασης παραπληροφόρησης, παραπληροφόρησης και ρητορικής μίσους αποτελεί υπαρξιακή απειλή για μια ελεύθερη και ευημερούσα κοινωνία.

«Η καταστολή της ελευθερίας του λόγου είναι διπλό λάθος. Παραβιάζει το δικαίωμα του ακροατή καθώς και του ομιλητή. Είναι εξίσου εγκληματικό να στερείς από έναν άνθρωπο το δικαίωμά του να μιλάει και να ακούει, όπως θα ήταν να του κλέβεις τα χρήματά του».

Frederick Douglass, Έκκληση για ελευθερία του λόγου στη Βοστώνη, 1860

Στη Δύση υπάρχουν εδώ και καιρό όρια στο τι μπορεί και τι δεν μπορεί να ειπωθεί. Τα δικαιώματα ιδιοκτησίας δημιουργούν ένα τέτοιο όριο. Ένας ιδιοκτήτης ακινήτου μπορεί να διεκδικήσει την εξουσία του σπιτιού μου, τους κανόνες μου και να εκδιώξει οποιοδήποτε άτομο από τις εγκαταστάσεις του που λέει κάτι που ο ιδιοκτήτης του ακινήτου δεν επιθυμεί να ακούσει. Οι αρχές του εθιμικού δικαίου, οι οποίες είναι θεμελιώδεις σε πολλά δυτικά νομικά συστήματα, αναγνωρίζουν επίσης ότι ο λόγος που απειλεί το πρόσωπο ή την περιουσία άλλου, συνωμοτεί για τη διάπραξη εγκλήματος ή υποκινεί άλλους σε βία, καθώς απαιτεί νομική κύρωση. Οι νόμοι κατά της δυσφήμισης και της ψευδούς διαφήμισης θέτουν πρόσθετα όρια στον λόγο. Ο σκοπός αυτού του βίντεο δεν είναι να επιχειρηματολογήσει ενάντια στην αξία αυτών των βασικών ορίων στην ομιλία μας – μάλλον η ανησυχία μας είναι αποκλειστικά για τους κινδύνους που προκύπτουν εάν οι κυβερνήσεις λογοκρίνουν και ποινικοποιούν αυτό που θεωρούν παραπληροφόρηση, παραπληροφόρηση και ρητορική μίσους.

“… Η άποψη που επιχειρείται να κατασταλεί από την εξουσία μπορεί ενδεχομένως να είναι αληθινή. Εκείνοι που επιθυμούν να την καταστείλουν, φυσικά, αρνούνται την αλήθεια της. Αλλά δεν είναι αλάνθαστοι. Δεν έχουν καμία εξουσία να αποφασίσουν το ζήτημα για όλη την ανθρωπότητα και αποκλείουν κάθε άλλο άτομο από τα μέσα της κρίσης».

John Stuart Mill, Περί ελευθερίας

Η παραπληροφόρηση ορίζεται συνήθως ως ψευδείς ή ανακριβείς πληροφορίες που διαδίδονται με σκοπό την εξαπάτηση, ενώ η παραπληροφόρηση ορίζεται ως ψευδείς ή ανακριβείς πληροφορίες που διαδίδονται χωρίς πρόθεση εξαπάτησης. Για να κατηγορηθεί κάποιος ότι διαδίδει ψευδείς ιδέες, πρέπει να γίνει κρίση ως προς το τι είναι αληθινό. Η κυβερνητική λογοκρισία της παραπληροφόρησης και της παραπληροφόρησης, επομένως, απαιτεί τη δημιουργία ενός ρυθμιστικού φορέα επιφορτισμένου με τη διάκριση μεταξύ αλήθειας και εξαπάτησης.

Λίγοι άνθρωποι είναι αρκετά αφελείς για να πιστέψουν ότι οι πολιτικοί και οι γραφειοκράτες είναι διανοητικά εξοπλισμένοι για να είναι οι τελικοί διαιτητές της αλήθειας, αλλά πολλοί πιστεύουν ότι οι κυβερνήσεις μπορούν να βασίζονται στη γνώμη των εμπειρογνωμόνων για να καθορίσουν εάν κάτι είναι παραπληροφόρηση ή παραπληροφόρηση. Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για τους οποίους οι εμπειρογνώμονες είναι ακατάλληλοι να διαδραματίσουν αυτόν τον ρόλο. Πρώτον, υπάρχουν σχετικά λίγες ιδέες στις οποίες συμφωνούν όλοι οι ειδικοί. Οι πολιτικοί, επομένως, μπορούν να επηρεάσουν αυτό που θα χαρακτηριστεί ως παραπληροφόρηση ή παραπληροφόρηση μέσω της επιλογής των εμπειρογνωμόνων που είναι εξουσιοδοτημένοι να διακρίνουν μεταξύ αλήθειας και λάθους. Δεύτερον, οι ειδικοί, όπως όλοι μας, είναι διεφθαρμένοι από το χρήμα και την εξουσία. Εάν δοθεί η εξουσία να καθορίσουν την αλήθεια για μια κοινωνία, είναι πολύ πιθανό ότι οι περισσότεροι ειδικοί θα πέσουν θύματα των ίδιων διεφθαρμένων επιρροών που μετατρέπουν τους πολιτικούς σε δυνάμεις κοινωνικής καταστροφής.

Αλλά ακόμα κι αν τα κίνητρα ενός ειδικού παραμένουν αγνά, εξακολουθούν να μην είναι κατάλληλα για να παίξουν το ρόλο του τελικού κριτή της αλήθειας. Γιατί οι ειδικοί τείνουν να είναι υπερ-εξειδικευμένοι σε ένα συγκεκριμένο πεδίο μελέτης που δημιουργεί μυωπία στην όρασή τους. Μπορεί να έχουν μια ισχυρή κατανόηση της τρέχουσας βάσης γνώσεων του τομέα τους και μπορεί να είναι το καλύτερο άτομο για να ρωτήσουν τι θεωρείται αλήθεια αυτή τη στιγμή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο ειδικός θα είναι πάντα συντονισμένος με την αλήθεια, ειδικά αν η αλήθεια είναι νέα και πρωτοποριακή. Τα χρόνια εξειδίκευσης σε ένα μόνο πεδίο σπουδών συχνά αφήνουν τον εμπειρογνώμονα εδραιωμένο στις απόψεις του και απρόθυμο να εξετάσει ανταγωνιστικές απόψεις. Για το λόγο αυτό, είναι συχνά ο ξένος που ανακαλύπτει τις αλήθειες που φέρνουν επανάσταση στην κατανόησή μας για τον κόσμο. Και ο ξένος είναι το ίδιο το άτομο που κινδυνεύει με λογοκρισία από τον λεγόμενο ειδικό. Ή όπως γράφει ο Iain McGilchrist:

“. . . Υπάρχει μια προκατάληψη εναντίον των ξένων, οι οποίοι έχουν το πλεονέκτημα ότι δεν ξεκινούν με τις ίδιες προκαταλήψεις. Οι κρίσιμες ανακαλύψεις του Hermann von Helmholtz στη φυσική απορρίφθηκαν επειδή ήταν γιατρός και φιλόσοφος με εκπαίδευση. Ομοίως, οι ιατρικές ανακαλύψεις του Louis Pasteur και του Francois Magendie απορρίφθηκαν επειδή δεν ήταν γιατροί. Υπάρχει μια τάση για πολλούς επιστήμονες να υιοθετούν μια άκριτα περιφρονητική, και μερικές φορές, ειλικρινά, φαρισαϊκή στάση, σε οτιδήποτε θα μπορούσε να αμφισβητήσει την επικρατούσα τάση της συμβατικής σκέψης.

Iain McGilchrist, Το θέμα με τα πράγματα

Ένας άλλος λόγος για τον οποίο ο ειδικός είναι ακατάλληλος να παίξει το ρόλο του τελικού κριτή της αλήθειας είναι επειδή η αλήθεια δεν ανακαλύπτεται με διάταγμα. Οι αλήθειες συγκλίνουν μέσω ενός αυθόρμητου και ελεύθερου ανταγωνισμού ιδεών και σε αυτή τη διαδικασία οι ψευδείς ιδέες παίζουν κρίσιμο ρόλο. Οι ψευδείς ιδέες είναι η αντίθεση μέσω της οποίας αναδύεται η αλήθεια, ή όπως γράφει ο Frank Furedi στο βιβλίο του On Tolerance, η αλήθεια αναδύεται «μέσα από τη διαδικασία της συζήτησης μεταξύ ανταγωνιστικών απόψεων και απόψεων: από αυτή την άποψη, ακόμη και απόψεις που θεωρούνται ψευδείς μπορούν να εξυπηρετήσουν το θετικό τέλος του εξαναγκασμού άλλων να αναπτύξουν και να διευκρινίσουν τις απόψεις τους». (Frank Furedi, Περί ανοχής)

Όταν μια κυβερνητική γραφειοκρατία, και οι διορισμένοι ειδικοί της, γίνονται οι διαιτητές της αλήθειας, αυτό εμποδίζει την πνευματική ανάπτυξη της ανθρωπότητας. Εμποδίζει την ικανότητά μας να αμφισβητήσουμε τις ιδέες του status quo και ανατρέπει τη δημιουργική δυναμική με την οποία δοκιμάζουμε, βελτιώνουμε και ανακαλύπτουμε νέες αλήθειες. Η έκφραση αυτών που πιστεύουμε ότι είναι ψευδείς ιδέες δεν πρέπει να αποσιωπούνται, αυτές οι ιδέες πρέπει να συζητούνται ανοιχτά, γιατί όχι μόνο οι ψευδείς ιδέες μας βοηθούν να φτάσουμε στην αλήθεια, αλλά μερικές φορές αυτό που θεωρείται ψευδές, αργότερα ανακαλύπτεται ότι είναι αληθινό. Ή όπως έγραψε ο John Stuart Mill:

«Το ιδιόμορφο κακό της φίμωσης της έκφρασης μιας γνώμης είναι ότι ληστεύει την ανθρώπινη φυλή. τους απογόνους καθώς και την υπάρχουσα γενιά. Εκείνοι που διαφωνούν με τη γνώμη, ακόμα περισσότερο από εκείνους που την υποστηρίζουν. Αν η γνώμη είναι σωστή, στερούνται της ευκαιρίας να ανταλλάξουν το λάθος με την αλήθεια: αν κάνουν λάθος, χάνουν, αυτό που είναι σχεδόν εξίσου μεγάλο όφελος, την σαφέστερη αντίληψη και τη ζωηρότερη εντύπωση της αλήθειας, που παράγεται από τη σύγκρουσή της με το λάθος.

John Stuart Mill, Περί ελευθερίας

Ένας επιπλέον κίνδυνος που επιτρέπει στις κυβερνήσεις να λογοκρίνουν και να ποινικοποιούν την έκφραση παραπληροφόρησης και παραπληροφόρησης, είναι ότι δημιουργεί έναν παιδοποιημένο πληθυσμό. Όταν μια κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι είναι απαραίτητο να προστατεύσει τους ανθρώπους από αυτό που θεωρούν ψευδείς ή επικίνδυνες ιδέες, αυτό που ισχυρίζονται είναι ότι ο πληθυσμός είναι πολύ ανώριμος για να ασκήσει ανεξάρτητη κρίση. Όπως τα παιδιά, πρέπει να μας λένε τι να πιστέψουμε, τι είναι σωστό και λάθος και τι μπορεί και τι δεν μπορεί να ειπωθεί. Και όπως εξηγεί ο φιλόσοφος Ronald Dworkin:

«Η κυβέρνηση προσβάλλει τους πολίτες της και αρνείται την ηθική τους ευθύνη, όταν αποφασίζει ότι δεν μπορούν να τους εμπιστευτούν για να ακούσουν απόψεις που θα μπορούσαν να τους πείσουν σε επικίνδυνες ή προσβλητικές πεποιθήσεις. Διατηρούμε την αξιοπρέπειά μας, ως άτομα, μόνο επιμένοντας ότι κανείς – κανένας αξιωματούχος και καμία πλειοψηφία – δεν έχει το δικαίωμα να μας αρνηθεί τη γνώμη με την αιτιολογία ότι δεν είμαστε ικανοί να την ακούσουμε και να την εξετάσουμε».

Ronald Dworkin, Οι επερχόμενες μάχες για την ελευθερία του λόγου

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος της λογοκρισίας και της ποινικοποίησης της παραπληροφόρησης και της παραπληροφόρησης, ωστόσο, είναι ότι ανοίγει το δρόμο για τον ολοκληρωτισμό. Γιατί όπως έγραψε ο Φρέντερικ Ντάγκλας:

«Η ελευθερία δεν έχει νόημα όταν το δικαίωμα να εκφράζει κανείς τις σκέψεις και τις απόψεις του έχει πάψει να υπάρχει. Αυτό, από όλα τα δικαιώματα, είναι ο φόβος των τυράννων. Είναι το δικαίωμα που πρώτα απ’ όλα καταπατούν. Ξέρουν τη δύναμή του».

Frederick Douglass, Έκκληση για ελευθερία του λόγου στη Βοστώνη, 1860

Όλα τα ολοκληρωτικά έθνη του παρελθόντος έχουν λογοκρίνει τον λόγο και επέτρεψαν μόνο την έκφραση ιδεών που ευθυγραμμίζονται με την ιδεολογία του κυβερνώντος κόμματος – όλες οι άλλες ιδέες ταξινομούνται ως παραπληροφόρηση και παραπληροφόρηση. Η δημιουργία ενός ρυθμιστικού φορέα επιφορτισμένου με τον καθορισμό του τι πρέπει να θεωρείται αληθινό αφαιρεί μια σελίδα από το δυστοπικό μυθιστόρημα του George Orwell 1984. Σε αυτό το μυθιστόρημα η ολοκληρωτική κυβέρνηση που κυβερνά την κοινωνία λειτουργεί ένα Υπουργείο Αλήθειας και οι γραφειοκράτες που εργάζονται εκεί είναι επιφορτισμένοι με τη λογοκρισία των τεχνών, της ψυχαγωγίας, των ειδήσεων και των εκπαιδευτικών βιομηχανιών:

«Ό,τι θεωρεί το Κόμμα αλήθεια, είναι αλήθεια. Είναι αδύνατο να δεις την πραγματικότητα παρά μόνο κοιτάζοντας μέσα από τα μάτια του Κόμματος».

Τζορτζ Όργουελ, 1984

Όταν μια κυβέρνηση έχει την εξουσία να καθορίζει τι είναι αληθινό, κατέχει μια αξιοσημείωτη δύναμη πάνω στους πολίτες της. Χωρίς να χρειάζεται να χρησιμοποιήσει απροκάλυπτη βία, μπορεί να κατασκευάσει έναν πληθυσμό για να ενεργήσει με τους τρόπους που επιθυμεί η άρχουσα τάξη και μπορεί να καταστείλει τη διαφωνία για τις καταστροφικές κυβερνητικές πολιτικές ταξινομώντας την ως παραπληροφόρηση. Στο βιβλίο του Propaganda: The Formation of Men’s Attitudes, ο Γάλλος φιλόσοφος Jacques Ellul έγραψε ότι «Το θέμα είναι να κάνουμε τις μάζες να απαιτήσουν από την κυβέρνηση αυτό που η κυβέρνηση έχει ήδη αποφασίσει να κάνει». Και ο τρόπος με τον οποίο μια κυβέρνηση το κάνει αυτό είναι δημιουργώντας το φακό των ιδεών μέσω του οποίου ένας πληθυσμός βλέπει τον κόσμο. Και όπως έγραψε ο John Stuart Mill:

“… Μια απόλυτη εξουσία καταστολής όλων των απόψεων θα ισοδυναμούσε, αν μπορούσε να ασκηθεί, με έναν δεσποτισμό πολύ πιο τέλειο από οποιονδήποτε άλλο που υπήρξε μέχρι σήμερα.

John Stuart Mill, Περί ελευθερίας

Το αν μια κυβέρνηση χρησιμοποιεί τις εξουσίες λογοκρισίας της για να προωθήσει αυτό που πιστεύει ότι είναι καλό για την κοινωνία, είναι άσχετο. Η απλή πράξη του να καταπνίξουμε την ικανότητά μας να πάρουμε τη δική μας απόφαση για το τι είναι αληθινό και ποιες ιδέες επιτρέπουμε να διαμορφώσουν τη ζωή μας, είναι μια ολοκληρωτική πράξη, καθώς μας απαλλάσσει από την προσωπική αυτονομία που είναι αναπόσπαστο μέρος της ελευθερίας, ή όπως γράφει ο Furedi:

“Η . . . [διάδοση και θεσμοθέτηση] μορφών σωστών στάσεων και συμπεριφορών που παράγονται από κυβερνητικούς συμβούλους και εμπειρογνώμονες… είναι μια μορφή κοινωνικής μηχανικής που είναι αφιερωμένη στην επανεκπαίδευση των ανθρώπων… Αν ο όρος ολοκληρωτισμός πρόκειται να έχει κάποιο νόημα, είναι ένα σύστημα όπου το δικαίωμα να κατέχεις και να ενεργείς σύμφωνα με τις ιδιωτικές προτιμήσεις δοκιμάζεται συνεχώς από την επίσημη εξουσία.

Frank Furedi, Περί ανοχής

Όταν αναγνωρίζονται οι κίνδυνοι της λογοκρισίας και της ποινικοποίησης της διάδοσης της παραπληροφόρησης και της παραπληροφόρησης, γίνεται σαφές ότι αν είμαστε υπέρ της ελευθερίας, της κοινωνικής ευημερίας και της ηθικής και πνευματικής προόδου της ανθρωπότητας, θα πρέπει να αντιταχθούμε σε αυτή τη μορφή κυβερνητικής λογοκρισίας. Τι γίνεται όμως με τους νόμους κατά της ρητορικής μίσους;

Η ρητορική μίσους, όπως γράφει η συγγραφέας Nadine Strossen, μπορεί να οριστεί ως «ομιλία που εκφράζει απόψεις μίσους ή διακρίσεων για ορισμένες ομάδες που ιστορικά έχουν υποστεί διακρίσεις ή για ορισμένα προσωπικά χαρακτηριστικά που αποτέλεσαν τη βάση διακρίσεων (όπως η φυλή, η θρησκεία, το φύλο και ο σεξουαλικός προσανατολισμός)». (ΜΙΣΟΣ: Γιατί πρέπει να αντισταθούμε σε αυτό με ελευθερία του λόγου, όχι λογοκρισία) Ένας από τους κύριους τρόπους με τους οποίους δικαιολογούνται οι νόμοι περί ρητορικής μίσους είναι ο ισχυρισμός ότι η ρητορική μίσους αποτελεί μορφή βίας. Ακριβώς όπως τα σωματικά χτυπήματα προκαλούν σωματική βλάβη, τα λόγια μίσους προκαλούν συναισθηματική και ψυχική βλάβη που μπορεί να είναι βαθιά επιβλαβής για την υγεία της ψυχής κάποιου. Εάν τα λόγια μπορούν να είναι όπλα, τότε όσοι επιτίθενται ψυχολογικά σε άλλους με λόγια, θα πρέπει να υπόκεινται σε ποινική δίωξη. Αυτή η θέση, ωστόσο, ισοδυναμεί με επανανοηματοδότηση της γλώσσας και φετιχοποίηση των λέξεων, ή όπως εξηγεί ο Furedi:

«Στη χειρότερη περίπτωση [το ιδίωμα του επιθετικού λόγου] φετιχοποιεί τις λέξεις, επανεφευρίσκοντάς τες ως αντικείμενα που περιέχουν καταστροφικές ιδιότητες από μόνες τους. Ιστορικά, η φετιχοποίηση των λέξεων προέκυψε με αρχαία μυστικιστική και θρησκευτική σκέψη: σύμφωνα με πολλούς μύθους δημιουργίας, λέγοντας τη λέξη θα μπορούσε να την μετατρέψει σε πραγματικότητα, ενώ ένα ξόρκι ή μια κατάρα θα μπορούσε κυριολεκτικά να καταστρέψει ζωές. Στην αρχαία Αίγυπτο πιστεύεται ότι ο προφορικός λόγος είχε μετασχηματιστικό αντίκτυπο στον κόσμο. Σε μερικές θρησκείες, ο λόγος για τον Θεό δεν μπορούσε να ειπωθεί από φόβο μήπως εξαπολύσει την οργή του. Αυτές οι πρώιμες φαντασιώσεις της αρχαίας δεισιδαιμονίας έχουν πλέον ανακυκλωθεί από τους αντιπάλους της ελευθερίας του λόγου με τη μορφή ψυχικών απειλών.

Frank Furedi, Περί ανοχής

Αυτή η φετιχοποίηση των λέξεων παραβλέπει το γεγονός ότι υπάρχει μια κατηγορηματική διαφορά μεταξύ μιας επίθεσης με μια λέξη και μιας επίθεσης με ένα φυσικό αντικείμενο. Εάν ένας άνθρωπος χτυπηθεί με μια γροθιά στο πρόσωπο, θα βιώσει βλάβη ανεξάρτητα από την ψυχική του κατάσταση. Αλλά όταν πρόκειται για το όπλο των λέξεων, ο βαθμός βλάβης που βιώνει ένα θύμα καθορίζεται από την ψυχολογική του συγκρότηση. Μερικοί άνθρωποι μπορεί να είναι αποδέκτες βάναυσων προσβολών και όμως να βιώνουν πολύ λίγη βλάβη, ενώ άλλοι μπορεί να συνθλίβονται ψυχολογικά από τις πιο μικρές προσβολές. Όταν δεχόμαστε επίθεση από το λεγόμενο όπλο των λέξεων, η ψυχική μας κατάσταση είναι ο μεγαλύτερος καθοριστικός παράγοντας του μεγέθους της βλάβης που βιώνουμε και όπως γράφει ο Furedi:

«Σε αντίθεση με τη σωματική βλάβη, η συναισθηματική μας βλάβη περιορίζεται μόνο από τη φαντασία. Ανεξάρτητα από την πρόθεση, μια χειρονομία ή ένα σχόλιο μπορεί να γίνει αντιληπτό με τρόπο που προκαλεί συναισθηματική βλάβη.

Frank Furedi, Περί ανοχής

Και αυτό οδηγεί σε ένα σημαντικό πρόβλημα με τους νόμους περί ρητορικής μίσους – αυτό που κάποιος θεωρεί ότι πληροί το όριο της ρητορικής μίσους είναι εντελώς υποκειμενικό και παρέχοντας στην κυβέρνηση την εξουσία να κάνει αυτή την κρίση, η κυβέρνηση μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτούς τους νόμους για να φιμώσει οποιοδήποτε άτομο ή ομάδα επιθυμεί. Για παράδειγμα, μπορούν να ισχυριστούν ότι η κριτική της κυβέρνησης βλάπτει ψυχολογικά τους πολιτικούς, η κριτική των επιπέδων μετανάστευσης βλάπτει ψυχολογικά ορισμένες εθνοτικές ομάδες, η κριτική των νόμων περί αμβλώσεων βλάπτει ψυχολογικά τις γυναίκες, η κριτική των νόμων για την κλιματική αλλαγή βλάπτει ψυχολογικά τη νεολαία ή η κριτική ενός πολέμου βλάπτει ψυχολογικά μία από τις εμπλεκόμενες ομάδες.

«Αν δεν μπορείς να εκφράσεις τις προκαταλήψεις σου ή τα μίση σου ή αυτό που οι άλλοι αντιλαμβάνονται ως προκαταλήψεις ή μίση, τότε έχεις φιμωθεί προληπτικά. Είστε στο έλεος εκείνων που καθορίζουν τι είναι και τι δεν είναι ρητορική μίσους, όπου η ρητορική μίσους είναι απλά ό, τι εκείνοι που έχουν δοθεί στη λογοκρισία και έχουν τη δύναμη να λογοκρίνουν βρίσκουν το μίσος!»

Gerard Casey, ZAP: Ελευθερία του λόγου και ανοχή υπό το πρίσμα της αρχής της μηδενικής επιθετικότητας

Η λογοκρισία της ρητορικής μίσους διχάζει επίσης μια κοινωνία. Δημιουργεί ομάδες που προστατεύονται από την κριτική της κυβέρνησης και ομάδες που δεν είναι. Η προνομιακή μεταχείριση των προστατευόμενων ομάδων μπορεί να αυξήσει την εχθρότητα που κατευθύνεται προς αυτές και να τις μετατρέψει σε στόχους λόγω αυτού που πολλοί αντιλαμβάνονται ως άδικη μεταχείριση. Επιπλέον, όταν οι άνθρωποι εμποδίζονται να εκφράσουν το μίσος τους με λόγια, αυτό μπορεί να οδηγήσει σε συσσωρευμένες απογοητεύσεις που εκδηλώνονται με σωματική βία.

Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, η λογοκρισία και η ποινικοποίηση της ρητορικής μίσους εμποδίζει την ψυχολογική ανάπτυξη των μελών των προστατευόμενων ομάδων. Ένα βασικό συστατικό της ωριμότητας είναι η καλλιέργεια της ικανότητας να αντέχουμε την κριτική χωρίς να καταρρέουμε ψυχολογικά. Αν απαιτήσουμε από μια κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει τη δύναμη του νόμου για να μας προστατεύσει από αυτό που θεωρούμε ρητορική μίσους, γινόμαστε συνένοχοι στην αποδυνάμωση της αίσθησης του εαυτού μας. Αντί να καλλιεργούμε την ανθεκτικότητα και τη δύναμη που απαιτείται για να ανταποκριθούμε ή να αγνοήσουμε τα σκληρά λόγια των άλλων, αποδυναμώνουμε τον εαυτό μας και παίζουμε το ρόλο του θύματος – ένας ρόλος που δεν ευνοεί την ατομική άνθηση, και όπως γράφει ο Furedi:

«Υπάρχει κάτι παιδαριώδες στην άρνηση αντιμετώπισης του αδικήματος. Μαθαίνοντας να ζούμε με τις ενοχλητικές εμπειρίες της ζωής – όπως το να μας προσβάλλουν, να μας παραβλέπουν, να μας προσβάλλουν και να μας πληγώνουν – είναι ένα σημαντικό χαρακτηριστικό της ωριμότητας των ενηλίκων. Το να τραβάς την προσοχή στο να νιώθεις προσβεβλημένος είναι ένας άλλος τρόπος να πεις: «Θέλω τη συμπάθειά σου» και «Το διορθώνεις!» Ενώ κάθε άνθρωπος απαιτεί την ενσυναίσθηση των άλλων, η εκμάθηση της επίλυσης υπαρξιακών προβλημάτων είναι ένα ουσιαστικό χαρακτηριστικό μιας ηθικής ωριμότητας και η προσβολή είναι συχνά μια επίδειξη ανωριμότητας.

Frank Furedi, Περί ανοχής

Οι νόμοι περί ρητορικής μίσους όχι μόνο έχουν πολλές αρνητικές συνέπειες, αλλά είναι επίσης περιττοί, καθώς υπάρχουν πιο αποτελεσματικοί τρόποι αναστολής της έκφρασης της ρητορικής μίσους. Όλες οι λειτουργικές κοινωνίες έχουν χρησιμοποιήσει ανεπίσημους κοινωνικούς μηχανισμούς, όπως κανόνες ευγένειας και εθιμοτυπίας, και κυρίως κοινωνικό εξοστρακισμό, για να ελαχιστοποιήσουν αποτελεσματικά τη ρητορική μίσους. Είναι μια ψευδής διχοτόμηση να πιστεύουμε ότι οι επιλογές μας είναι μεταξύ του να επιτρέψουμε στις κυβερνήσεις να ποινικοποιήσουν τη ρητορική μίσους ή να την αφήσουμε να εξαπλωθεί ανεξέλεγκτα, ή όπως γράφει ο Casey:

«Δεν καλείσαι όταν περπατάς στην Oxford Street, αν συναντήσεις κάποιον που ζυγίζει 500 κιλά, να τον πλησιάσεις και να πεις: «Θεέ μου, είσαι αηδιαστικά χοντρός!» Τέτοια θέματα ελέγχονται από άτυπους κοινωνικούς κανόνες που είναι πιο εκτεταμένοι και πιο αποτελεσματικοί από ό, τι συχνά τους δίνουμε πίστωση ότι είναι, όπως πράγματι συμβαίνει με τα περισσότερα από τα πράγματα που λέμε και κάνουμε. . Χωρίς αυτούς τους ηθικούς και κοινωνικούς περιορισμούς, δεν θα ήταν δυνατό να οργανωθεί μια λειτουργική κοινωνία ακόμη και με τις πιο εκτεταμένες και μικρές νομικές ρυθμίσεις.

Gerard Casey, ZAP: Ελευθερία του λόγου και ανοχή υπό το πρίσμα της αρχής της μηδενικής επιθετικότητας

Επιτρέποντας στις κυβερνήσεις να λογοκρίνουν τη ρητορική μίσους, την παραπληροφόρηση και την παραπληροφόρηση δημιουργείται ένας ολισθηρός δρόμος. Διότι, αν εμείς, ως κοινωνία, αποδεχόμαστε ότι η ρητορική μίσους και οι ψευδείς ή επικίνδυνες ιδέες πρέπει να λογοκρίνονται και να υπόκεινται σε νομικό έλεγχο, γιατί να σταματήσουμε εκεί; Γιατί να μην περιορίσουμε ή να τιμωρήσουμε τις σκέψεις; Διότι ο λανθασμένος τρόπος σκέψης είναι αυτό που οδηγεί στην έκφραση ρητορικής μίσους και στη διάδοση παραπληροφόρησης και παραπληροφόρησης. Αν μπορούμε να προσδιορίσουμε ποια άτομα σκέφτονται με λάθος τρόπο, ίσως θα πρέπει να τα επανεκπαιδεύσουμε πριν βάλουν τις επικίνδυνες σκέψεις τους σε λέξεις. Και αν αντισταθούν στην επανεκπαίδευση, ίσως θα πρέπει να τους φυλακίσουμε για εγκλήματα σκέψης. Για να αποφευχθεί η κάθοδος σε αυτές τις δυστοπικές συνθήκες όπου οι κυβερνήσεις αστυνομεύουν τις σκέψεις μας και ελέγχουν τα λόγια μας, περισσότεροι από εμάς πρέπει να ασκήσουμε το δικαίωμά μας στην ελευθερία του λόγου και να εξοστρακίσουμε άτομα και επιχειρήσεις που είναι συνένοχοι στην κυβερνητική λογοκρισία. Αν δεν το κάνουμε, το μέλλον μας θα είναι ζοφερό, γιατί όπως προειδοποίησε ο Αλεξάντρ Σολζενίτσιν:

«Κοινή γνώμη! Δεν ξέρω πώς το ορίζουν οι κοινωνιολόγοι, αλλά μου φαίνεται προφανές ότι μπορεί να αποτελείται μόνο από αλληλεπιδρούσες ατομικές απόψεις, ελεύθερα εκφρασμένες και ανεξάρτητες από κυβερνητικές ή κομματικές απόψεις. Όσο δεν υπάρχει ανεξάρτητη κοινή γνώμη στη χώρα μας, δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι η εξόντωση εκατομμυρίων και εκατομμυρίων χωρίς σοβαρό λόγο δεν θα ξανασυμβεί, ότι δεν θα ξεκινήσει καμία νύχτα – ίσως αυτή τη νύχτα».

Aleksandr Solzhenitsyn, Το Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ, Τόμος 3