Συνηθίζουμε με δύο τρεις τυπικές λέξεις – ευχές να «βγάζουμε» την ανάγκη για να ευχηθούμε για τις Άγιες αυτές μέρες. Πολλοί επιλέγουν να το κάνουν αυτό με την αναγραφή στίχων από τα κάλαντα της ιδιαίτερης καταγωγής τους.
Θέλοντας λοιπόν και εγώ, να σας ευχηθώ μέσα από την «Κλειδαρότρυπα», επέλεξα το δεύτερο, παραθέτοντας κάποιο δείγμα από κάλαντα της δικιάς μου ιδιαίτερης πατρίδας, της «Κυκλαδοβασίλισσας μου» όπως την αποκαλώ, Σίφνου.
Τα Σιφνέικα κάλαντα έχουν µια ιδιαιτερότητα σε σχέση µε τ’ άλλα κάλαντα που τραγουδούν είτε στη νησιωτική είτε στην ηπειρωτική Ελλάδα, επειδή τα παιδιά της Σίφνου, οι Επιτροπές των Εκκλησιών, οι Σύλλογοι έχουν τους δικούς τους ξεχωριστούς στίχους, γραµµένους από λαϊκούς ποιητές του νησιού.
Αξίζει ενδεικτικά να παραθέσω δύο δείγματα, που γράφηκαν σε διαφορετικές περιόδους.
Τα πρώτα είναι του 1904 και τραγουδήθηκαν στην Ανθούσα, τότε, Σιφνέικη παροικία της Κωνσταντινούπολης µε σκοπό να µαζέψουν χρήµατα για την συντήρηση της Εκκλησιάς του Αϊ – Αντρέα, κτισμένης στον οµώνυµο λόφο του νησιού, όπου υπήρχε Μυκηναϊκή Ακρόπολη πολύ αξιόλογη, όπως έδειξαν οι ανασκαφές που έγιναν στα χρόνια μας.
Τα δεύτερα είναι του 1994 γραµµένα από ένα ναυτικό.
Αφιερωμέναστον Άγιο Ανδρέα:
Ανδρέας ο Πρωτόκλητος στο σπίτι σας αυτόκλητος,
µια φορά το χρόνο µπαίνει, µε τη χείρα απλωµένη.
Φιλέορτοι και αδελφοί στρέψτε το βλέµµα στην κορφή,
του βουνού εκεί που κείται ο ναός του και θα δείτε.
Κει που ‘ταν βράχοι και κρηµνοί, υψούται σήµερα Μονή,
εκκλησία µετά θόλου, του Ανδρέα Αποστόλου.
Και µε κωδωνοστάσιο έκλαµπρον και θαυµάσιον
και µε τέµπλον εκ µαρµάρου της Πεντέλης και της Πάρου.
Στέρνα µε άφθονον νερό υπερβαλλόντως δροσερό
που τη δίψα του πραΰνει ο διψών όταν το πίνει.
Κι έγιναν όλα αυτά τω όντι έργα θαυµαστά
δια συνδροµήν προθύµων ευγενών και φιλοτίµων.
Και είθε αι ευχαί αυτού, του Πρωτοκλήτου µαθητού
να πρεσβεύουν και να δείτε ό,τι αγαθόν ποθείτε.
Στίχοι Μαρίας Βασταρδή, απόφοιτης σχολαρχείου εκείνη
την εποχή. Προσέξτε την αρχαΐζουσα γλώσσα.
Κάλαντα ενός ναυτικού ο οποίος ταξιδεύει και νοσταλγεί το αγαπηµένο του νησί…
Του νέου έτους η αυγή θέλησε πάλι να µε βρει,
Καταπέλαγα µονάχο, βάρος στην καρδιά µου νάχω.
Μέσα στην Αδριατική, µακριά απ` της Σίφνου την ψυχή,
που λατρεύω σαν Αγία, έπνιξα τη νοσταλγία.
Κι αν στων κυµάτων τον αφρό, κάνω τ’ αλµυρό λουτρό,
κι αν οι άνεµοι σφυρίζουν, άλλα στο µυαλό γυρίζουν.
Νιώθω να λείπει το βιολί, γλυκά δοξάρι να λαλεί,
νιώθω το πουγκί που λείπει κι όλα αυτά µου φέρνουν λύπη.
Τις καλύτερες ευχές μου λατρείες, μαζί με μια φωτογραφία με την ανατολή του ήλιου στην Παναγιά την Χρυσοπηγή.
Γιώργος Καραγιάννης
