Γράφει η Άννα Σιδηροπούλου

Όποιος νιώθει πατριώτης που δεν αρνείται το γάλα που Βύζαξε, που δεν αρνείται τις αρχές και τις αξίες της πατρίδας του, και θέλει να είναι «ωραίος ως Ελλην» θα πρέπει ν αγωνίζεται.

Να αγωνίζεται συνεχώς απέναντι στο ψέμα και στην λάσπη και να λέει αλήθειες.

Αλήθειες που πονάνε, για ν αφυπνιστεί το Πόπολο, και να ξαναστείλει τους Εθνομηδενιστές στο ποσοστό που τους ανήκει. Ανθέλληνες, δυστυχώς υπάρχουν σε όλα τα Κόμματα μιας κι οι ιδεολογίες πλέον έχουν γίνει κι αυτές Τρανσέξουαλ και τέτοιες τάσεις υπάρχουν παντού.

Αφού, λοιπόν χάσαμε το πατριωτικό ΠΑΣΟΚ και το « Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» απωλέσαμε και την Λαϊκή Δεξιά μιας και ο Κούλης έγινε άξιος εκπρόσωπος του ΕΛΚ στην Ελλάδα κι έθρεψε μαζί με τον προκάτοχο του, Αντώνη Σαμαρά την Χρυσή Αυγή. Μείναμε μόνοι, ως Ωραίοι Έλληνες να παλεύουμε με τα Μνημονιακά κύματα της Αριστεράς και του Ανθελληνισμού.

Ψηφίσαμε το πρώτο ψέμα που θα έσκιζε τα μνημόνια, και θα έκανε τις αγορές να χορεύουν Πεντοζάλη. Ψηφίσαμε και το δεύτερο μεγάλο ψέμα που θα κρατούσε τον Αλέξη να μην εκτροχιαστεί απ το τρένο. Τα δύο αυτά ψέματα έκαναν κυβέρνηση και σε εντεταλμένη υπηρεσία ξένων συμφερόντων, παρέδωσαν με την Συμφωνία των Πρεσπών, όνομα Μακεδονία, ταυτότητα και γλώσσα στους Σκοπιανούς ενάντια στην θέληση του Ελληνικού λαού. Οι εκλεγμένοι μας, δεν έκαναν δημοψήφισμα. Όχι δεν έκαναν. Αρνήθηκαν να έρθουν αντιμέτωποι με την Λαϊκή Βούληση που είναι και το θεμέλιο της Δημοκρατίας.

Προτίμησαν την μαύρη προπαγάνδα του Αντιπατριωτισμού και του Γκεμπελισμου χαρακτηρίζοντάς, κάθε αυθόρμητη πατριωτική αντίδραση για το Σκοπιανό ως υποκινούμενη από την Ακροδεξιά.

Οι Πρέσπες, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι του πατριωτικού φρονήματος των Ελλήνων με αποτέλεσμα οι Κυβερνητικοί να μην μπορούν να σταθούν πουθενά ούτε εντός Ελλάδας, ούτε εκτός. Πόσο εντυπωσιακό ήταν το κέρασμα που έκανε η Ομογένεια της Αυστραλίας στον Βαρεμένο. Πόσο ηττοπάθεια για το κυβερνητικό έργο έδειξε η ακύρωση της προγραμματισμένης επίσκεψης του Νίκου Παππά στην Βέροια πρίν λίγες μέρες. Πόσο απογοητευτικό για την Δημοκρατία μας να κυκλοφορούν οι Αιρετοί φρουρούμενοι από Αστυνομικούς, μη μπορώντας να σταθούν ελεύθερα στην κοινωνία.

Η Μακεδονία, αποτελεί απαγορευμένη ζώνη για αυτούς. Ακυρώσεις επισκέψεων, προπηλακισμοί και γιουχαρίσματα είναι στο ημερήσιο πρόγραμμα των Συριζαίων.

Σε ένα τέτοιο δύσκολο τοπίο η άμυνα τους είναι γνωστή και τετριμμένη.

Ακραίοι, εθνικιστές όσοι δεν δέχονται την Συμφωνία των Πρεσπών. Φασίστες όσοι θεωρούν ότι η Μακεδονία είναι μια και Ελληνική!!

Για να τελειώνουμε με το πανηγυράκι και την γνωστή καραμελιτσα περί Ακροδεξιων κα, οι Κυβερνητικοί θα πρέπει να καταλάβουν, ότι έσπειραν ανέμους θα θερίσουν θύελλες.

Η Μακεδονία είναι καζάνι που βράζει κι αναδύει άρωμα που φτάνει σε όλες τις πόλεις.

Έτσι λοιπόν, εδώ κι αρκετό καιρό σε πολλούς Δήμους έχουν γίνει καταλήψεις σχολείων, εκδηλώσεις, συλλαλητήρια, με θέμα την Ελληνικότητα της Μακεδονίας, με πιο πρόσφατες τις συμβολικές διαμαρτυρίες που έγιναν στην παρέλαση της 25^ης Μαρτίου, οπού κι αυτές λασπώθηκαν από τα τοπικά Μέσα.

Έχουν γνώση οι φύλακες… ξέρουν.

Οι υποψήφιοι Δήμαρχοι του ΣΥΡΙΖΑ ξέρουν, ότι θα βρεθούν εις το Τσιπραϊκο πυρ το εξώτερον. Κάποιοι, από αυτούς, φοβούνται, προστατεύονται, μένουν κλεισμένοι στον μικρόκοσμό του Πολίτη της πόλης τους, και χτυπούν.

Δεν δέχονται Δημόσιο διάλογο, δεν εκθέτονται, δεν επιχειρηματολογούν. Χτυπούν!

Δεν βλέπουν κατάματα τους πολίτες. Μένουν κλεισμένοι στο Δημαρχείο και μονολογούν για το έργο τους στην κάμερα που τοποθέτησε μπροστά τους ο σύμβουλος επικοινωνίας.

Τεχνικές που δείχνουν ότι ο Βασιλιάς είναι γυμνός, Είναι γυμνός και χτυπάει από ανασφάλεια.

Δεν ακούνε τίποτα, παρά μόνο φαντάζονται. Δεν άκουσαν την Μακεδονία Ξακουστή που βροντοφώναξαν τα παιδιά του Λυκείου. Όχι δεν άκουσαν. Φαντασιώθηκαν τους Ακροδεξιούς με τα στρατιωτικά ρούχα ότι θα αμαυρώσουν την Παρέλαση κι αμύνθηκαν. Αμύνθηκαν με το γνωστό τους τρόπο….

Δεν πειράζει όμως. Ας είναι καλά οι ιερείς που προσεύχονται και για αυτούς. Άλλωστε είναι γνωστό το «Μακάριοι οι πτωχοί τω Πνεύματι».

Όσο για εμάς τους πατριώτες έχουμε βαθιά μέσα στο μυαλό μας τα λόγια του Εθνικού μας ποιητή.

«Θέλει Αρετή και Τόλμη η Ελευθερία», επίσης πιστεύουμε ακράδαντα: ότι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς και συνεχίζουμε…

Γράφει η Δήμητρα Κυβρικοσαίου,
υποψήφια δημοτική σύμβουλος με την  παράταξη “Ξανά Μαζί” του Παντελή Γρετζελιά

Θέλησα να συντάξω αυτό το άρθρο αφορμώμενη από το γεγονός, πως τον τελευταίο καιρό, μετά την απόφασή μου να συμμετάσχω στις φετινές δημοτικές εκλογές ως δημοτική σύμβουλος, αρκετοί ήταν εκείνοι οι γνωστοί και φίλοι , που στο άκουσμα της απόφασης αυτής σάστισαν και κατευθείαν διερωτήθηκαν: <<γιατί ένα νέο κορίτσι να θέλει να ασχοληθεί με την πολιτική; >>

Η ενηλικίωση του ατόμου απαρτίζεται από δυο βασικούς άξονες ,την <<βιολογική ταυτότητα>> ,την αναγνώριση δηλαδή και αποδοχή της φύσης του και την <<κοινωνική ταυτότητα>> ,όπου ο νέος διαμορφώνει την θέση του και αναγνωρίζει την λειτουργία του ως μέλους της κοινωνίας.
Σαφώς ,τα <<πρώτα βήματα>> της κοινωνικής ζωής του βρίσκονται μέσα στο οριοθετημένο και προστατευτικό οικογενειακό περιβάλλον και μετέπειτα στο σχολείο. Όταν ,όμως ,ο νέος ενηλικιωθεί ,έχοντας ως δόρατά του ηθικές αξίες, ιδεολογικά πρότυπα και τον δυναμισμό που τον διακατέχει , είναι έτοιμος να ενταχθεί ενεργά στον κοινωνικό στίβο της ζωής και να διεκδικήσει την ελευθερία του.

Σε συνάρτηση με την διεκδίκηση της ελευθερίας αυτής ,βρίσκεται η ενεργό πολιτικοποίηση. Δίχως φανατισμούς και κομματοποιήσεις.

Διότι, ποιος μπορεί να διεκδικήσει, με μεγαλύτερο σθένος ,τα δικαιώματα των νέων, εκτός από τους ίδιους;..

Κάποιοι βέβαια ,θα υποστηρίξουν, πως, αφού δεν υπάρχει κράτος δικαίου ,που να είναι <<καθαρό>> και αδιάβλητο, η συμμετοχή είναι ανούσια, κάθε άλλο. Η νοσηρή αυτή κατάσταση ,που μπορεί, να είναι απόρροια της παθητικής στάσης που διατηρούμε απέναντι στα γεγονότα, έχει στην φαρέτρα της το πιο αποτελεσματικό αντίδοτο για την μεταβολή της, την έμπνευση, τον δυναμισμό , το πείσμα και το αλτρουιστικό ιδεώδες που χαρακτηρίζει τους νέους.

Η σωστή επομένως ερώτηση θα έπρεπε να είναι: << γιατί εκλείπει η ενεργό παρουσία και συμμετοχή της νεολαίας από την πολιτική σκηνή;>>

Καθώς, οι νέοι είμαστε το σήμερα, αλλά πολύ περισσότερο το αύριο, o σεβασμός σε αυτές τις προσωπικότητες που χαρακτηριζόμαστε νεολαία, είναι ο κεντρικός άξονας του συνδυασμού μας Ξανά Μαζί με υποψήφιο Δήμαρχο τον Παντελή Γρετζελιά. Επιθυμώντας την νεολαία στο πλάι του, ενεργή στην συμμετοχή της λήψης αποφάσεων και όχι ως άκριτο δέκτη στην εφαρμογή αυτών.

Αναδημοσίευση άρθρου από το blog politisfx.

Η φετινή εθνική επέτειος, δυο μήνες πριν τις δημοτικές εκλογές, είχε αναμφισβήτητα “προεκλογικό” χαρακτήρα. Σημειώσαμε μερικά στιγμιότυπα που μας έκαναν εντύπωση.

Και μαζί και μόνοι…

Πάντα παρών στις εθνικές επετείου ο επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης του Δήμου, Λύσανδρος Γεωργαμλής, σε αντίθεση με την συστηματική απουσία του από τα δημοτικά συμβούλια και την οικονομική επιτροπή. Στην κατάθεση στεφάνων προτίμησε να ηγηθεί της -διαλυμένης εδώ και χρόνια- Ένωσης Δημοτών:

Παρούσα και η -απούσα από τα συμβούλια- τριανδρία συμβούλων του Νέο, το οποίο κι αυτό υπάρχει μόνο στα χαρτιά πλέον:

Έτσι ο υποψήφιος δήμαρχος Γιάννης Βούρος απέμεινε να καταθέτει στεφάνι… μόνος:

Όταν όμως ξεκίνησε η παρέλαση, όλοι έσπευσαν να φωτογραφηθούν αγκαζέ με το νέο αρχηγό:

Ηχηρές απουσίες…

Απών από την κατάθεση στεφάνων, αλλά και από τους “επίσημους” στην παρέλαση, ο Παντελής Γρετζελιάς. Να υπήρχε άραγε κάποιος συμβολισμός;

Απών και ο Μιχάλης Κουτσάκης, ο οποίος πάντοτε κατέθετε στεφάνι ως Νέα Προοπτική. Μάλλον τον απέτρεψε η… εμπλοκή με την υποψηφιότητά του.

Ο Χάρης Τομπούλογλου αντίθετα επέλεξε να μείνει… στους επισήμους, αναθέτοντας την κατάθεση στεφάνου σε συνεργάτες του.

Ένα – δυο – τρία στεφάνια…

Αυξημένη αυτή τη φορά η παρουσία της ΑΕΚ στην τελετή κατάθεσης στεφάνων. Ούτε ένα, ούτε δυο αλλά τρία ήταν τα κιτρινόμαυρα στεφάνια, που κατέθεσαν δυο εκπρόσωποί της: της Ερασιτεχνικής, της ΠΑΕ και της ΚΑΕ:

Και τα παρατράγουδα…

Ένταση προσπάθησαν να προκαλέσουν κάποιοι στη διάρκεια της τελετής στην Πλατεία Κωνσταντινουπόλεως, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Αυτή τη φορά το “ντροπή” που ακούστηκε από την πλευρά των εκπροσώπων φορέων, απέτρεψε τη συνέχεια των προκλήσεων (δείτε εδώαναλυτικότερα).

Στο κενό έπεσε και η προσπάθεια κάποιων να… χρωματίσουν πολιτικά την παρέλαση. Μάλλον γραφική ήταν η παρουσία μιας σημαίας με τον ήλιο της Βεργίνας, η οποία εμφανίστηκε κοντά στους “επίσημους”:

Δεν φαίνεται να βρήκε οπαδούς στην πόλη μας ούτε το… επίκαιρο τραγούδι “Μακεδονία ξακουστή”, για το οποίο δόθηκε “γραμμή” από πολιτικούς και κανάλια να ακουστεί στις παρελάσεις. Εμφανής ήταν η προσπάθεια δυο νεαρών (μαθητών;) ντυμένων σε στρατιωτικά χρώματα να… υπαγορεύσουν τον ύμνο στους παρελαύνοντες μαθητές του ΕΠΑΛ, αλλά ήταν τόσο μικρή η ανταπόκριση που λίγοι αντελήφθησαν τι ακριβώς ακουγόταν:

Φαίνεται ότι μόνο ο Χάρης Τομπούλογλου το κατάλαβε και το σημείωσε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, θριαμβολογώντας.