Σκέφτομαι τους πρόσφυγες. Σκέφτομαι τον πόνο τους. Την δυστυχία τους. Σκέφτομαι την φτώχεια, την ανεργία, την ανέχεια, των συμπατριωτών μας. Σκέφτομαι την αρρώστια, την οδύνη και τον θάνατο, των συνανθρώπων μας.
Μελαγχολώ όταν τα σκέφτομαι όλα αυτά. Θλίβομαι, στεναχωριέμαι. Κι ακόμα περισσότερο όταν μου υπενθυμίζω ότι όλα αυτά, είναι μια Μεγάλη Αλήθεια, ούτε τα φαντάζομαι, ούτε τα ονειρεύομαι. Συμβαίνουν εκεί έξω, δίπλα μας, τώρα.
Βοήθεια, αλληλεγγύη, προσφορά, νοιάξιμο, όπως μπορεί ο καθένας, όσο μπορεί… Είναι μια παρηγοριά για εκείνους που υποφέρουν και για εμάς που προσφέρουμε. Όμως και πάλι ο πόνος είναι παρόν, μερικές φορές αμείωτος. Και είναι εκεί, τότε, που μας παίρνει από κάτω…
Εκεί είναι που πρέπει ακόμα πιο σθεναρά να αντισταθούμε: Να μην χάσουμε και εμείς, όσοι ακόμα νιώθουμε καλά, όσο ακόμα νιώθουμε ωραία, να μην χάσουμε την αισιοδοξία μας, την αυτοπεποίθησή μας, την επαφή μας με την χαρά της ζωής.
Γιατί τότε η προσφυγιά, η φτώχεια και ο θάνατος δεν θα έχουν σύνορα και η θλίψη του ξεριζωμού θα αφορά τα πάντα…: τον ίδιο μας τον εαυτό.
Να είμαι καλά… είναι μια πράξη αντίστασης!