Σ’ έναν τέλειο κόσμο, οι γονείς είναι πάντα ξεκούραστοι, γελαστοί και υπομονετικοί. Στον επίσης ίδιο τέλειο κόσμο, τα παιδιά έχουν υποδειγματική συμπεριφορά και ακούν πάντα τη μαμά και τον μπαμπά! Η πραγματικότητα, όμως, δεν είναι έτσι. Τα παιδιά, τις περισσότερες φορές, κάνουν το δικό τους και οι γονείς χάνουν τη… μπάλα προκειμένου να τα πειθαρχήσουν. Αν τίποτα απ’ όσα δοκιμάζετε δεν πιάνει, καλό θα είναι ν’ αναρωτηθείτε τι δεν πάει καλά και ν’ ανακαλύψετε τα λάθη που κάνετε σχετικά με την πειθαρχία τους.
1. Αποβάλλετε το θυμό
Αν προσπαθήσετε να πειθαρχήσετε τα παιδιά ενώ είστε ακόμα θυμωμένη, έχετε ήδη βάλει αυτογκόλ. Όλες οι μαμάδες ξέρουμε ότι κάποιες φορές τα παιδιά θα μας βγάλουν έξω απ’ τα ρούχα μας και θα θέλουμε να χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο από τα νεύρα. Επειδή είναι δεδομένο ότι πάνω στην ένταση της στιγμής, θα ειπωθούν πράγματα για τα οποία θα μετανιώσετε και τα οποία πιθανώς να πληγώσουν τα παιδιά, προτιμήστε πρώτα να ηρεμήσετε και μετά να αντιμετωπίσετε την κατάσταση.
Αφήστε το παιδί υπό την επίβλεψη του συντρόφου σας ή όποιου άλλου ενήλικα είναι στο σπίτι και αλλάξτε δωμάτιο έστω και για πέντε λεπτά. Έτσι θα «καθαρίσει» το μυαλό σας και οι φωνές δεν θα αποτελούν μέρος της πειθαρχίας του παιδιού.
2. Μη μιλάτε πολύ
Πολλοί… «λογικοί» γονείς πιστεύουν ότι η συζήτηση και ο διάλογος λύνει κάθε πρόβλημα. Ωστόσο, στην υπερβολή τους, αυτές οι δύο αρετές μάλλον οδηγούν στα αντίθετα αποτελέσματα. Όταν τα παιδιά ακούν πολλές πληροφορίες μαζεμένες, «χάνονται», μπερδεύονται και στο τέλος, παρά τις εκλογικευμένες προσπάθειές σας να τα συνετίσετε, συνειδητοποιείτε ότι δεν έχετε καταφέρει τίποτα.
Το κλειδί είναι ένα: να είστε σαφείς, σύντομοι και να λέτε στο παιδί επακριβώς αυτό που θέλετε.
3. Κάντε το όχι… ναι!
Ας το σκεφτούμε λίγο από την πλευρά μας: σε ποιον από μας αρέσει ν’ ακούει συνεχώς «όχι» και «μη»; Πιστεύετε ότι για τα παιδιά είναι λιγότερο δυσάρεστο; Αν η άρνηση έχει γίνει δεύτερη φύση σας, δεν πρόκειται να σας βοηθήσει με την πειθαρχία του παιδιού. Αφήστε τα αρνητικά «κηρύγματα» και επικεντρωθείτε κάθε φορά στο τι πρέπει να κάνει από δω και πέρα για να διορθώσει το λάθος του και όχι στο λάθος αυτό καθ’ αυτό.
4. «Είδες τι έκανε σήμερα ο γιος σου;»
Ή «Περίμενε να έρθει ο μπαμπάς σου και θα δεις!» είναι κλασικές φράσεις που όλοι λίγο-πολύ έχουμε ακούσει ως παιδιά ή έχουμε χρησιμοποιήσει ως γονείς. Τι καταφέρνουμε, όμως, μεταθέτοντας την ευθύνη στο σύντροφό μας; Δείχνουμε στο παιδί ότι δεν μπορούμε ν’ αντιμετωπίσουμε μόνη μας μια κατάσταση που μας ζορίζει και ότι δεν ακολουθούμε μία κοινή γραμμή πειθαρχίας ως γονείς.
Έτσι, το παιδί πελαγώνει ενώ στα μάτια του ο ένας γονιός είναι ο καλός και εκείνος που το τιμωρεί ο καλός.
5. Θα μετρήσω μέχρι το τρία
Μια απειλή χωρίς αντίκρισμα και με χρονικό… περιορισμό! Εδώ τα ενδεχόμενα είναι δύο: είτε δεν γίνεται τίποτα μετά το τρία, οπότε το παιδί ξέρει ότι εκείνη την ώρα εκτοξεύετε απλά μια «κούφια» απειλή, είτε μαθαίνει ότι πρέπει να υπακούσει μόνο όσο αυτό είναι απαραίτητο, για να μην υποστεί τις συνέπειες.
Το ζητούμενο είναι, όμως, να του εξηγήσουμε το λάθος του για να μάθει ποια είναι η σωστή συμπεριφορά και όχι να του δώσουμε απλώς ένα περιθώριο για να τη «σκαπουλάρει».
6. Όχι στον συναισθηματικό πόλεμο
Οι συναισθηματικές απειλές, όπως «Εγώ κάνω τόσα για σένα και εσύ δεν μπορείς ούτε να ακούσεις αυτά που σου λέω;» , που συνοδεύονται από ανούσιες φωνές μόνο τραυματικές μπορεί να είναι για το παιδί. Ξέρουμε ότι κάποιες φορές τα παιδιά μάς βγάζουν εκτός ορίων, αλλά έχουν ένα ισχυρό ελαφρυντικό: είναι παιδιά!
Όσο και να επιμένουν να μη μας ακούνε, εμείς είμαστε οι «μεγάλοι» της υπόθεσης που θα πρέπει να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας και να είμαστε το πρότυπό τους. Σίγουρα, κανείς γονιός δεν μπορεί να είναι τέλειος, αλλά σίγουρα μπορεί να περιορίσει τα λάθη του.
7. Μην το καλομαθαίνετε με δωροδοκίες
«Αν σταματήσεις να ενοχλείς τον αδελφό σου, θα φας την αγαπημένη σου σοκολάτα.» Ας το παραδεχτούμε: όλοι οι γονείς έχουμε χρησιμοποιήσει κάποιες φορές τη δωροδοκία ως μέσο για να κάνουμε το παιδί να μας ακούσει. Όταν, όμως, γίνεται συνήθεια για να «περνάει» εύκολα το δικό μας, ουσιαστικά δεν του μαθαίνουμε απολύτως τίποτα.
Αντίθετα, ανταμείβουμε μια κακή συμπεριφορά και έτσι, το παιδί καταλαβαίνει πως ό,τι και αν κάνει, καλό ή κακό, θα παίρνει πάντα κάποιο αντάλλαγμα.
