Αυτό που συχνά περιγράφεται ως υφέρπουσα απαγόρευση έχει γίνει κοινός τόπος και διαβρώνει σταδιακά όλο και περισσότερους τομείς της καθημερινής ζωής για το τι μπορεί και τι δεν μπορεί κανείς να κάνει. Η άσκηση του φυσικού και αναφαίρετου δικαιώματος κανενός να καπνίζει υπό σκέπη έχει ψευδώς ποινικοποιηθεί και απαγορευτεί από το 2007 στο Ηνωμένο Βασίλειο, και από το 2004 στην Ιρλανδία και από το 2010 στην χώρα μας, και η χρήση πνευματικής ιδιοκτησίας για την πώληση προϊόντων καπνού έχει κατασχεθεί από τόσα κράτη τόσων πολλών χωρών. Η συνέχεια με την αντικαπνιστική εκστρατεία να γίνεται επίσημη γνώμη του κράτους εκτυλίσσεται ατελείωτα.
Αυτό που είναι σημαντικό να καταγραφεί σε σχέση με αυτοσχέδια αδικήματα από το νόμο, όπως το κάπνισμα σε εσωτερικούς χώρους κ.λπ., είναι ότι η κοινωνία δεν ανήκει αποκλειστικά στο ίδιο κράτος της ίδιας χώρας, αλλά σε καθένα από τα μέλη της, και η ύπαρξη αδικημάτων δεν ορίζεται από τη σύνταξη του νόμου από μόνη της, αλλά από τη νομική επιστήμη, όπως έχει αποδειχθεί από τους νόμους της λογικής σε σχέση με τις διαπροσωπικές σχέσεις που υπάρχουν μεταξύ των μελών της κοινωνίας. Τι είναι και τι δεν είναι αδίκημα δεν είναι αυτό που έχει αποφασιστεί από τον συντάκτη του νόμου – όχι μόνο αυτόν – αλλά αυτό που έχει αποφασιστεί από την κοινωνία και τις διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ των μελών της.
Ένα παράδειγμα είναι η πώληση αλκοόλ σε ανήλικους, η οποία αποτελεί οργανικά πραγματικό αδίκημα. Αλλά το σερβίρισμα αλκοόλ σε παιδιά που δειπνούν σε εστιατόρια δεν αποτελεί αδίκημα, εάν το αλκοόλ δεν έχει πωληθεί σε αυτά αλλά στους γονείς τους. Η προσπάθεια να μετατραπεί το σερβίρισμα αλκοόλ σε παιδιά που δειπνούν σε εστιατόρια που συνοδεύονται από τους γονείς τους σε αδίκημα εκ μέρους του νομοθέτη είναι τότε το ίδιο με το να υπονοείται ότι το σερβίρισμα αλκοόλ σε παιδιά στο σπίτι από τους γονείς τους είναι το ίδιο «αδίκημα» ακόμη και να αγοραστεί από αυτούς. Αυτό έχει να κάνει με τους νόμους της λογικής που υπαγορεύουν ότι το ίδιο δεν είναι αδίκημα.
Το κάπνισμα σε εσωτερικούς χώρους και η απαγόρευσή του έχει να κάνει περισσότερο με τις διαπροσωπικές σχέσεις παρά με τους νόμους της λογικής, αν και αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο δεν είναι πραγματικό αδίκημα, αλλά φανταστικό ή υποθετικό, όπου η ίδια υπόθεση γίνεται από το νόμο.
Το τι είναι αδίκημα έχει αποφασιστεί από την κοινωνία και η ίδια απόφαση δεν ανήκει μόνο στο κράτος. Οι διαπροσωπικές σχέσεις που περιστρέφονται γύρω από το κάπνισμα σε εσωτερικούς χώρους, το οποίο είναι η ίδια πράξη που πραγματοποιείται από το ίδιο άτομο με το υπαίθριο κάπνισμα, υποδηλώνουν ότι η κοινωνία αποφάσισε ότι το κάπνισμα κάτω από στέγη δεν είναι οργανικό αδίκημα που θα μπορούσε να τιμωρηθεί για κανέναν για να διεκδικήσει τα πρωταρχικά του δικαιώματα. Δεν υπάρχουν συνέπειες από κάτι τέτοιο και κανένα θύμα δεν διεκδικείται, και η ίδια πράξη δεν επικαλείται την ενοχή του ατόμου που την εκτελεί. Ωστόσο, η απαγόρευση του καπνίσματος από νόμος του κράτους εξακολουθεί να δηλώνει ότι η ίδια δραστηριότητα αποτελεί αδίκημα χωρίς αυτό να αποδεικνύεται από την νομική επιστήμη ή τη λογική. Πρόκειται σαφώς για μια αυθαίρετη απόφαση και μια ψευδή δήλωση χωρίς καμία αλήθεια.
Οι αυθαίρετες αποφάσεις που ασκούνται από πολιτικούς απαγορεύονται αυστηρά από το εθνικό πολιτειακό σύνταγμα σχεδόν κάθε χώρας και έχουν ως αποτέλεσμα την κατάχρηση εξουσίας και τη στροφή της εναντίον των πολιτών που τους εξέλεξαν προκειμένου να τους τιμωρήσουν για την αθωότητά τους, καθώς και την κατάχρηση του κοινοβουλευτικού σώματος και της εξουσίας του το οποίο εκμεταλλεύονται για τη θέσπιση αυτών των αυθαίρετων αποφάσεων. Κανείς δεν αξίζει να τιμωρείται για την αποδεδειγμένη αθωότητά του από τον νομοθέτη σαν να ήταν στη θέση του δικαστή, και η τιμωρία του νόμου πρέπει να στρέφεται μόνο κατά της ενοχής και ποτέ να μην εφαρμόζεται στην αθωότητα, ώστε οι νόμοι να απονέμουν δικαιοσύνη στους πολίτες.
