Στο Χάιντ Παρκ, στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, ξέσπασε σε λυγμούς από την πίκρα του και την απογοήτευσή του για το γεγονός ότι έχασε το βάθρο στις λεπτομέρειες.
Στο Ρίο πάντως, τέσσερα χρόνια αργότερα, ο Σπύρος Γιαννιώτης… φρόντισε να κλάψει, όχι μόνο ο ίδιος αλλά και όλη η Ελλάδα, αυτή τη φορά από χαρά και συγκίνηση.
Το χρωστούσε άλλωστε στον εαυτό του για την τεράστια προσπάθεια που έχει κάνει όλα αυτά τα χρόνια.
Το χρωστούσε σε όλη την Ελλάδα, που γνωρίζει τις απίστευτες δυνατότητες του… γερόλυκου πλέον (έχει πατήσει τα 36) πρωταθλητή των ανοιχτών θαλασσών.
Ο Σπύρος Γιαννιώτης λοιπόν κρατούσε το καλύτερο για το τέλος. Στην τελευταία του συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες έκανε κατάθεση ψυχής στο Ρίο και πραγματοποιώντας ένα πολύ δυνατό φίνις στον τελικό των 10 χιλιομέτρων ανοιχτής θαλάσσης κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στην 31η Ολυμπιάδα.
Μάλιστα ο Έλληνας πρωταθλητής «άγγιξε» το χρυσό, ωστόσο μετά από εξέταση του φώτο φίνις, οι κριτές έδωσαν τελικά πρώτο τον Ολλανδό Φέρι Βέερτμαν και δεύτερο, με τον ίδιο χρόνο τον κολυμβητή του Ολυμπιακού, που πάντως έκανε την υπέρβαση, κατακτώντας το μόνο μετάλλιο που έλειπε από την πλούσια συλλογή του.
Αξιο αναφοράς είναι το γεγονός ότι με αυτό το μετάλλιο έσπασε μία κατάρα 120 ετών, καθώς ο Γιαννιώτης έγινε ο πρώτος κολυμβητής από την Ελλάδα που ανεβαίνει στο βάθρο μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 που είχαν γίνει στην Αθήνα!
Ο Γιαννιώτης ξεκίνησε συντηρητικά και στα πρώτα 2,5 χιλιόμετρα ήταν 23ος με ένα λεπτό διαφορά από τον προπορευόμενο αθλητή.
Στα 5 χιλιόμετρα ήταν στην 22η θέση με 1,5 λεπτό διαφορά από τον Αυστραλό Πουρτ που οδηγούσε την κούρσα, ωστόσο ανέβασε ρυθμό καθώς στα 7,5 χιλιόμετρα είναι 14ος και τα έδωσε όλα για όλα, για το μετάλλιο, καταφέρνοντας να ανέβει τελικά στο δεύτερο σκαλί του βάθρου.
Στο τρίτο σκαλί του βάθρου ανέβηκε ο Γάλλος Μαρκ-Αντουάν Ολιβιέ.
