Η κρίση δεν έκανε ζημιά μόνο στην Οικονομία της χώρας, στα οικονομικά της μέσης οικονομικής οικογένειας. Έκανε μεγάλη ζημιά ταυτόχρονα στην κοινή λογική, πολύ περισσότερο που μόνιμα δυνάμεις έκαναν τον διχασμό, την πόλωση, την ψευδολογία, την παραποίηση της πραγματικότητας τρόπους πολιτικής δράσης και επικοινωνίας με τους πολίτες, τους οποίους ταυτόχρονα συμβούλευαν να μην διαβάζουν άρθρα από « εχθρικές εφημερίδες » και να μην ακούνε ειδήσεις από « εχθρικά Κανάλια ». Τους συνιστούσαν δηλαδή να « ρουφάνε» την προπαγάνδα τους χωρίς αντισώματα.
Αυτή η ζημιά στα μυαλά φαίνεται και στον τρόπο που έγινε και γίνεται η συζήτηση για το λεγόμενο Πανεπιστημιακό Άσυλο. Κάποιοι μιλάνε σαν να μην ζούμε στην Δημοκρατική Ελλάδα του 2019, 45 ολόκληρα χρόνια από την πτώση της Δικτατορίας. Ίσως το ξεχνούν. Ίσως να αγνοούν ότι η θεσμοποίησή του με την επιστροφή της Δημοκρατίας συμβόλιζε την Δημοκρατία και την ελευθερία στον αντίποδα της 7χρονης δικτατορίας και της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
Τι συνέβη από την αρχή σχεδόν, στα τέλη της 10ετίας του ΄70; Η επιβολή του ολοκληρωτισμού περιθωριακών ομάδων που μετέτρεψαν τον χώρο των Α.Ε.Ι σε χώρο δίωξης κάθε αντίθετης προς αυτές άποψης, δίωξης φιλελεύθερων ιδεών, ιδεών που αντιτίθεντο στους αριστερούς ολοκληρωτισμούς. Στην πορεία τα είδαμε όλα: Παράνομες καταλήψεις αιθουσών και κτιρίων στο όνομα έκφρασης ομάδων, μετατροπή Πανεπιστημιακών χώρων σε χώρους παραγωγής μολότοφ, ορμητήρια επιθέσεων στους γύρω χώρους, απειλές και βιαιοπραγίες κατά καθηγητών, διάλυση εκδηλώσεων που θεωρούνται « αντιδραστικές» κατά την άποψη πάντα κάποιου γκρουμπούσκουλου.
Εν ολίγοις στα χρόνια αυτά το άσυλο αποτελούσε σταδιακά όλο και περισσότερο άσυλο όσων δεν σέβονταν εν τέλει το Πανεπιστημιακό Άσυλο, την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, στοιχειώδεις δημοκρατικές αρχές. Στα χρόνια αυτά συνέβαινε το εξής καταπληκτικό: Το Πανεπιστήμιο μετατρεπόταν στον μόνο χώρο στην δημοκρατική Ελλάδα όπου ο καθένας μας μπορεί να πει ότι θέλει και όπου θέλει, όπου υπήρχαν δικτατορίσκοι, κριτές που μπορούσαν (!) να απαγορεύουν την διακίνηση ιδεών που απλά δεν θεωρούσαν σωστές. Αποδεικνυόταν στην πράξη εν ολίγοις, ότι στο Πλαίσιο μιας Δημοκρατίας δεν νοείται η ύπαρξη «Ασύλων» που οδηγούν στην καταστρατήγηση της ελευθερίας κάποιων από κάποιους άλλους. Παράλληλα, η ζωή προχωρούσε και μαζί μ΄αυτά τα νοσηρά, αντιδημοκρατικά φαινόμενα αυξανόταν όλο και περισσότερο η παραβατικότητα, η πραγματοποίηση έκνομων ενεργειών μέσα σε Α.Ε.Ι, αλλά και στους γύρω χώρους.
Η Άννα Διαμαντοπούλου τόλμησε να προωθήσει ένα καινοτόμο, ριζοσπαστικό Νόμο για την λειτουργία των Α.Ε.Ι , ‘οπου πρώτη φορά ουσιαστικά καταργούσε Πανεπιστημιακό Άσυλο. Ο Νόμος αυτός ψηφίστηκε με μια συντριπτική πλειοψηφία 255 βουλευτών το 2011. Δυστυχώς όμως ο λαϊκισμός και ο ψευτοαριστερός χαρακτήρας της αριστεροακροδεξιάς Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ οδήγησε στην κατάργησή αυτού του Νόμου το 2015 από μια οριακή πλειοψηφία. Το κωμικοτραγικό και αναξιοπρεπές στοιχείο που αξίζει να αναφερθεί, είναι ότι υπήρχαν βουλευτές του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ που το 2011 υπερψήφισαν τον Νόμο Διαμαντοπούλου και το 2015 ψήφισαν υπέρ της κατάργησής του!
Η κατάργηση του Νόμου Διαμαντοπούλου λειτούργησε σαν κλείσιμο ματιού για μια νέα κατάσταση ανοχής στην παρανομία.Το μήνυμα απ΄ότι φαίνεται ελήφθη πολύ γρήγορα από τα κατάλοιπα του ολοκληρωτισμού στα Πανεπιστήμια, αλλά και από κοινούς ποινικούς. Έτσι στα τέσσερα τελευταία χρόνια η κατάσταση επιδεινώθηκε. Ναρκέμποροι, Παραγωγοί μολότοφ, διαχειριστές εγκληματικών σελίδων, δήθεν αντιεξουστικές ομάδες εδρεύουν στο Α.Π.Θ, το Ε.Μ.Π, το ΕΚΠΑ κ.α. Πολίτες και φοιτητές φοβούνται να πλησιάσουν την ΑΣΣΟΕΕ ή να κάνουν μια βόλτα βράδυ στον χώρο του Α.Π.Θ. Η κατάσταση είναι πια ανυπόφορη και τίθενται πια ανοικτά θέματα Δημοκρατίας και Κράτους Δικαίου. Δεν μπορεί τα Πανεπιστήμια να είναι έρμαια ανεξέλεγκτης βίας ενάντια στην ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και την ανοικτή ανομία προς όφελος ατομικών συμφερόντων.
Γι αυτό και πολύ καλά η νέα Κυβέρνηση ψήφισε την αλλαγή του σημερινού θεσμικού πλαισίου. Μόνο που από μόνο του δεν αρκεί για την αντιμετώπιση της κατάστασης. Χρειάζεται η πολιτική βούληση για την εφαρμογή του, η αξιοποίηση της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας που αναζητεί κυριαρχία της απλής λογικής και επιβολή της νομιμότητας και βέβαια ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο λειτουργίας του Πανεπιστημίου που θα κατοχυρώνει το αυτοδιοίκητο, θα επιτρέπει την ενσωμάτωση των βέλτιστων δυνατών πρακτικών που υπάρχουν παγκόσμια και θα προβλέπει την δυνατότητα επιβολής ποινών σε φοιτητές που καταστρέφουν δημόσια περιουσία ή εμποδίζουν την λειτουργία των Πανεπιστημίων, ποινών που θα μπορούν να φτάνουν μέχρι και την πλήρη αποβολή.
Όσον αφορά τις άλλες πολιτικές δυνάμεις που σήκωσαν τους τόνους, μας είπαν ότι φοβούνται την αστυνομοκρατία και άλλα τέτοια γλαφυρά, παριστάνοντας ότι δεν γνωρίζουν τίποτα για το έγκλημα, είναι δικαίωμά τους να μην καταλαβαίνουν ή να παριστάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. Μόνο που μάλλον πρέπει να κατανοήσουν ότι βρισκόμαστε σε μια νέα φάση που δεν προέκυψε μια άλλη Κυβέρνηση, αλλά και μια μεγάλη, πολύ μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία που δεν αντέχει πια τον λαϊκισμό, την ανοησία, την υποκρισία.
Ας το λάβουν υπόψη …..
