Ιθάκη – Νεώριο Σύρου – Συνεδρίαση Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ: Τρεις ομιλίες του Αλέξη Τσίπρα μετά την ολοκλήρωση του 3^ου Μνημονίου, τρεις ευκαιρίες να δώσει ένα νέο δείγμα γραφής ο Πρωθυπουργός. Αποτέλεσμα μηδενικό, απογοητευτικό. Τίποτα δεν αλλάζει στα μυαλά της ηγετικής ομάδας ενός Κόμματος που αφού « έπαιξε για επτά μήνες » φόρτωσε την Οικονομία 100 δις. ευρώ, έφερε ένα 3^ο Μημόνιο που δεν χρειαζόταν, τσάκισε την μεσαία τάξη με τρομακτική υπερφορολόγηση, μας έκανε να συνηθίσουμε τα capital controls. Tίποτα δεν αλλάζει στην ηγετική ενός δήθεν αριστερού Κόμματος , ενός λαικίστικου μορφώματος ουσιαστικά με στοιχεία νεοσταλινισμού και τυχοδιωκτισμού, που πανηγυρίζει για την « νέα εποχή», συνεχίζει να πορεύεται με ψέματα, θράσος, διχαστική στόχευση. Οι ομιλίες περισσότερο θα μπορούσαν να χαραακτηριστούν σαν ομιλίες επιστροφής στο παρελθόν παρά αλλαγής για να αντιμετωπίσει το μέλλον.

Ο τόπος έχει ανάγκη από αλήθεια και η κοινωνία από πυξίδα και ο Αλέξης Τσίπρας πανικόβλητος μας μιλάει για νέα πορεία και άλλα πολλά μέσα σε ένα ωκεανό κενολογίας, σπαταλώντας πολύτιμο χρόνο για την χώρα. Συνεχίζει να μιλάει για έξοδο από τα Μνημόνια και παριστάνει ότι ξεχνάει πως μας έχει βάλει σε ένα διαρκές Μνημόνιο. Τι είναι τα 5,5 δις. ευρώ μέτρα που έχει δεσμευτεί να επιβάλει; Τι είναι τα θηριώδη υπερπλεονάσματα που έχει δεσμευτεί μέχρι το 2060; Τι είναι το Υπερταμείο για 99 χρόνια; Τι είναι η συνεχής επιτροπεία που έχει δεχτεί; Ο Αλέξης Τσίπρας αμετανόητος παίζει πάλι το ίδιο έργο. Μόνο που αυτό που χαρακτήριζε κίνδυνο το 2015, τώρα το εμφανίζει επίτευγμα και μάλιστα της Αριστεράς! Πολιτικός εμποράκος, μεταπράτης ψεύτικων ελπίδων, επικίνδυνος λαικιστής, δείχνει ικανός να κάνει και να πει τα πάντα. Το προμελετημένο έγκλημα του 2015 επανέρχεται ως κίνδυνος.

Ο τόπος έχει ανάγκη από ενότητα, αλήθεια,αξιοπρέπεια, σκληρή δουλιά για να προχωρήσει μπροστά, για να υπάρξει Ανάπτυξη, αντιστροφή της πορείας παρακμής , της φυγής των νέων στο εξωτερικό, την συγκρότηση ενός αποτελεσματικού Κράτους που θα στηρίζεται σε ισχυρούς, ανεξάρτητους θεσμούς, για να αντιμετωπιστεί το δημογραφικό πρόβλημα.Η απάντηση του Αλέξη Τσίπρα ; Απάντηση κομματάρχη που προσπαθεί να σώσει ότι σώζεται, που σπέρνει τον διχασμό, την μισαλλοδοξία, που πολώνει το πολιτικό κλίμα, που χαρακτηρίζει όσους είναι απέναντί του  ως ακροδεξιούς, ως παράγοντες που δεν θέλουν το καλό της χώρας. Επικίνδυνη απάντηση που φτάνει στο σημείο να τονίζει ότι « δεν πρόκειται να αφήσουμε την Ιθάκη στα χέρια τους» ! Τι ήθελε να πει άραγε ο ποιητής; Απάντηση που προιδεάζει ότι θα ζήσουμε απίστευτα στιγμιότυπα, επιθέσεις στην πορεία προς τις εκλογές.Κρίμα για την χώρα.Γιατί ανάμεσα στα άλλα, η περίοδος 2019-2010 είναι η περίοδος που θα κριθεί αν μπει μπροστά ο μηχανισμός ανάπτυξης, ξένων επενδύσεων πραγματικής ικανότητας για δανεισμό, οικονομικής-πολιτικής-πολιτισμικής- μορφωτικής ανόρθωσης και δεν μπορεί να αναλωθεί από τα ψέματα,την πόλωση, τον διχασμό που επιδιώκει ο Αλέξης Τσίπρας και οι συγκυβερνώντες του, οι υποστηριχτές του για να μην χάσουν την εξουσία.

Ο τόπος χρειάζεται νέο πολιτικό πολιτισμό, νέο ήθος και ο Αλέξης Τσίπρας διδάσκει παχυδερμία, ανηθικότητα, ρηχότητα. Τρεις ομιλίες και ο Πρωθυπουργός της χώρας δεν βρήκε μια φράση για να ζητήσει συγγνώμη για την τραγωδία στο Μάτι, για την ανικανότητα και διάλυση που επέδειξε ο Κρατικός Μηχανισμός και την ανικανότητα της δήθεν αριστερής Κυβέρνησής του.Τρεις ομιλίες και δεν βρήκε τον τρόπο να δείξει σεβασμό στους περίπου 100 νεκρούς, ακόμα και όταν αποκαλυπτόταν ότι εκείνη η θλιβερή εικόνα της σύσκεψης της Δευτέρας της καταστροφής όπου εμφανιζόταν να αγνοεί και να συντονίζει, ενώ όλοι οι παρευρισκόμενοι θεατρίνοι ήξεραν ότι υπήρχαν ήδη νεκροί, πολλοί νεκροί! Τι απανθρωπιά και πόσο άνθρωπος της σκοπιμότητας και του ωφελιμισμού πρέπει να είσαι για να επιδεικνύεις τέτοια συμπεριφορά.

Τρεις ομιλίες και το σκηνικό σαφές. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας επιστρέφουν στο παρελθόν με τα φόντα πια κυνικών εξουσιαστών. Ασφαλώς πλανώνται. Νομίζουν ότι μπορεί να έχουν πει χιλιάδες ψέματα και σαν αντιπολίτευση και σαν Κυβέρνηση και ότι οι πολίτες είναι λωτοφάγοι. Θεωρούν ότι τίναξαν την μπάνκα στον αερα, ότι υποθήκευσαν το μέλλον της χώρας  και η κοινωνία έχει μαζική αμνησία ή πάσχει από σύνδρομο της Στοκχόλμης. Θα βρεθούν προ απροόπτων. Και για την πολιτική, τον χαρακτήρα , την ψευδολογία, την συνεχή κοροιδία τους αλλά και για την αλλαζονία τους.Αυτή ποτέ δεν συγχωρείται. Ας το θυμουνται τα δήθεν ικανά επικοινωνιακά επιτελεία του Μαξίμου.

Η νέα περίοδος δημιουργεί την ανάγκη ενός σοβαρού, καθολικού, πολιτικού και κοινωνικού διαλόγου για την αποτίμηση των μέχρι τώρα πρακτικών της χώρας.  Κυρίως, όμως, για την εκπόνηση ενός συνεκτικού Εθνικού Σχεδίου Παραγωγικής Ανασυγκρότησης.

Υπάρχουν δυνατότητες να μην παραμείνουμε σε διαρκή στασιμότητα, εφόσον φυσικά η κοινωνία και το πολιτικό σύστημα αποφασίσουν να αντιμετωπίσουν τις αιτίες της κρίσης. Την έξαρση των συντεχνιακών πρακτικών. Τις διαδεδομένες πελατειακές σχέσεις. Την αδιαφάνεια. Την ικανοποίηση κάθε αιτήματος όσων είχαν τη δύναμη να πιέσουν. Την ανοχή στην ανομία.

Οι συνθήκες αυτές έχουν οδηγήσει σε μια χώρα που δεν παράγει, παρά ελάχιστα. Είχαν ως αποτέλεσμα την εξάρτηση της από τα δανεικά, όχι μόνο τα τελευταία χρόνια, αλλά εδώ και πολλές δεκαετίας. Είναι γνωστό δε ότι πολλά από τα παλιά και «φτηνά» τότε δανεικά, αντί να χρησιμοποιηθούν για παραγωγικές δραστηριότητες, διοχετεύθηκαν στην άκρατη κατανάλωση.

Μόνο με ριζική αλλαγή παραγωγικού μοντέλου, ώστε να ξοδεύουμε λιγότερα από όσα παράγουμε, να βελτιώσουμε την ανταγωνιστικότητα μας και να προσελκύσουμε κεφάλαια για επενδύσεις, θα απαλλαγούμε από τις εξαρτήσεις των δανεικών. Κάτι τέτοιο προϋποθέτει μεγάλες αλλαγές, βαθιές τομές και τολμηρές μεταρρυθμίσεις στην Δημόσια Διοίκηση, την Οικονομία και το κοινωνικό κράτος. Χωρίς φοβίες για νεωτερισμούς, καινοτομίες και εκσυγχρονισμό.  Με στόχο την ανακατανομή πόρων, εξουσιών και ανθρώπινου δυναμικού. Και την παραμονή μας στον «σκληρό πυρήνα» της ευρωπαϊκής ενοποίησης, ανοιχτοί στις σύγχρονες προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης.

Δεν είναι εύκολο. Όλα αυτά μπορούν να γίνουν δίχως μείζονα επιβάρυνση των αδυνάμων, ως ένα βαθμό. Απαιτούν πρωτίστως αλλαγή συνηθειών, συστράτευση και ευρείες συναινέσεις. Είναι ο μοναδικός δρόμος. Διότι ο κίνδυνος να ξαναβρεθούμε μπροστά στην δραματική πραγματικότητα, που αποφύγαμε το 2010 με επώδυνες αλλά αναγκαίες αποφάσεις, είναι παρών. Αυτή τη φορά θα είμαστε μόνοι μας, χωρίς την έξωθεν βοήθεια. Πρέπει πάση θυσία να αποφύγουμε μια κατηφόρα, μπροστά στο τέλος της οποίας η σημερινή δύσκολη κατάσταση θα μοιάζει παράδεισος.