Δεν είναι τυχαίο που τόσα χρόνια είναι κοντά μας και μας γεμίζουν με όμορφες θεατρικές στιγμές, που τόσα παιδιά εμπιστεύονται την ψυχή τους και την δημιουργικότητα τους και που το χειροκρότημα όλων μας δυναμώνει κάθε χρόνο. Είναι μια ομάδα ξεχωριστή που δείχνει πως η σκληρή δουλεία, η φαντασία και η δημιουργικότητα είναι τα συστατικά που χρειαζόμαστε στην ζωή μας για να γίνει αυτή πιο όμορφη. Τους γνωρίζω προσωπικά και παρακολουθώ την δουλειά τους από την πρώτη χρονιά και πιστεύω πως αξίζουν την στήριξη και την αγάπη μας .

Ελάτε μαζί μου λοιπόν αυτήν την εβδομάδα να τους γνωρίσουμε καλύτερα αφού μου εμπιστευτήκαν κάποια μυστικά τους.

Η Νεανική Θεατρική Σκηνή Φιλαδέλφειας Χαλκηδόνας ξεκίνησε το ταξίδι της, πριν από περίπου 6 χρόνια. Στόχος της είναι μέσα από αυτό το ταξίδι να φέρει σε επαφή τους νέους της πόλης μας με το θέατρο. Το θέατρο που για μας είναι θεραπεία της ψυχής, τρόπος έκφρασης και δημιουργίας, αλλά και μια βαθύτατα παιδευτική διαδικασία…

Στο πλαίσιο αυτό τα χρόνια αυτά ανέβηκαν αρκετές θεατρικές παραστάσεις που αγκαλιάστηκαν με θέρμη και αγάπη από το κοινό της Φιλαδέλφειας Χαλκηδόνας. Συγκεκριμένα, παρουσιάστηκαν τα έργα:

• 2009 «Η Γοργόνα και το Θαλασσάκι» του Γιώργου Φραντζεσκάκη
• 2010 «Η Κληρονομιά» των Αντωνιάδη – Μανουσάκη Τέτας και Βουτζουλίδου –Κούλη Πελαγίας
• 2011 «Το Μεγάλο μας Τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη
• 2012 «Το Παραμύθι χωρίς Όνομα» του Ιάκωβου Καμπανέλλη
• 2013 «Ο Ταρτούφος» και «Ο Αρχοντοχωριάτης» του Μολιέρου

Ας δούμε τι μας δήλωσε για την Νεανική Θεατρική Σκηνή η κα Στελλα Κοντοπίδη, φιλόλογος:

Κάθε χρόνο με διαφοροποιημένη σύνθεση νέων παιδιών, μαθητών γυμνασίων και λυκείων της πόλης αλλά και φοιτητών και άλλων νέων, προσπαθούμε να προσεγγίσουμε με σεβασμό τη θεατρική καλλιτεχνική δημιουργία.. Σε μια εποχή ιδιαίτερα σκληρή, «η ανάγκη να αναζητήσουμε τον άνθρωπο όπου και να βρίσκεται», κατά τη ρήση του Σεφέρη, καθίσταται επιτακτική. Ο άνθρωπος αυτός, με τη σημασία του όρου όπως την έδωσε ο Διογένης όταν τον αναζητούσε στους δρόμους της αρχαίας Αθήνας, για να πάρει σάρκα και οστά χρειάζεται παιδεία. Παιδεία όμως όχι μόνο με την έννοια της πληροφορίας, αλλά με την έννοια της πνευματικής και συναισθηματικής καλλιέργειας.

Αυτό προσφέρει το θέατρο και η καλλιτεχνική παιδεία γενικότερα, που όμως στο εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι δυστυχώς υποβαθμισμένη. Προσφέρει όμως και κάτι ακόμα: Βιωματική μάθηση, που συνεπάγεται γόνιμη και σε βάθος γνώση και δε μένει στο επίπεδο της απλής εκμάθησης. Τα τελευταία χρόνια η βιωματική μάθηση γίνεται προσπάθεια να ενταχθεί και στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, μέσα από τη δραματοποίηση της νέας γνώσης που προσλαμβάνουν οι μαθητές, η οποία συνιστάται ως μέθοδος εκπαιδευτικής διαδικασίας στους εκπαιδευτικούς.

Η λέξη δραματοποίηση τα λέει όλα: αυτό που θέλω να μάθεις, ζήσε το! Που θα πει, παίξε το σα ρόλο! Έτσι θα το μάθεις καλά! Έτσι δε θα το ξεχάσεις ποτέ! Γιατί μόνο έτσι θα το νιώσεις πραγματικά και θα το κάνεις δικό σου! Και αυτός που θα σε παρακολουθήσει, θα ταυτιστεί μαζί σου, θα μπει στη θέση σου και θα μάθει κι αυτός. Σε τούτο τον τόπο άλλωστε, όπου γεννήθηκε το θέατρο, καθόλου τυχαία δεν ονόμαζαν τις θεατρικές παραστάσεις οι αρχαίοι μας πρόγονοι διδασκαλίες, και καθόλου τυχαία δεν έλεγαν παίζω θέατρο, αλλά έλεγαν διδάσκω θέατρο… Το ρήμα παίζω για αυτούς που υποδύονται ρόλους, τους ηθοποιούς, ερασιτέχνες κι επαγγελματίες, καθιερώθηκε αργότερα… καθόλου τυχαία όμως κι αυτό: το παίζω δίνει στη διαδικασία και μιαν αλαφράδα, μια χαρούμενη διάθεση, και έρχεται να δηλώσει πως τη στιγμή που υποδύομαι, περνάω καλά, ενώ μαθαίνω, δηλαδή: ψ υ χ α γ ω γ ο ύ μ α ι.

Γι’ αυτό είναι μαγικό το θέατρο αλλά και γι’ αυτό είναι και τόσο απαραίτητο σήμερα, αν θέλουμε να έχουμε την ελπίδα πως κάποια στιγμή, ετούτος ο τόπος που χρόνια ατέλειωτα αργοπεθαίνει και ξαναγεννιέται από τις στάχτες του πάλι και πάλι, θα διαπλάσει και θα διαμορφώσει μέσα από την παιδεία, με την ευρύτερη έννοια του όρου, ανθρώπους που θα οραματιστούν έναν καλύτερο κόσμο και θα έχουν τα πνευματικά και ψυχικά εφόδια που θα τους επιτρέψουν να τον κάνουν πραγματικότητα και ουσιαστική ζωή…

Φέτος, επιλέξαμε να προσπαθήσουμε να αναδείξουμε το έργο ενός ιδιαίτερα αξιόλογου δίδυμου θεατρικών συγγραφέων: του Ασημάκη Γιαλαμά και του Κώστα Πρετεντέρη, οι οποίοι με τα έργα τους (θεατρικά και κινηματογραφικές ταινίες) έβαλαν τη δική τους σφραγίδα στην καλλιτεχνική θέαση της ελληνικής πραγματικότητας της δεκαετίας του 60. Μια περίοδο δύσκολη και ταραγμένη κοινωνικά, πολιτικά και εθνικά, όπως άλλωστε και η σημερινή για τη χώρα μας, την οποία όμως οι συγκεκριμένοι δημιουργοί επέλεξαν να τη δουν όχι μέσα από πολιτικές ή φιλοσοφικές ανησυχίες και βαθυστόχαστα νοήματα, αλλά μέσα από τη σκοπιά του απλού ανθρώπου, του διαχρονικού κατά την ταπεινή μας γνώμη Έλληνα, που προσπαθεί να ανταπεξέλθει σε μια πραγματικότητα που αλλάζει με γρήγορους και απρόβλεπτους ρυθμούς και σε δυνάμεις που πολλές φορές τον ξεπερνούν και απειλούν να τον συνθλίψουν, με τα δικά του εφόδια, που συνιστούν και τα στοιχεία της πολιτιστικής του φυσιογνωμίας και ταυτότητας: το χιούμορ, την ευαισθησία, την αλληλεγγύη, την ευγένεια, το φιλότιμο, την πίστη σε πατροπαράδοτες αξίες όπως η οικογένεια και η φιλία και την ανθρωπιά… Στο πλαίσιο αυτό, σκοπεύουμε να παρουσιάσουμε ένα δραματοποιημένο αφιέρωμα στους δύο συγγραφείς, διανθισμένο με αποσπάσματα από χαρακτηριστικά έργα τους (Δεσποινίς Διευθυντής, Κάτι κουρασμένα παλικάρια, η Κόμισσα της Φάμπρικας) αλλά και ολόκληρο το έργο τους «Τζένη Τζένη», διασκευασμένο για το θέατρο. Γιατί τους συγκεκριμένους συγγραφείς; Γιατί είναι πεποίθησή μας ότι στους δύσκολους καιρούς (όπως τότε αλλά και όπως τώρα) αυτός που βάλλεται είναι ο απλός, ο καθημερινός άνθρωπος και σε αυτόν πρέπει να εστιάσουμε και αυτό ακριβώς έκαναν οι συγκεκριμένοι συγγραφείς… Γιατί επίσης πιστεύουμε ότι στους δύσκολους καιρούς έχουμε ανάγκη να δούμε την πραγματικότητα γύρω μας λίγο πιο ανάλαφρα, όπως έκαναν επίσης οι συγκεκριμένοι συγγραφείς…

Τέλος γιατί πιστεύουμε ότι συχνά οι μεγαλύτερες αλήθειες λέγονται μέσα από τον πολύ απλό και κατανοητό σε όλους λόγο τον οποίο αξιοποίησαν πολύ επιτυχημένα οι συγκεκριμένοι συγγραφείς για να δώσουν την αλήθεια τους… Γιατί ολόκληρο το Τζένη Τζένη; Μα γιατί φέτος είναι εκλογική χρονιά… και γιατί είναι άξιο προσοχής το πόσο μια εκλογική περίοδος στην Ελλάδα του 2014 μοιάζει με μια αντίστοιχη στην Ελλάδα του 1965… Και επειδή όπως σε κάθε ανάλογη περίοδο τα διλήμματα θα μας ταλανίσουν-όπως και τους ήρωες του έργου- ε, ας το διασκεδάσουμε, και ας γελάσουμε με αυτό… άλλωστε είπαμε, το θέατρο λειτουργεί θεραπευτικά για την ψυχή μας…

Στη φετινή μας προσπάθεια θέλουμε να ευχαριστήσουμε ιδιαίτερα κάποιους ανθρώπους που στάθηκαν και στέκονται δίπλα μας πολύτιμοι αρωγοί:

Το Δήμο Φιλαδέλφειας Χαλκηδόνας και ιδιαίτερα τους:

-Μιχάλη Κουτσάκη, Πρόεδρο του Ενιαίου Φορέα Δράσεων

-Κώστα Θεοχάρη Υπεύθυνο του Πνευματικού Κέντρου Φιλαδέλφειας Χαλκηδόνας, υπό την αιγίδα του οποίου ταξιδεύουμε αυτή τη χρονιά…

Επίσης ευχαριστούμε θερμά το διευθυντή του 2ου ΓΕΛ Νέας Φιλαδέλφειας, κύριο Ελευθέριο Κιτσαντά, για την πολύτιμη βοήθειά του στην εξασφάλιση των πνευματικών δικαιωμάτων των έργων των Γιαλαμά-Πρετεντέρη

Και φυσικά τους γονείς που μας εμπιστεύονται τα παιδιά τους σε αυτό το ταξίδι…

Φέτος, συνταξιδιώτες μας είναι οι:

Αλέξανδρος Αντωνιάδης, Ανθή Βαφειαδάκη, Βασίλης Μπεσίρης, Κατερίνα Γαλατιανού, Σταυρούλα Γκόργκα, Βασιλική Κούλη, Τρύφωνας Μαλάμης, Βένια Μανουσάκη, Έλλη Μαντά, Σοφία Μαντά, Έλλη Μανώλη, Σωτηρία Μάτσκαρη, Σταύρος Μπαρίκος, Πέγκυ Νιάρχου, Σοφία Ξανθού, Γεωργία Ορφανού, Βλάσης Πάγκαλος, Αναστασία Πάγκαλου (5 ετών, η μασκότ μας), Άκης Παπακώστας, Αναστασία Ποτιμπένκο, Κώστας Προβίδας, Γιάννης Σίβογλου, Δέσποινα Στάθαρη, Ζωή Σταυροπούλου, Γιώργος Τράμπας, Γεωργία Τσαγκαράκη, Αντώνης Τσέπας, Ευτυχια Φωτοπούλου, Σοφία Χρυσοβέργη.

Υπεύθυνες Νεανικής Θεατρικής Σκηνής: Πέλλη Βουτζουλίδου Κούλη, παιδαγωγός(μεταπτυχιακό θεατρολογίας), εκπαιδευτικός πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, και Στελλα Κοντοπίδη, φιλόλογος, εκπαιδευτικός δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Περιμένουμε λοιπόν με αγωνία το καλοκαίρι να τους συναντήσουμε και να στηρίξουμε για μια ακόμα φόρα τα λαμπερά τους χαμόγελα.

Δανάη.