Πολλές φορές έχουμε επισημάνει την μεγάλη σημασία της Ιστορίας. Διότι είναι η συνείδηση της ανθρωπότητας η οποία καταγράφει την μοίρα και τα βιώματα των λαών αυτής. Δεν επηρεάζεται, αλλά ούτε χειραγωγείται από κανένα, ούτε και από την πολιτική. Ο Αμερικανός ιστορικός Χάουαρντ Ζιν είπε κάποτε: «αν δεν γνωρίζουμε την ιστορία, είμαστε κρέας έτοιμο για τους σαρκοφάγους πολιτικούς, για τους διανοούμενους και τους δημοσιογράφους που προμηθεύουν το πιο ακονισμένο μαχαίρι». Ως απλοί άνθρωποι οφείλουμε να ενστερνιστούμε τα λόγια του και την βαθιά έννοια της ιστορίας, για να συνειδητοποιήσουμε, αλλά και να εξηγήσουμε γιατί συμβαίνουν όλα αυτά που κατατρέχουν την πλειονότητα των απελπισμένων λαών και οδηγούνε αυτούς εις την απόγνωση. Οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς και να εξηγήσουμε ότι όλα αυτά τα συμβαίνοντα, μετά τις οδυνηρότατες συνέπειες των δύο παγκοσμίων πολέμων, δεν είναι τυχαία, αλλά οφείλονται σε ένα «διεθνές Διευθυντήριο», το οποίο χειραγωγεί κυβερνήσεις, πολιτικούς, αλλά και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Υποτίθεται ότι πρωταγωνιστικό ρόλο αυτού του «Διευθυντηρίου» παίζουν εκείνες οι Δυνάμεις οι οποίες ευθύνονται για τους δύο παγκόσμιους πολέμους. Όμως δεν είναι πρόθεση του γράφοντος να δημιουργήσει εντυπώσεις με υπονοούμενα και «ιστορίες συνωμοσιολογίας», αλλά εκ των γεγονότων και μόνον να βοηθήσει εις την κατάληξη συγκεκριμένων συμπερασμάτων.
Από πολύ πρόσφατα και απλά γεγονότα, γνωρίζουμε όλοι μας την πρωτόγνωρη ανάμειξη πολιτικών της Ε.Ε. εις τις τελευταίες αμερικανικές εκλογές, και τις προκλητικές και ανερυθρίαστες προτιμήσεις αυτών υπέρ ενός και μόνο συγκεκριμένου προεδρικού υποψηφίου. Δηλαδή την ευθεία επέμβαση και εμπλοκή αυτών εις τις εσωτερικές υποθέσεις ακόμη και μίας Υπερδύναμης. Όμως αυτό το προηγούμενο είχε συνέχεια μόλις λίγους μήνες μετά και εις τις γαλλικές εκλογές. Πρωτοστατούσα ήταν και πάλιν όλη η πολιτική τάξη της Γερμανίας και όλων των πολιτικών των αμετάκλητα υποταγμένων «ευρωπαίων εταίρων» της, αλλά και όλων των ευρωπαϊκών ΜΜΕ τα οποία ετάχθησαν υπέρ ενός και μόνο υποψηφίου για τον προεδρικό θώκο της Γαλλίας. Η μαζική, ολοκληρωτική αυτή χειραγώγηση των ανθρώπων, αν μη τι άλλο, σημαίνει για τον απλό σκεπτόμενο και ανεπηρέαστο παρατηρητή χειραγώγηση και προσβολή της έννοιας της Δημοκρατίας, αλλά και ότι εκ του λόγου αυτού και μόνον επηρεάζεται και κρίνεται επίσης και η τύχη και η μοίρα όλων των λαών, συμπεριλαμβανομένης και της πατρίδας μας.
Η συνείδηση δεν επιτρέπει όμως να αγνοήσουμε ιστορικά γεγονότα της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας, τα οποία έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για την τύχη της Ελλάδος και για το δράμα που βιώνει σήμερα ολόκληρος ο ελληνικός λαός. Διότι αυτά που συμβαίνουν εις τον διεθνή και ευρωπαϊκό χώρο, αλλά και εις την πατρίδα μας δεν είναι τυχαία, αλλά συνδέονται με μυστικές αποφάσεις ορισμένων πρωταγωνιστών της ευρωπαϊκής πολιτικής. Εκ του λόγου αυτού και μόνον οφείλουμε όμως να γνωρίζουμε και να ανατρέξουμε εις την εξέλιξη της πορείας της ΕΟΚ/Ε.Ε, όταν τότε οι πρωταγωνιστές αυτής παρέπεμπαν κάθε ενδιαφερόμενη προς ένταξη υποψήφια χώρα προς την Γερμανία, η οποία ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 έπαιζε αποφασιστικό ρόλο λόγω της οικονομικής της ισχύος, χωρίς όμως αυτή, ως γνωστόν, να αποδέχεται τότε δημοσίως τον ρόλο του ρυθμιστή της Ε.Ε. Όμως με την πάροδο του χρόνου η φύση και η έννοια της δύναμης δεν επιτρέπει εις τον εαυτόν της να αποποιείται εσαεί τον πραγματικό και ηγετικό της ρόλο εις τον περιβάλλοντα γεωγραφικό χώρο, και εν συνεχεία και εις την διεθνή πολιτική. Ήδη από την δεκαετία του ’90 και αρχάς του 2000 η Γερμανία υπό τον καγκελάριο Γκέχαρντ Σρέντερ και την διάδοχό του καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ στράφηκε ευθέως και εις τον διεθνή στίβο, κάνοντας τώρα επίδειξη της τρομερότατης ισχύος της.
Μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης η Γερμανία αποδέχθηκε την εγκατάσταση πυραυλικού συστήματος και δυνάμεων του ΝΑΤΟ εις τις πρώην ανατολικές χώρες της Ευρώπης, τις οποίες έλεγχε από την εποχή των ναπολεόντειων πολέμων, εν συνεχεία του καγκελαρίου Οττο φον Βίσμαρκ (1870) έως και τις αρχές του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Η εξυπηρέτηση των ΗΠΑ να ελέγχουν τώρα την Ρωσία μέσα από τα πρώην κράτη-μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας με την συγκατάθεση του Βερολίνου, συνδέθηκε με δύο ανταλλάγματα των ΗΠΑ απέναντι της Γερμανίας κατά απαίτηση της δεύτερης. Να μη αναμειγνύονται εις την οικονομική πολιτική της Ε.Ε, δηλαδή του Βερολίνου, και να αποποιηθούν οι ΗΠΑ τον πρωταρχικό ρόλο τους, δηλαδή να μη κάνουν χρήση του «βέτο» που έχουν εις το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ).
Ως γνωστόν οι ΗΠΑ είναι οι εμπνευστές της ίδρυσης του ΔΝΤ το 1944 εις το Μπρέτον Γούντς του Νιου Χάμσαϊρ των ΗΠΑ, και βάσει δε της οικονομικής τους συμμετοχής 17.69% και ψήφους 16.75% και του Καταστατικού έχουν και το αποκλειστικό «βέτο» εις τις αποφάσεις των 189 μελών-κρατών. Τα δε 18 Κράτη-Μέλη της Ευρωζώνης διαθέτουν 22.53%. Ως εκ τούτου το «βέτο» των ΗΠΑ εις το ΔΝΤ είναι ένα ισχυρότατο εργαλείο με οικονομικές και πολιτικές προεκτάσεις εις την διεθνή πολιτική.
Με την έναρξη της οικονομικής κρίσης εις την Ε.Ε. (2008/09), όταν με την Ελλάδα άρχισε να παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις, η επί της προεδρίας του κ. Ομπάμα ανοχή αυτού απέναντι του Βερολίνου είχε ως αποτέλεσμα να εξοστρακίσει ο κ. Σόϊμπλε εντός μίας νύχτας τον Γενικό Διευθυντή του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος-Κάν. Ο οποίος πρότεινε την διαγραφή του ελληνικού χρέους. Δηλαδή τόλμησε να αντισταθεί κατά του Βερολίνου, αντικαθιστώντας αυτόν (19.05.11) με την κ. Λαγκάρντ η οποία είναι προσωπική επιλογή του κ. Σόιμπλε. Έκτοτε με την κ. Λαγκάρντ το ΔΝΤ κατέστη εργαλείο της Γερμανίας εις την ευρωπαϊκή κρίση, για την υποταγή και ταπείνωση της Ελλάδος. Λαμβανομένου υπόψη ότι, οι ΗΠΑ υπό τον Πρόεδρο Ομπάμα δεν έκαναν χρήση του «βέτο», ο κ. Σόϊμπλε ταπείνωνε δημοσίως και τον Αμερικανό υπουργό Οικονομικών Τζάκ Λού κατά τις επισκέψεις του εις την Ευρώπη και το Βερολίνο, όταν αυτός προσπαθούσε να μετριάσει την εχθρική στάση του Γερμανού υπουργού οικονομικών απέναντι της Ελλάδος. Παράλληλα η Γερμανία υπό την υποχείρια σε αυτήν κ. Λαγκάρντ παραβιάζει τον Καταστατικό του ΔΝΤ, το οποίο απαγορεύει ρητώς την οικονομική στήριξη ενός αναπτυγμένου κράτους, όπως η Ελλάδα, η οποία παράλληλα είναι και μέλος ενός «συνασπισμού κρατών με ενιαίο νόμισμα». Που αυτό σημαίνει ότι, η οικονομική κρίση μερικών ευρωπαϊκών χωρών αποτελεί εσωτερική υπόθεση της Ε.Ε. και όχι του ΔΝΤ. Παράλληλα βάσει του Καταστατικού οφείλει το ΔΝΤ να στηρίζει οικονομικώς και να συμβουλεύει πολύ φτωχότερα κράτη-μέλη του, τα οποία κάθε τόσο εξοργίζονται για την συμπεριφορά της Ηγεσίας του.
Η νέα αμερικανική Ηγεσία της Ουάσιγκτον, εκ των γεγονότων, προτίθεται τώρα να ανακτήσει τον ηγετικό της ρόλο με το «βέτο» της εις τον ΔΝΤ, να στραφεί κατά του Βερολίνου και να πιέσει αυτό για την μείωση ή διαγραφή του ελληνικού χρέους. Παράλληλα να αποκαταστήσει τις σχέσεις της με την Ρωσία, και να αντικαταστήσει τον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ, Νορβηγό κ. Στόλντενμπερκ, ο οποίος πολλές φορές άφηνε προσβλητικά υπονοούμενα για Κράτη-Μέλη του ΝΑΤΟ, δηλαδή εμμέσως κατά των ΗΠΑ, και ο οποίος, πιθανολογείται, είναι μακρινός συγγενής των Στόλντεμπερκ από το Σλέσβιγκ Χόλσταϊν, Κρατιδίου της Β. Γερμανίας, μέλος των οποίων επί της εποχής του Καγκελαρίου Αντενάουερ ήταν Υπουργός Άμυνας της τότε Δυτικής Γερμανίας και μετά πρωθυπουργός του κρατιδίου. Παράλληλα εις την αμερικανική ηγεσία τίθεται επί τάπητος το πολύ πιθανολογούμενο ενδεχόμενο της ανάδειξης της Γερμανίας σε πυρηνική δύναμη, η οποία με την τεράστια τεχνογνωσία που διαθέτει, είναι εις θέση να κατασκευάσει πυρηνικά όπλα εντός μόλις μερικών εβδομάδων.
Η προεδρία του κ. Ομπάμα αποτελεί ένα μελανό σημείο εις την ιστορία των ΗΠΑ, παρά τις περίεργες διεθνώς εντυπώσεις και συμπάθειες των ΜΜΕ, αλλά και εις την αμερικανική κοινή γνώμη, σε ότι αφορά την δημοφιλία του. Διότι ως Πρόεδρος αφενός μεν επέτρεψε και ανέχθηκε την προκλητική συμπεριφορά της Γερμανίας εντός και εκτός της Ε.Ε, τις παραβιάσεις του Καταστατικού του ΔΝΤ με την μη χρήση του αμερικανικού «βέτο», αλλά ταυτόχρονα ευθύνεται και για την ολοκληρωτική κατάρρευση της αμερικανικής οικονομίας, την τεράστια ανεργία, και την ταπείνωση και δολοφονία χιλιάδων αφροαμερικανών εις τις ΗΠΑ, αλλά και για τον ολέθριο πόλεμο της Συρίας. Εκ των ανωτέρω, η ικανότητα του να εντυπωσιάζει μόνον δια της ρητορικής του τα ΜΜΕ για την έννοια και αξία της Δημοκρατίας, δείχνει συμπεριφορά ανθρώπου κενού περιεχομένου και εντυπωσιασμού. Όταν μετά από 460 εβδομάδες εις τον ανώτατο αξίωμα των ΗΠΑ, και μόλις 8 εβδομάδες πριν το τέλος της Προεδρίας του θυμήθηκε την Πατρίδα της Δημοκρατίας, για να μιλήσει εις το ιστορικό βήμα της Πνύκας, όμως για λόγους προσωπικής ασφάλειας μετατέθηκε μετά εις το Ίδρυμα Νιάρχου. Ένα γεγονός, όχι για να τιμήσει την Δημοκρατία και την προσφορά της Πατρίδας μας εις την ανθρωπότητα, ως δυστυχώς σκόπιμα διαδόθηκε από τα ΜΜΕ, αλλά μόνο για να ξεπλύνει την ντροπή του για την συμπεριφορά του απέναντι της Ελλάδος.
Γεώργιος Εμ. Δημητράκης
Ο αρθρογράφος κρητικής (Μαριού Ν. Ρεθύμνης) και θρακικής καταγωγής γεννήθηκε και διαμένει εις την Ξάνθη. Σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία εις την Βόννη και Ιστορία και Πολιτιστική κληρονομιά εις την Αθήνα. Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας και επί 30-ετίας Διπλωματούχος Ξεναγός για όλη την Ελληνική Επικράτεια