Το ΚΑΦΕΝΕΙΟ σε συνεργασία με την συγγραφέα Χαρά Ανδρεΐδου και τον Εκδοτικό Οίκο Λιβάνη σας προσφέρουν ένα αντίτυπου του βιβλίου “Στα τέσσερα σημεία του Ορίζοντα”.*
Πάρτε μια μικρή γεύση του βιβλίου από τα αποσπάσματα που ακολουθούν και μπείτε στην κλήρωση συμπληρώνοντας την παρακάτω πλατφόρμα.
*Ο διαγωνισμός λήγει στις 29 Μαρτίου 2016
Έπειτα από κλήρωση: Η τυχερή του διαγωνισμού είναι η κ. Ερασμία Φερεντούρου. Συγχαρητήρια!
Τα κορμιά θυμούνται
Συνεχίζουν το δρόμο τους, φθάνουν στον προορισμό τους, βρίσκονται επιτέλους σ’ ένα δωμάτιο. Μόνοι τους, οι δυο τους, αβοήθητοι απέναντι στις ζωές τους, στις επιλογές τους, μέσα στη σιγουριά των τεσσάρων τοίχων, της κλειστής πόρτας. Αγκαλιάζονται κι όλα γίνονται εύκολα. Τα κορμιά θυμούνται, δεν ξεχνούν. Ό,τι αγγίζει το δέρμα μας γράφει πάνω του ανεξίτηλα την ιστορία του, τη διαδρομή που έκανε πάνω στο κορμί μας, την αγάπη, τον πόθο, την επιθυμία που έκρυβε, το χρόνο που κράτησε, την αίσθηση που άφησε. Το κορμί δεν ξεχνάει, θυμάται· με την αφή, την αίσθηση από τα χέρια κι απ’ τα χείλια κι απ’ τα μαλλιά, από τον παλμό του αίματος κάτω από το δέρμα, από τη ζέστη της σάρκας· με τη μυρωδιά, την άυλη αυτή ταυτότητα από κάθε τι που αποτυπώνεται μέσα μας, ανεξίτηλη στο πέρασμα των χρόνων· με την ακοή, τον ψίθυρο στ’ αυτί από το στόμα του αγαπημένου και την κραυγή τις στιγμές της πιο μεγάλης έντασης, τον τρόπο που λέγονται τα λόγια τα μυστικά και τ’ ανείπωτα, το άκουσμα του γέλιου, την υφή του παράπονου, τη χροιά του θυμού και του πόθου· με την όραση, με τα σημάδια που ανακαλύπτει ξανά πάνω στο κορμί, τις ελίτσες στις απόκρυφες γωνιές, τη λακκουβίτσα τη φιλόξενη στη βάση του λαιμού, την καμπύλη του στήθους, τις ουλές από παλιές πληγές· και με τη γεύση, την πανδαισία της γεύσης, από το σύρσιμο της γλώσσας πάνω στα χείλη, στ’ αυτιά, στα μάγουλα, στο λαιμό, στο στήθος κι όπου αλλού, παντού, τη διαφορετική γεύση σε κάθε διαφορετική γωνιά του ίδιου ανθρώπου.
«Σε θυμάμαι», της ψιθυρίζει.
«Κι εγώ σε θυμάμαι».
Ο φράχτης
Καλέ μου, δεν χρειάζεται να χτίσεις γύρω σου τοίχο ψηλό και να κλειστείς μέσα του. Δεν θα ‘ρθω ποτέ να καταπατήσω ό,τι είναι δικό σου. Φτιάξε ένα φράχτη, αφού νιώθεις την ανάγκη να «κλειστείς» κάπου. Φτιάξε ένα φράχτη χαμηλό να μπορείς να με βλέπεις από μέσα του, να μπορούμε να γνέφουμε ο ένας στον άλλο και να στέλνουμε από μακριά ένα «γεια» και μια «καλημέρα», να πλησιάζουμε – όταν το χρειαζόμαστε – ο ένας τον άλλο και, πάνω από το φράχτη, μέσα του εσύ κι απ’ έξω εγώ, ν’ απλώνουμε το χέρι και ν’ αγγίζουμε το μάγουλο, να ψιθυρίζουμε στο αυτί, να φιλάμε τα μάτια. Φτιάξε ένα φράχτη χαμηλό και άφησέ του και μια πόρτα, μήπως κάποια μέρα θελήσεις να την ανοίξεις, να τη διαβείς και να ‘ρθεις έξω στον κόσμο, να με βρεις…
Εγγραφείτε στο Newsletter μας και πάρτε μέρος στον διαγωνισμό:
[wysija_form id=”2″]
