Άρθρο 243
Γράφει η Μαρία Φραγκάκη στο https://meaformhtagegonota.com
Σήμερα η παγκόσμια ημέρα των blogger, πράγμα που με κάνει να αναρωτιέμαι πόσοι εκατομμύρια άνθρωποι έχουν την ανάγκη να επικοινωνήσουν τις ιδέες τους, τις σκέψεις τους, τους προβληματισμούς τους και να εκθέσουν ένα κομμάτι του εσωτερικού τους κόσμου στο ευρύ κοινό.
Θεματολογία παντός τύπου, ενδιαφέρουσες προτάσεις, αμφιλεγόμενες απόψεις και μία μεγάλη σειρά από φωτογραφικό υλικό συνοδεύουν το κάθε blog. Αυτά βέβαια είναι μέρος της καθημερινότητας όλων όσων χρησιμοποιούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το γεγονός αυτό αυξάνει κατά τεράστιο βαθμό τις πληροφορίες που λαμβάνουμε για οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας και δημιουργεί μία βάση δεδομένων χωρίς όμως πρακτική υπόσταση.
Τι εννοώ με αυτό;
Πλέον ζούμε στην εποχή που ο καθένας μπορεί να πει τη γνώμη του ελέυθερα και να διατυμπανίσει τα πιστεύω του με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Όμως οι περισσότεροι αρκούνται σε αυτό το αίσθημα σπουδαιότητας που λαμβάνουν μετά από την κάθε δημοσίευση ή ανάρτηση που κάνουν και ξεχνούν το νόημα. Και το νόημα βρίσκεται πάντα στη δράση.
Η πολιτική στάση έχει γίνει πλέον τιτίβισμα (όπως αναφέρεται και στις ειδήσεις) και οι πράξεις μένουν μετέωρες πάνω από κούφιες προτάσεις. Η συμπάθεια μετριέται με likes και η απήχηση με followers. Υπολογίζω ότι η επανάσταση θα γίνει με ανοιχτό κάλεσμα στην εκδήλωση με τίτλο: «Λαϊκή Επανάσταση Τώρα»!
Από την άλλη πλευρά πάλι, αντιστρέφοντας αυτή την εικόνα, συνειδητοποιούμε το όπλο που έχουμε στα χέρια μας. Μία πληροφορία γίνεται γνωστή με ανεπανάληπτη ταχύτητα, ο παλμός της κοινωνίας σκιαγραφείται με μεγαλύτερη ακρίβεια, υπάρχει η δυνατότητα στήριξης ατόμων, μονάδων και οργανισμών με πολύ μεγαλύτερη ευκολία και αυτοί που όντως δρουν με βάση τα λεγόμενά τους γίνονται γρήγορα αντιληπτοί και αναγνωρίζονται.
Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, τη δύναμη που έχουμε ως κοινωνία και παράλληλα την ευθύνη που βαραίνει τον καθένα από εμάς. Σε έναν κόσμο που τρέχει και μας δίνει πολλές και διαφορετικές επιλογές, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε πώς θα δράσουμε μέσα από αυτές. Ο καθένας ατομικά και έπειτα ως ομάδες.
Όπως έχει πει και ο Rulph Waldo Emerson: «Μία σπιθαμή δράσης, ισοδυναμεί με ένα τόνο θεωρίας.»
Τις καλύτερες ευχές μου!
