Από πολύ μικρή ηλικία, ήδη μάλιστα από την ώρα που γεννιόμαστε, προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε με τους γύρω μας. Άλλοτε με κλάματα, άλλοτε με άναρθρες φωνές, άλλοτε με χειρονομίες. Πάντως σίγουρα προσπαθούμε να συνδεθούμε με τον κόσμο με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Σαν άλλοι εξερευνητές λοιπόν προσπαθούμε συνεχώς να βελτιωθούμε και να μάθουμε όσο γίνεται περισσότερα, ειδικά σε τέτοιες ηλικίες που όλα γύρω μας εγείρουν την περιέργεια.
Και μετά από τόσες προσπάθειες να επικοινωνήσουμε μετά μεγαλώνουμε. Και μεγαλώνουμε όλο και περισσότερο. Όμως χάνουμε δυστυχώς όλη αυτή την ένταση για αλληλεπίδραση με το περιβάλλον μας και κυρίως με τους συνανθρώπους μας. Επαναπαυόμαστε σε απλές καθημερινές και τυπικές φράσεις, σαν μικρά προγραμματισμένα ρομποτάκια, οι οποίες από πίσω δεν κρύβουν το παραμικρό ενδιαφέρον. Επικοινωνούμε τυπικά.
Όμως η ζωή δεν είναι τυπική. Η ζωή είναι απρόβλεπτη και όσα μας φέρνει δεν είναι πάντοτε αυτά που υπολογίζαμε ή φανταζόμασταν. Είναι σαν μια παρτίδα σκάκι που σε αφήνει ο αντίπαλος να νομίζεις πως κερδίζεις μέχρι να σε φέρει στο σημείο που σε θέλει χωρίς εσύ να μπορείς να κάνεις τίποτα πια. Αν όμως από την αρχή προσέχαμε τις κινήσεις του αντιπάλου δεν θα ήμασταν τώρα σε αυτό το σημείο.
Έτσι λοιπόν είναι και η αλληλεπίδραση ανάμεσα σε οικογένεια, φίλους, συντρόφους, ακόμα και απλούς γνωστούς. Πρέπει να προσέχουμε τον συνομιλητή μας αν θέλουμε να επικοινωνούμε σε βάθος και όχι επιδερμικά, καθώς και να καλλιεργήσουμε την ενσυναίσθηση. Αν δεν μπαίνουμε στη θέση του άλλου δεν θα καταλάβουμε ποτέ απόλυτα τι μήνυμα θέλει να μας περάσει ο συνομιλητής. Απόψεις περί πολλών θεμάτων έχουμε όλοι. Το ζητούμενο είναι όχι απλά να ακούμε και να συμφωνούμε ή διαφωνούμε με τις απόψεις κάποιου άλλου ατόμου αλλά να αφουγκραζόμαστε τον συνομιλητή μας. Τα λόγια του και οι σκέψεις του να ριζώνουν μέσα μας έτσι ώστε να κατανοούμε απόλυτα υπό πιο πρίσμα μιλάει. Με αυτή την διαδικασία δεν είναι απαραίτητο ότι θα συμφωνήσουμε άμα διαφωνούμε με τις απόψεις του άλλου ατόμου, εφόσον δεν παύουμε να είμαστε εμείς και ο καθένας να έχει την δική του αλήθεια. Έτσι θα μας δοθεί η δυνατότητα να ταυτιζόμαστε πιο έντονα με τους ανθρώπους και να κατανοούμε κίνητρα και επιθυμίες τους , χωρίς να βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα.
Η αλήθεια είναι πως ο καθένας μας είναι εντελώς διαφορετικός και ποτέ δεν θα είναι δυνατόν ούτε να καταλαβαίνουμε απόλυτα ο ένας τον άλλον ούτε να συμφωνούμε και πάντα. Το ζητούμενο είναι να προσπαθούμε και να ακούμε τι έχει να μας πει ο κάθε άνθρωπος με ανοιχτό μυαλό, χωρίς απολυτότητα. Γιατί όταν επιχειρούμε να αλληλεπιδρούμε με αυτό τον τρόπο τότε και εμείς θα μπορέσουμε να βελτιώσουμε τους εαυτούς μας και να διευκολύνουμε την ζωή στην καθημερινότητα μας. Θα μάθουμε κατ επέκταση να κάνουμε και κάποιο είδος αυτοκριτικής του Εγώ μας, ανοίγοντας έτσι τους ορίζοντες του μυαλού μας με αποτέλεσμα να βλέπουμε και τον εαυτό μας σαν κάποιος τρίτος, πιο αντικειμενικός κριτής, διορθώνοντας έτσι λανθασμένα στοιχεία του χαρακτήρα μας.
Η κατανόηση λοιπόν οφείλει να είναι αναπόσπαστο κομμάτι του τρόπου επικοινωνίας μας αν θέλουμε πραγματικά να βελτιώσουμε τον τρόπο που βλέπουμε και αντιμετωπίζουμε τον κόσμο. Άλλωστε αρκετό μίσος και απέχθεια καλλιεργήσαμε στις ψυχές μας. Καιρός να καλλιεργήσουμε και λίγη εμπιστοσύνη.