Υπάρχουν στιγμές που σίγουρα θα έχετε αναρωτηθεί: είναι τυχαίο το γεγονός ότι στις μέρες μας ένας μεγάλος αριθμός ανδρών και γυναικών άνω των τριάντα πέντε ετών, όχι μόνο δεν έχουν φτιάξει τη δική τους οικογένεια, αλλά και δεν προβλέπεται στα άμεσα σχέδιά τους κάτι τέτοιο;
Σίγουρα, οι εποχές έχουν αλλάξει, ο γάμος έχει χάσει την πρωταρχική του θέση ανάμεσα στους οικογενειακούς στόχους, πλέον δε θεωρείται «ντροπή» για την οικογένεια να μείνει ανύπαντρο ένα κορίτσι, όπως παλιότερα κλπ.
Κι όμως, δεν εκπλήσσει ο μεγάλος αριθμός των «αναποφάσιστων» ανδρών και γυναικών;
Η ανεργία φταίει, θα σπεύσετε να απαντήσετε. Αυτή είναι η κύρια αιτία, που σήμερα οι νέοι διστάζουν να προχωρήσουν στη δημιουργία της δικής τους οικογένειας. Και όντως, αυτό αποτελεί μέγιστο πρόβλημα με πολύ δυσάρεστες συνέπειες. Πολλοί αναγκάζονται να φύγουν στο εξωτερικό, άλλοι αφήνουν το χρόνο να περνά περιμένοντας κάτι ν’ αλλάξει… Φτάνουν στην ηλικία των σαράντα χρονών χωρίς να έχουν δημιουργήσει κάτι δικό τους, οικονομικά εξαρτημένοι από τους γονείς τους… Σα να έχουν πέσει σε ένα τέλμα από το οποίο δε μπορούν να σηκώσουν κεφάλι. Δε μπορούν;… Ή δε θέλουν;…
«Όποιος θέλει, μπορεί», λένε οι πιο αισιόδοξοι. Μπορεί και να ισχύει σε κάμποσες περιπτώσεις. Μπορεί και να μην ισχύει σε κάποιες άλλες.
Υπάρχουν βέβαια, και νέοι εργαζόμενοι-όσοι στάθηκαν πιο τυχεροί στον τομέα της εργασίας-που και πάλι διστάζουν να προχωρήσουν στη δημιουργία οικογένειας προβάλλοντας διάφορα επιχειρήματα.
Μήπως, λοιπόν, δεν φταίει μόνο η ανεργία, αλλά πρόκειται για μια γενικότερη νοοτροπία, που έχει ριζώσει στην κοινωνία και έχει καθορίσει τη στάση ζωής των σημερινών νέων;
«Γιατί να παντρευτώ; Καλά περνώ κι έτσι… Δε μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου παντρεμένο… Εδώ δε μπορώ να κουμαντάρω τον εαυτό μου, θα φορτωθώ σύζυγο και παιδιά; Θα χάσω την ηρεμία μου, τη διασκέδασή μου, τον ελεύθερο χρόνο μου… Δεν είμαι γεννημένος για γονιός».
Η εργένικη ζωή, λοιπόν, είναι συνειδητή επιλογή ή αποποίηση των ευθυνών που συνεπάγεται μια οικογένεια; Υπάρχουν ακόμη και έγγαμοι, που διστάζουν να αποκτήσουν δικά τους παιδιά. Το θεωρούν αλαζονεία στις μέρες μας να φέρουν παιδιά σε έναν τόσο άδικο κόσμο, όπως ο δικός μας…
Ένας μικρός προβληματισμός γεννιέται: Μήπως τα διάφορα επιχειρήματα αποτελούν για κάποιους άλλοθι, προκειμένου να καλύψουν την ανωριμότητα και την ανετοιμότητά τους για τη δημιουργία οικογένειας;
Μπορεί να είναι έτσι, μπορεί κι αλλιώς. Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, κάθε άνθρωπος μοναδικός. Μπορεί, όντως, κάποιοι να μην είναι γεννημένοι για οικογένεια, παρά τα παρακάλια των γονιών τους, που λαχταρούν να δουν ένα εγγονάκι. Ο τρόπος σκέψης του καθενός είναι σεβαστός. Και απόλυτα προσωπικά τα κριτήρια, που κάνουν τον καθένα από εμάς πλήρη και ευτυχισμένο.
