Γράφει η Μαρία Φραγκάκη
Λίγο μετά το θάνατο του Μοχάμεντ Άλι ερχόμαστε στη σημερινή ημέρα, η οποία ανεπίσημα έχει χαρακτηριστεί ως Παγκόσμια Ημέρα των Ωκεανών.
Όπως πάντα θα αλλάξουμε κάπως τα δεδομένα της ημέρας και θα τους δώσουμε μία διαφορετική οπτική. Γι΄αυτό σήμερα θα μιλήσουμε για τα παγόβουνα, σαν αυτό που βλέπουμε στη φωτογραφία. Ένας βράχος από πάγο στην επιφάνεια, που όμως κρύβει το τριπλάσιο του μεγέθους του μέσα στο νερό.
Πολλές φορές βλέπουμε ανθρώπους πετυχημένους, με όμορφα σώματα, χρήματα στο πορτοφόλι τους, με μία επιτυχημένη επιχείρηση και μία χαρούμενη οικογένεια. Βλέπουμε αθλητές παγκόσμιας κλάσης, Ολυμπιονίκες, πρωταθλητές. Βλέπουμε μεγάλους επιστήμονες, πρωτοπόρους, εξαιρετικούς μουσικούς και ζωγράφους. Βλέπουμε ανθρώπους ευτυχισμένους.
Επειδή, όμως, μόνο τους βλεπουμε και τους θαυμάζουμε, δημιουργούμε και την εντύπωση στο μυαλό μας ότι έτσι γεννήθηκαν, ότι έτσι ήρθαν στον κόσμο, μόνο και μόνο επειδή έτσι τους γνωρίσαμε. Όταν πάλι αρχίζουμε να το εκλογικεύουμε και να το σκεφτόμαστε, καταλήγουμε στο ότι ήταν τυχεροί, οι γονείς τους τους στήριξαν, είχαν ήδη χρήματα, τους έκατσε η καλή, είχαν καλές δημόσιες σχέσεις κ.ο.κ.
Αυτή είναι η αλήθεια; Η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Όχι.
Το παγόβουνο κάτω από την επιφάνεια δεν είναι τίποτα λιγότερο από ατελείωτες ώρες δουλειάς, εξάσκησης, υπομονής και επιμονής. Μία μάχη με τις αδυναμίες και τα πάθη τους. Ένας αγώνας ενάντια σε όλα τα εμπόδια. Θυσίες που τους προκαλούσαν βραχυπρόθεσμο πόνο για μία όμως μακροπρόθεσμη ευτυχία. Ώρες αϋπνίας και στερήσεων. Μία προσωπική πρόκληση.
Σίγουρα όλοι έχουμε διαφορετικά σημεία εκκίνησης. Δηλαδή, κάποιος μπορεί όντως να είναι γόνος εύπορης οικογένειας. Άλλος μπορεί να είχε περισσότερες γνωριμίες. Όμως καμία σχέση δεν έχουν αυτά με το τελικό αποτέλεσμα. Μόνο η διαδρομή επηρεάζεται. Το ότι κάποιος ξεκινάει πιο μπροστά από εμένα σημαίνει ότι εγώ δεν μπορώ να τερματίσω;
Ο κάθε στόχος μας, μικρός ή μεγάλος, έχει ως βάση το κατά πόσο εμείς οι ίδιοι είμαστε αποφασισμένοι να τους κυνηγήσουμε, αφήνοντας ό,τι μας ρίχνει και μας πηγαίνει πίσω. Η επίτευξή τους έρχεται μέσα από το χτίσιμο του παγόβουνου κάτω από το νερό. Μέσα από τις πράξεις που δεν βλέπει κανένας. Μέχρι, βέβαια, να φανεί η μύτη του παγόβουνου στην επιφάνεια. Και θα φανεί.
Όπως είχε πει και ο Μοχάμεντ Άλι: «Ακόμα και ο σπουδαιότερος όλων, ήταν κάποτε αρχάριος. Ένας αρχάριος που δεν φοβήθηκε να κάνει το πρώτο βήμα.».
Τις καλύτερες ευχές μου!
