Γράφει η Μαρία Φραγκάκη
Δύο φωτογραφίες. Η μία γνώριμη και η άλλη ξεχασμένη. Τόσο ως εικόνα, όσο και ως συνείδηση.
Στην πρώτη είναι ένας πατέρας Σύριος που αγκαλιάζει το παιδί του, λογικά στις ακτές της Μυτιλήνης όπου έφτασαν – με τη βοήθεια του Θεού μόνο – αφού έχασαν το σπίτι τους, την περιουσία τους, τη χώρα τους, την περηφάνια τους.
Στη δεύτερη εικόνα είναι οικογένειες Ελλήνων που φεύγουν από τη Σμύρνη, όχι πολλά χρόνια πίσω από την εποχή που ζούμε. Γιατί και οι Έλληνες πρόσφυγες ήταν και τώρα μετανάστες για ένα καλύτερο αύριο.
Σήμερα, λοιπόν, η Πανελλήνια Ημέρα των Προσφύγων, η οποία καθιερώθηκε από μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, το Οικουμενικό Πρόγραμμα Προσφύγων της Εκκλησίας της Ελλάδας, το Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης και το Γραφείο της Αθήνας της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, το 1994.
Ιστορικά να θυμηθούμε ότι η προσφυγιά και οι εθνικές εκκαθαρίσεις αποτελούν τη βάση του σύγχρονου ελληνικού κράτους, καθώς το 1922 ενάμιση εκατομμύριο Έλληνες πρόσφυγες -όσοι επέζησαν από τις εθνικές εκκαθαρίσεις που πραγματοποίησε ο τούρκικος εθνικισμός- από τη Μικρά Ασία, τον Πόντο και την Ανατολική Θράκη ήρθαν πρόσφυγες στον ελεύθερο βαλκανικό νότο.
Δεν μπορώ ούτε να φανταστώ τι περνούν αυτοί οι άνθρωποι. Με τι δύναμη φεύγουν από εκεί που μεγάλωσαν, ξεπουλούν τα πάντα και διανύουν εκατοντάδες χιλιόμετρα από ξηρά και θάλασσα, μέσα στο κρύο, την ταλαιπωρία, την αϋπνία, το φόβο, τις κακουχίες, τον πόνο, το ρίσκο…
Δόξα το Θεό, η γενιά μου δεν έφτασε να ζήσει τέτοιες καταστάσεις. Καταστάσεις που μόνο στη σκέψη φέρνουν αναστάτωση. Όμως δύο γενιές πριν το περάσαμε.. Έτσι όπως το περνούν κι εκείνοι τώρα.
Γιατί οι Σύριοι, οι Πακιστανοί, οι Αλβανοί, οι Αφγανοί να αξίζουν λιγότερο από εμάς;
Το κράτος λείπει. Η Ευρωπαϊκή Ένωση λείπει. Η οργάνωση λείπει. Ο συντονισμός λείπει.
Ας μην τζιγκουνευτούμε και την ανθρωπιά.
Τις καλύτερες ευχές μου!
Διαβάστε επίσης:
Σκέφτεσαι χρήματα ή βγάζεις χρήματα;
