Γράφει η Μαρία Φραγκάκη
Αγαπημένοι μου φίλοι,
Επιστρέφοντας από το Όσλο, δεν θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερο θέμα για το άρθρο, παρά μόνο έναν άνθρωπο που ήταν σαν τους αιθέρες..
Σαν σήμερα, λοιπόν, το 1926, ήρθε στη ζωή η αξέχαστη και απερίγραπτη Έλλη Λαμπέτη. Αυτή η χαρούμενη θλίψη που χωρίς εκείνη το θέατρο δεν θα ήταν ίδιο. Η χαρακτηριστική της φωνή, το σαγηνευτικό της βλέμμα, η τελειομανία που την κυνηγούσε από μικρό παιδί και το πάθος της για τη δουλειά της, την έκαναν μοναδική.
Αυτό που δεν ήξερα για εκείνη, καθώς τη γνωρίσα μόνο από τις ταινίες της και όχι από τη ζωή της, είναι η μάχη που έδωσε με τον καρκίνο. Είχε πει μαλιστα: “Μέσα σε δέκα χρόνια, η αρρώστια μου πήρε τα τρία πράγματα που αγαπούσα πιο πολύ σε εμένα. Το στήθος μου, τα μαλλιά μου και τη φωνή μου.”.
Κι όμως, έπαιξε μία κωφάλαλη! Γιατί όπως είχε δηλώσει σχετικά με αυτό, “Ο θάνατος θα έρθει μόνο από τον καρκίνο. Δεν θα τον προκαλέσω εγώ με το να μην παίζω.”.
Τελικά, η δύναμη που έχουμε μέσα μας είναι αναρίθμητη. Φαντάζεστε να ζούσαμε με αυτή τη δύναμη για πάντα; Ακόμη και στις πιο ευτυχισμένες και γεμάτες μέρες μας; Χωρίς να χρειαστεί να την αναζητήσουμε όταν τα πράγματα δεν θα δείχνουν τόσο αισιόδοξα;
Λένε ότι οι αποφάσεις που θα αλλάξουν τη ζωή μας έρχονται από δύο παράγοντες. Από τη γνώση ή τον πόνο (ή και τα δύο μαζί). Γιατί η πλειοψηφία επιλέγει τον πόνο, επιβεβαιώνοντας τη λαϊκή ρήση “Πρέπει να πάθεις για να μάθεις”;
Αν αφήναμε τη δύναμη που έχουμε μέσα μας και την επιθυμία μας για ζωή και εμπειρίες να μας κατακλύσουν, η καθημερινότητά μας θα ήταν διαφορετική. Και μία διαφορετική καθημερινότητα οδηγεί σε μία διαφορετική ζωή.
Τώρα, πώς θα αναδυθεί αυτή η δύναμη; Νομίζω κι αυτό μία απόφαση είναι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα πρέπει να το έχουμε στο μυαλό μας και να το καλλιεργούμε όσο γίνεται περισσότερο. Να ψάχνουμε μέσα μας και όχι έξω μας για τις απαντήσεις.
Συνεχίζοντας, έτσι, την κληρονομιά που μας άφησαν ο Χορν και η Λαμπέτη, ηθοποιός σημαίνει φως… Και όλοι μας είμαστε ηθοποιοί. Με σκηνή το σπίτι μας, κοινό το περιβάλλον μας και πρωταγωνιστές εμάς. Κι εμείς είμαστε φως…
Τις καλύτερες ευχές μου!
Διαβάστε επίσης:
#278 – Ένα ταξίδι η ζωή μας..
