Γράφει η Μαρία Φραγκάκη
Σαν σήμερα, το 1994, αρχίζει η γενοκτονία στη Ρουάντα. Ο απολογισμός δείχνει ότι σκοτώθηκαν περίπου 937.000 άνθρωποι.
Διαβάζοντας αυτή την είδηση σήμερα το πρωί, απλά την προσπέρασα και ξεκίνησα να γράφω για κάτι άλλο. Για ένα πρόσωπο που σαν σήμερα ήρθε στη ζωή και είπε κάποια σοφά λόγια. Όμως, στην πορεία με βασάνιζε κάτι και δεν έβρισκα το κίνητρο να γράψω. Ένιωθα ότι είχα ανάγκη να πω κάτι άλλο.
Γύρισα, λοιπόν, πίσω στα γεγονότα και είδα την από πάνω φωτογραφία. Μόνο το ότι μπορώ να την αντικρίζω, με κάνει να απορώ για το πως μεγαλώνουν τα παιδιά στη γενιά μου. Κανονικά θα έπρεπε να νιώθω αποστροφή, στενοχώρια, θυμό ή έστω κάτι που θα με απέτρεπε από το να την κοιτάω. Τίποτα από αυτά δεν έγινε και αυτή τη στιγμή με στενοχωρεί περισσότερο από τη φωτογραφία.
Από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τις ταινίες, τα παιχνίδια, τις ειδήσεις που ακούμε και την τρομοκρατία που μας περιβάλλει, έχουμε γίνει πολύ ανθεκτικοί και ανεκτικοί στον θάνατο των γύρω μας. Ακούμε για σκοτωμούς και θανάτους τουλάχιστον καθημερινά, τόσο που αρχίζει να γίνεται οικείο.
Μία επιφανειακή θλίψη που πάει να μας γίνει προβληματισμός, αλλά χάνεται μέσα στη γρήγορη ροή της ημέρας. Αυτή είναι η αντίδρασή μας πλέον στο θάνατο.
Άραγε είναι φυσιολογικό; Πώς ονομάζεται; Εξέλιξη; Ή απλά αποτέλεσμα της μαζικής πληροφόρησης;
Και τα ερωτήματα συνεχίζουν.. Γιατί σχεδόν σε όλες τις εμπορικές ταινίες υπάρχει βία, έγκλημα και σεξ; Γιατί οι ειδήσεις που ακούμε δεν έχουν να κάνουν με επιστήμονες και νέους που διαπρέπουν, αλλά με τους τρομοκράτες, τη διαφθορά και τους θανάτους; Γιατί τα πιο δημοφιλή παιχνίδια είναι αυτά που κάνεις πόλεμο και σκοτώνεις κόσμο;
Συνηθίζουμε.. Συνηθίζουμε το σκοτάδι για να πιστέψουμε ότι το φως ειναι πολυτέλεια και δυσέυρετο. Συνηθίζουμε να λέμε: “Μα τι κάνεις; Δεν ακούς τι γίνεται στον κόσμο;”, “Βολέψου εδώ που είσαι γιατί ο κόσμος είναι κακός.”, “Μη ρισκάρεις, γιατί δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει.”.
Δεν είναι αλήθεια. Αυτό που μας δείχνουν δεν είναι η αλήθεια. Ή έστω δεν είναι η μόνη αλήθεια.
Ας μετατρέψουμε, λοιπόν, τους εαυτούς μας σε πομπούς φωτός και αισιοδοξίας, γιατί οι ανακυκλωτές του φόβου, μόνο φόβο πήραν.
Τις καλύτερες ευχές μου!
Διαβάστε επίσης:
Είμαστε όλοι πρόσφυγες
