Σήμερα, 52 χρόνια μετά, στεκόμαστε ξανά μπροστά στη μνήμη του Πολυτεχνείου με
βαθύ σεβασμό. Όχι σαν μια τυπική επέτειο, αλλά ως μια ζωντανή υπενθύμιση του τι
μπορεί να πετύχει η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, όταν αρνείται να σκύψει το κεφάλι.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν μια κραυγή ελευθερίας, μια πράξη γενναιότητας
από νέους ανθρώπους που πίστεψαν ότι η δημοκρατία κερδίζεται, προστατεύεται,
καλλιεργείται καθημερινά. Και το πλήρωσαν ακριβά. Με φόβο, με πόνο, με αίμα.
Όμως δεν λύγισαν.
Σήμερα, μέσα στη δική μας πραγματικότητα, όπου οι προκλήσεις αλλάζουν
πρόσωπα αλλά όχι ουσία, η φωνή εκείνης της γενιάς μάς κοιτάζει στα μάτια και μας
ζητά κάτι απλό: να μην συνηθίσουμε. Να μη συνηθίσουμε την αδικία, τη βία, την
απαξίωση του ανθρώπου. Να μη δεχτούμε ποτέ ότι η δημοκρατία «λειτουργεί από
μόνη της».
Ως Δημοτική Αρχή, κρατάμε αυτή την παρακαταθήκη ψηλά. Κάνουμε ό,τι περνάει
από το χέρι μας για μια πόλη που προστατεύει, που αγκαλιάζει, που δίνει χώρο σε
όλες τις φωνές. Που διδάσκει στα παιδιά μας τι σημαίνει ελευθερία και συμμετοχή,
όχι με λόγια, αλλά με πράξεις.
Μπροστά στο Πολυτεχνείο, όλοι γινόμαστε για λίγο μαθητές. Και όλοι υποσχόμαστε
ξανά ότι δεν θα αφήσουμε το σκοτάδι να βρει χαραμάδα. Ότι θα παραμείνουμε
πιστοί στους αγώνες, στις αξίες και στα όνειρα εκείνων που ύψωσαν το ανάστημά
τους εκείνο τον Νοέμβρη.
Ας κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη. Αλλά πάνω απ’ όλα, ας κρατήσουμε ζωντανή τη
στάση ζωής που τη γέννησε.
Το Πολυτεχνείο ζει, σε όσα υπερασπιζόμαστε καθημερινά.
