Γράφει η Μαρία Φραγκάκη
Σαν σήμερα, το 1941, ήρθε στη ζωή ο Ρόμπερτ Άλεν Ζίμερμαν, γνωστός ως Μπομπ Ντίλαν. Ένας τραγουδιστής που έχει αφήσει εποχή τόσο με τα τραγούδια που έχει ερμηνεύσει όσο και με τη μουσική του.
Ένα από τα πιο γνωστά του κομμάτια είναι το «Hurricane» που σημαίνει «Τυφώνας», το οποίο το έγραψε για έναν πυγμάχο που καταδικάστηκε άδικα για μία τριπλή ανθρωποκτονία. Ο Ρούμπιν Κάρτερ, λοιπόν, ο μαύρος πυγμάχος που έπεσε θύμα δικαστικής πλάνης, έμεινε στη φυλακή για 19 ολόκληρα χρόνια για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε ποτέ.
Βγαίνοντας δήλωσε στους δημοσιογράφους: «Το μίσος, η πικρία και ο θυμός καταναλώνουν μόνο το δοχείο που τα περιέχει.». Ένας άνθρωπος που προτίμησε να συγχωρήσει τους ψευδομάρτυρες και να συνεχίσει τη ζωή του, σε αντίθεση με πολλούς άλλους οι οποίοι θα δηλητηρίαζαν τον εαυτό τους με τον σπόρο της εκδίκησης.
Αν ρωτάτε εμένα, ειλικρινά δεν ξέρω πώς φτάνει σε αυτό το σημείο ένας άνθρωπος. Να συγχωρεί αυτούς που του στέρησαν την ελευθερία του για τόσα χρόνια και να συνεχίζει τη ζωή του μετά από αυτό. Είναι από τα πράγματα που μου αποδεικνύουν για άλλη μία φορά το μεγαλείο που έχουμε μέσα μας και την ανάγκη μας να ζήσουμε ευτυχισμένοι, αποκομμένοι από κάθε αρνητικό συναίσθημα.
Στην καθημερινότητά μας έχουμε όλοι συναντήσει ανθρώπους που χαλούν τις καρδιές τους για πολύ λιγότερα από αυτό. Τσακώνονται και κακιώνουν ο ένας στον άλλον για ασήμαντα πράγματα, απομακρύνονται από την οικογένειά τους και από φίλους για λόγους που κάποια στιγμή θα ξεχαστούν, παρεξηγούνται και κρατούν ζωντανό μέσα τους έναν θυμό που μόνο εκείνους τρώει.
Αυτός είναι ο τρόπος που θέλουμε να ζήσουμε;
Έχω αντιληφθεί ότι ένα αρνητικό συναίσθημα παρουσιάζει μία μεταστατική μορφή. Δηλαδή, εξελίσσεται, μεγαλώνει και επεκτείνεται και σε άλλους τομείς της ζωής μας χωρίς να το αντιληφθούμε. Παύει να υπάρχει λόγος που να το στηρίζει και αρχίζει να μας μολύνει ανεξέλεγκτα σε οτιδήποτε κι αν κάνουμε. Είναι αυτές οι μουτρωμέμες φάτσες που βλέπουμε στους δρόμους, τα ζαρωμένα πρόσωπα, οι σκυφτοί ώμοι.
Πόσο πιο λυτρωτικό θα ήταν αν ρίχναμε τον εγωισμό μας – γιατί περί αυτού πρόκειται -, αφήναμε πίσω τους λόγους που επιτρέπουν σε αυτά τα συναισθήματα να κατοικούν μέσα μας και αρχίζαμε να ψάχνουμε τους λόγους που πρέπει να χαμογελάμε;
Η ζωή μεταμορφώνεται τη στιγμή που θα ξεκινήσουμε να την εκτιμούμε και να τη σεβόμαστε. Τη στιγμή που θα αποφασίσουμε να επικεντρωθούμε σε αυτά που μας ευεργετούν και όχι σε αυτά που μας ζημιώνουν.
Θα κλείσω με κάτι που είχε πει ο Πλάτων: «Είναι εύκολο να συγχωρέσεις ένα παιδί που φοβάται το σκοτάδι. Η αληθινή τραγωδία της ζωής είναι ότι οι ενήλικοι φοβούνται το φως.»
Τις καλύτερες ευχές μου!
