Νόμιζα πως θα ήτανε εύκολο. Δεν θα κρατούσε πολύ. Απλά λίγο καιρό θα μου έπαιρνε και όλα θα ήτανε όπως πριν.
Και τώρα συνειδητοποιώ, ξεφυλλίζοντας αυτό εδώ το τετράδιο, ότι έχει περάσει πολύς καιρός. Από τη στιγμή που ξεκίνησα να αποτυπώνω στο χαρτί όλα αυτά που μου συμβαίνουν. Μήπως και έτσι συνέλθω.
Έπειτα ψάχνοντας μέσα από βιβλία τη λύση δεν κατάφερα τίποτα. Γνώριζα ποιο ήταν το θέμα που με είχε δεμένη (κολλημένη), αλλά πουθενά δεν έβρισκα μια απάντηση.
Δεν ξέρω αν σας έχει συμβεί ποτέ να μη θέλετε να κάνετε τίποτα. Να μη σας συγκινεί κάτι. Απλά οι μέρες περνούν και εσύ βυθίζεσαι ακόμα πιο πολύ στο σκοτάδι.
Αχ, αυτές οι μέρες. Άλλοτε περνάνε γρήγορα (φευγαλέα) και άλλοτε έρχονται και δε λένε να φύγουν. Ακόμα δεν έχω μάθει να τις αντιμετωπίζω. Απλώς τις αναγνωρίζω.
Και συνεχίζω και πολεμάω ακόμα. Μη γνωρίζοντας για πόσο.
Παλεύοντας κάθε μέρα για….
– ένα καλύτερο ξημέρωμα (ημέρα)
– μια αίσθηση ελευθερίας (ηρεμίας)
– μια αποδοχή
– ένα χάδι
– ένα χαμόγελο
αλλά δε γίνονται. Και παρ’ όλα αυτά συνεχίζω. Δεν το βάζω κάτω.
Αλλά, σήμερα δε μπορώ. Δεν είναι το ίδιο. Είναι αυτές οι μέρες… (όπως εγώ τις ονομάζω)
Που δε θέλεις να κάνεις τίποτα , ούτε να δεις άνθρωπο. Ούτε καν από το κρεβάτι να σηκωθείς. Μόνο χώνεσαι ακόμα πιο μέσα στο πάπλωμα. Κι αν καταφέρεις και σηκωθείς , πας έως τον καναπέ και πάλι τα ίδια.
Θέλω να σου εξομολογηθώ κάτι. ΦΟΒΑΜΑΙ!!!! ΦΟΒΑΜΑΙ πολύ ότι δε θα τα καταφέρω. Το μόνο που με κρατάει είναι η πίστη που έχω στον εαυτό μου.
Θέλω ήσυχα και ήρεμα να κλείσω τα μάτια μου και να ονειρευτώ!
