Πού πάει ο έρωτας όταν φεύγει; Κανείς δεν έμαθε ποτέ. Εκείνο που ξέρουν όλοι είναι πως αφήνει πίσω του μια βαθιά απογοήτευση κι ένα σωρό αναπάντητα ερωτήματα. Γιατί χάθηκαν όλα; Πού πήγε αυτός ο μεγαλειώδης έρωτας που νόμιζα πως θα κρατήσει για πάντα; Πώς έσβησε αυτή η φλόγα που κρατούσα μέσα στις χούφτες μου;
Όπως μια θύελλα που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της, έτσι μοιάζει πολλές φορές και ο έρωτας όταν έρχεται: σαρώνει καρδιές και σώματα και ύστερα καταλαγιάζει, ακριβώς όπως η θύελλα. Μα όταν έρθει αυτή η στιγμή, τότε πρέπει να αναρωτηθεί κανείς τι σημάδια άφησε πίσω της αυτή η θύελλα και κυρίως αν άφησε το πιο βαθύ σημάδι στην καρδιά: την αγάπη. Γιατί αν ο έρωτας δεν άφησε αγάπη στην καρδιά, τότε χάνεται μια για πάντα…
Σε κάθε φευγιό του έρωτα, ένα σωρό γιατί κατακλύζουν κάθε άντρα και γυναίκα, που πιθανόν να τους κάνουν να αναρωτιούνται πού έκαναν λάθος και αν είναι άξιοι ή όχι για τον έρωτα. Και απομένουν τα πικρά συναισθήματα να τους καίνε: ενοχή, φόβος, ανασφάλεια… Και όλα αυτά… γιατί ο έρωτας είναι τυφλός! Γιατί ο έρωτας δεν παρατηρεί, δεν αφουγκράζεται, δεν ψάχνει, δεν εστιάζει στο χαρακτήρα και τα καλά ή τα κακά στοιχεία του άλλου, παρά καρποφορεί σ’ ένα χωράφι που δε γνωρίζει κανείς αν είναι γόνιμο ή άγονο. Και αν τύχει και το χωράφι αυτό είναι γόνιμο, τότε φυτρώνει ρίζες η αγάπη, που είναι το Α και το Ω σε κάθε είδους σχέση. Γιατί αυτό είναι αγάπη! Να σκέφτεται κανείς πως φύτρωσαν και οι δυο σε μια μοναδική ρίζα, που τίποτε και κανείς δεν είναι ικανός να την εμποδίσει να αναπτυχθεί, να δημιουργήσει κορμό, κλαδιά, φύλλα και να υψωθεί στον άνεμο. Αυτή είναι η αγάπη. Ένα δέντρο με βαθιές ρίζες που αναπτύσσεται και ψηλώνει, ψηλώνει όλο και πιο πολύ…
Η αγάπη δεν είναι θύελλα, δεν είναι ενθουσιασμός, δεν είναι λεκτικές υποσχέσεις για ένα πάθος αστείρευτο. Είναι απλά η αγάπη που δεν χρειάζεται να αναρωτηθούμε αν υπάρχει ή όχι, μας το λέει η καρδιά μας, που ποτέ δεν ξεγελιέται. Η αγάπη είναι αυτό που μένει όταν ο έρωτας έχει χαθεί. Και το πρώτο που πρέπει να αναρωτηθεί κανείς, όταν πάρει τη μεγάλη απόφαση να δεθεί για πάντα με το αγαπημένο του πρόσωπο, είναι: «Αγαπώ αυτό τον άνθρωπο αληθινά, είτε τηρεί τις προϋποθέσεις που έχω στο μυαλό μου για τον ιδανικό σύντροφο είτε όχι; Τον αποδέχομαι όπως είναι τώρα και για πάντα ή στην άκρη του μυαλού μου κρύβεται η σκέψη… θα τον αλλάξω»; Αγάπη όμως δεν είναι να δημιουργήσω ένα πρόσωπο με τη φαντασία μου και να του δώσω μια εικονική μορφή. Γιατί είναι καλό να σκέφτεσαι την αγάπη, να λαχταράς την αγάπη, αλλά σίγουρα δεν είναι εύκολο να την αναγνωρίζεις… Και εκεί έγκειται το βασικό ερώτημα: «Κρατώ στα χέρια μου την αληθινή αγάπη ή ονομάτισα αγάπη το αντικείμενο του πόθου μου;».
