Η δόνηση μετρήθηκε στους 5,1 βαθμούς της Κλίμακας Ρίχτερ, είχε επίκεντρο 23 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Αθήνας, περίπου στην περιοχή της Μαγούλας και το εστιακό της βάθος ήταν στα 12 χλμ. από την επιφάνεια του εδάφους. Έγινε αισθητός στις 14.13 της Παρασκευής και θα μπορούσε να είναι «άλλος ένας συνηθισμένος σεισμός», ένας από τους πολλούς που σημειώνονται στον ελλαδικό χώρο καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους. Τελικά, όμως, δεν ήταν κάτι τέτοιο.
Αναφορές για ανθρώπινες απώλειες, ευτυχώς, δεν υπήρξαν. Οι τραυματίες ήταν ελάχιστοι και ουδείς εξ αυτών σε κατάσταση που να εμπνέει ανησυχία. Τα κτήρια που κατέρρευσαν ήταν ούτως ή άλλως ακατοίκητα, σεισμόπληκτα, μισοκατεστραμμένα και ετοιμόρροπα. Το κουφάρι του ταινιόδρομου που έγινε συντρίμμια στην προβλήτα Ε1 του λιμανιού του Πειραιά ήταν ένα εγκαταλελειμμένο κτίσμα, ατύπως μνημείο, που εδώ και δεκαετίες ουδείς αναλάμβανε την ευθύνη για την κατεδάφιση ή τη συντήρηση του. Γενικότερα, οι υλικές ζημιές ήταν οι αναμενόμενες.
Ο φόβος όμως που κυρίευσε τους κατοίκους του Λεκανοπεδίου ήταν αναντιστοίχως δυσανάλογος του πραγματικού συμβάντος.
Λειτουργώντας με το ένστικτο σε έναν αντανακλαστικό αυτοματισμό, οι Αθηναίοι μπήκαν στα αυτοκίνητα τους και βγήκαν στους δρόμους. Με τις αναπόφευκτες διακοπές ρεύματος, πολλοί από τους φωτεινούς σηματοδότες τέθηκαν εκτός λειτουργίας. Ταυτόχρονα με την κυκλοφοριακή συμφόρηση στους κεντρικούς οδικούς άξονες σχεδόν ολόκληρου του Λεκανοπεδίου, υπερφορτώθηκαν τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας. Πάνω από 20.000 κλήσεις ανά δευτερόλεπτο έπνιξαν τις γραμμές. Οπότε μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού της πρωτεύουσας βρέθηκε εγκλωβισμένο στο μποτιλιάρισμα, ανήμπορο να επικοινωνήσει με τους οικείους του. Για πάρα πολλούς ήταν ο ίδιος εφιάλτης σε επανάληψη, ένα deja vu του 1999.
Οι εν λόγω αντιδράσεις εκδηλώθηκαν μαζικά και προσέλαβαν αστραπιαία διαστάσεις καθολικής αγκύλωσης στη ζωή της Αθήνας, κυρίως, λόγω του παρελθόντος ο προχθεσινός σεισμός άνοιξε ξανά το συλλογικό τραύμα που είχε προκαλέσει εκείνος της 7ης Σεπτεμβρίου 1999. Στην ουσία, αυτή η υποτροπή σε μια εξαιρετικά επώδυνη μνήμη ήταν η πιο αλγεινή συνέπεια από τα 5,1 Ρίχτερ που δόνησαν την Αττική την Παρασκευή το μεσημέρι. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι αντέδρασαν όπως το 1999, παρακινημένοι, όχι από έναν τρόμο που βίωναν πραγματικά στις 19 Ιουλίου του 2019, αλλά από τον τρόμο που είχαν βιώσει 20 χρόνια πριν, στις 7 Σεπτεμβρίου του 1999. Ασχέτως εάν τότε ο σεισμός ήταν κατά κυριολεξία φονικός, με νεκρούς, τραυματίες την τραγωδία της Ricomex κ.λπ. Επιγραμματικά, εκείνο το χτύπημα του Εγκέλαδου ήταν πολύ πιο βίαιο, έντασης περίπου 6 Ρίχτερ, και άφησε πίσω του 143 νεκρούς, χιλιάδες τραυματίες και υλικές ζημιές άνω των 3 δισ. ευρώ.
Σύμφωνα με τους σεισμολόγους, οι μετασεισμοί που ακολούθησαν θεωρήθηκαν φυσιολογικοί ενώ ένα νέο μεγάλο χτύπημα δεν φαίνεται αναμενόμενο μετά το πέρας των 48ων ωρών.
