Το πραγματικό μέγεθος της Αυστραλίας όπως απεικονίζεται στο παραπάνω σκίτσο: Μεγάλο σε έκταση αλλά με πολύ λιγότερους κατ’ αναλογία ανθρώπους, με μόνο 13 εκατομμύρια πληθυσμό. Μεγάλη έκταση αποτελώντας και την Νέα Ζηλανδία αλλά έχοντας μόνο 5 εκατομμύρια κατοίκους. Αυτό που είναι καλύτερο για αυτούς τους ανθρώπους και για την ελευθερία τους είναι να απαλλαγούν από το αντικαπνιστικό καθεστώς της Καμπέρας που συμμορφώνεται με τον ΠΟΥ, όπως ακριβώς χρειάζεται όλοι να απαλλαγούμε από το αντικαπνιστικό καθεστώς της κυβέρνησης του Λονδίνου. Πρέπει να είμαστε ελεύθεροι ως άτομα, αλλά όταν κάποιος σε μία από αυτές τις χώρες αποφασίσει να καπνίσει, πρέπει πρώτα να πληρώσει από τη μύτη του τον φόρο καπνού, υψώνοντας την τιμή ενός πακέτου με 25 τσιγάρα στο ισοδύναμο των 21 € στην Ωκεανία και με 20 τσιγάρα στο ισοδύναμο των 14 € στην Βρετανία. Επίσης, μείζον αστυνομικό κράτος και στις τρεις χώρες, χειραγωγώντας πολλές πτυχές του δημόσιου βίου και επηρεάζοντας την εξέλιξη της πολιτικής.
Δεν μας αρέσει το επιπλέον αντικαπνιστικό καθεστώς του αστυνομικού κράτους των Αγγλοσαξονικών εθνοτήτων. Τιμωρώντας αθώες πράξεις που διατελούνται από εξίσου αθώους ανθρώπους, όπως το κάπνισμα σε εσωτερικούς χώρους και η κλοπή του εισοδήματος και των χρημάτων τους για να το κάνουν. Δεν υπάρχει υποβόσκουσα ενοχή σε αυτό, όποιος το κάνει να καπνίσει σε κτήρια εξακολουθεί να είναι αθώος όσον αφορά τα περιβάλλοντα. Αυτό που πρέπει να τιμωρείται όπως με τα πρόστιμα είναι μόνο αυτό που είναι ένοχο ή υπεύθυνο για κάτι άλλο, όπως η οδήγηση προσπερνώντας τον κόκκινο σηματοδότη, η οποία θέτει σε κίνδυνο τη ζωή των τριγύρω και ως αποτέλεσμα επιφέρει συνέπειες, το κάπνισμα σε εσωτερικούς χώρους δεν επιφέρει καμία συνέπεια να τιμωρήσει και είναι άδικο με άτοπο να τιμωρηθεί, και έχουμε ηθική ευθύνη να μην υπακούμε άδικους νόμους, όπως είπε κάποτε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.
Ο νόμος και η τιμωρία του χρειάζεται να αντιμετωπίζονται υπεύθυνα από όσους το ελέγχουν, δεν είναι εργαλείο για να κάνει τους ανθρώπους να συμπεριφερθούν ομαδικά και να πειθαρχήσουν σε πρότυπα συμπεριφοράς που είναι διαφορετικά από όσα θα έκαναν ως αποτέλεσμα της ελεύθερης θέλησής τους. Αντίθετα, ο αντισυνταγματικός αντικαπνιστικός νόμος υπαγορεύτηκε στην κοινωνία από το κράτος όπως θα είχε γίνει από έναν δικτάτορα χωρίς να αποτελεί κοινωνικό κανόνα και δεν ισχύει μεταξύ των ανθρώπων και για την κοινωνία. Ισχύει μόνο από την διασύνδεση του πολίτη με τις αρχές χαρακτηρίζοντας ένα αστυνομικό κράτος. Και είναι εμφανές πως στις χώρες με τους αυστηρότερους αντικαπνιστικούς περιορισμούς επιζεί το αστυνομικό κράτος με περισσότερο αναλφαβητισμό και κενοδοξία και λιγότερη σοβαρότητα και εφαρμογή της παιδείας στην ζωή όπου το αντικαπνιστικό καθεστώς με το αστυνομικό κράτος μερικές φορές μπορούν να ταυτιστούν ως το ίδιο πράγμα.
