Είναι πολύ γραφικές κάποιες εκκλησίες στα χωριά. Πολύ όμορφες και επιβλητικές από μακριά, κατευθείαν κεντρίζουν το βλέμμα ανάμεσα στα χαμηλά κεραμιδοσκέπαστα σπιτάκια και το πράσινο. Στις πόλεις συνήθως χάνονται ανάμεσα στις πολυκατοικίες, εκτός κι αν είναι χτισμένες σε περίοπτη θέση.
Στο εσωτερικό μιας μικρής εκκλησίας, ίσως λόγω της περιορισμένης έκτασης, νιώθεις το Θεό πιο προσιτό, τους Αγίους δίπλα σου, σχεδόν να σε αγγίζουν, να στέκονται δίπλα σου, ειδικά αν υπάρχουν αγιογραφίες σε όλους τους τοίχους. Στους μεγάλους ναούς το αίσθημα είναι διαφορετικό… Ένα δέος μπροστά στο μεγαλείο του Θεού, μια ανάταση ψυχής…
Ίσως πολλοί από μας έχουμε βιώσει ανάλογα συναισθήματα, όταν επισκεπτόμαστε μικρά εξωκκλήσια ή επιβλητικούς ναούς. Και πολλοί από μας θα έχουμε νιώσει τη διαφορά ανάμεσα σε μια κατανυκτική θεία λειτουργία σε ένα μικρό εκκλησάκι με ελάχιστο κόσμο υπό το τρεμουλιαστό φως λίγων κεριών και σε λειτουργίες που τελούνται σε μεγάλες ενορίες με πλήθος κόσμου να πηγαινοέρχεται και να θορυβεί μετατρέποντας ουσιαστικά το ναό σε τόπο κοσμικής συνάντησης.
Αυτή η αντιμετώπιση ενός ιερού χώρου ως μέρος κάθε είδους συναναστροφών, φιλικών ή εμπορικών, στις οποίες παίρνουν μέρος και άνθρωποι που λογίζονται βαθιά θρησκευόμενοι, αποτελεί το άλλοθι των «μη θρησκευόμενων» για να απομακρυνθούν περισσότερο από την εκκλησία. Και δε μπορούμε να πούμε ότι έχουν ολότελα άδικο, όταν λαμβάνουν χώρα τέτοιες συμπεριφορές και ακόμη χειρότερα όταν αντιλαμβάνονται «ύποπτες» δοσοληψίες και δήθεν «θαύματα» για κερδοσκοπικούς λόγους. Αλλά και όταν τίποτε ακραίο δε συμβαίνει, το αδιάκριτο βλέμμα μιας «θρησκευόμενης» γειτόνισσας, τη στιγμή που εσύ ανάβεις το κερί σου, είναι εξίσου αρκετό να σε κάνει να νιώσεις άβολα και να ζητήσεις την απομόνωση για να προσευχηθείς.
Μερικοί, βέβαια, κατορθώνουν παρά την κοσμοσυρροή, να κλείσουν τα μάτια στους τριγύρω και να προσηλωθούν στη θεία λειτουργία. Δεν το πετυχαίνουν όλοι, οπότε η μη έλευση στην εκκλησία δε μπορεί να θεωρηθεί πιστοποίηση αδιαφορίας για τα θεία. Πολλοί είναι αυτοί που βιώνουν αλλιώς το θρησκευτικό αίσθημα, μόνοι απέναντι στο Θεό. Καμία επιδίωξη «επίδειξης» της πίστης τους.
Το ζητούμενο είναι-κι ίσως εδώ θα πρέπει να προβληματιστούμε-αν η ανάρμοστη συμπεριφορά κάποιων-έστω και ιερωμένων-μπορεί να κλονίσει την «πίστη» ανθρώπων, που είναι επιφυλακτικοί με το κάθε τι και προτιμούν να αμφισβητούν ο,τιδήποτε ακούν. Μήπως η σχέση του καθενός με τα θεία είναι καθαρά προσωπικό ζήτημα και δεν χρειάζεται να καθορίζεται από τους κοσμικούς παράγοντες, που αναπόφευκτα αποτελούν μέρος της εκκλησίας;
