Γράφει η Γλυκερία Κακούρη
Πρόκειται για δύο κοινωνικές ομάδες που χρήζουν ξεχωριστής αντιμετώπισης, αμέριστης φροντίδας, προστασίας αλλά και αναγνώρισης της προσφοράς και της προσωπικότητάς τους.
Όσο κι αν ακούγεται οξύμωρο, οι «μεγάλοι» έχουν ανάγκη τους «μικρούς» και οι «μικροί» τους μεγάλους». Μιλάμε για μια αμοιβαία σχέση αγάπης και εμπιστοσύνης, που γεννιέται και αγκιστρώνει τις καρδιές ολονών.
Τα εγγόνια είναι για τους παππούδες συντροφιά, πηγή χαράς κι ελπίδας. «Του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί», όπως λέει σοφά ο λαός. Βλέπουν τη ζωή τους να συνεχίζεται μέσα από το χαμόγελο των μικρών αγγέλων και αισθάνονται την επιθυμία να τους προσφέρουν ό,τι περισσότερο μπορούν ή ό,τι νομίζουν ότι στέρησαν από τα παιδιά τους αποφεύγοντας αυτή τη φορά τα πιθανά λάθη του παρελθόντος. Η εμπειρία σίγουρα τους βοηθά να αποφύγουν κάποιους σκοπέλους, που φαίνονται βουνό στους νέους γονείς, αλλά ταυτόχρονα η υπερβολική εκδήλωση της αγάπης και της προσφοράς μπορεί να δημιουργήσει άλλου είδους προβλήματα.
Όπως σ’ όλες τις ανθρώπινες σχέσεις, έτσι κι εδώ χρειάζεται οριοθέτηση και σεβασμός του ρόλου του καθενός, και του παππού και του γονέα και του παιδιού. Ο καθένας αποτελεί έναν ξεχωριστό και αναπόσπαστο κρίκο της ίδιας αλυσίδας.
Εφόσον οι σχέσεις είναι υγιείς, δεν υπάρχει λόγος φόβου εκ μέρους των γονέων ότι οι παππούδες κακομαθαίνουν τα παιδιά. Είναι λυπηρό καυγάδες και παρεξηγήσεις να οδηγούν στη διακοπή των πιο στενών οικογενειακών σχέσεων, πόσο μάλλον αν αυτό έχει αντίκτυπο στα μικρά παιδιά, τα οποία ουδεμία ευθύνη φέρνουν για τις διαφορές των μεγάλων.
Αναμφίβολα, η ζεστή σχέση παππούδων και εγγονών, λειτουργεί ευεργετικά στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού, ενδυναμώνει το αίσθημα της ασφάλειας και της αυτοπεποίθησης, αποτελεί εξίσου σημαντικό στήριγμα και άλλη μια επιβεβαίωση της αγάπης, που εισπράττει το παιδί από τα πρώτα του χρόνια.
Υπάρχει βέβαια και το ενδεχόμενο της απώλειας του παππού ή της γιαγιάς, κάτι που γίνεται ακόμη πιο δύσκολο, όταν προϋπάρχει ισχυρό δέσιμο ή καθημερινή επαφή. Αναπόφευκτα, το παιδί θα καλεστεί να βιώσει την περίοδο του πένθους. Σ’ αυτή την περίπτωση οι γονείς οφείλουν να σταθούν δίπλα του και να μην αποκρύψουν την αλήθεια καταφεύγοντας σε παραμύθια και μισόλογα. Η ειλικρίνεια είναι ο ακρογωνιαίος λίθος όλων των σχέσεων. Απαντώντας στις πιθανές ερωτήσεις του παιδιού και χρησιμοποιώντας τα κατάλληλα λόγια ανάλογα με την ηλικία του, θα δείξουν ότι καταλαβαίνουν και σέβονται τον πόνο του. Έτσι το παιδί θα μπορέσει να διαχειριστεί καλύτερα τα συναισθήματά του και να θυμάται με αγάπη τα παιχνίδια και τις όμορφες στιγμές με τον παππού ή τη γιαγιά.
