Ζευγάρια σε αδιέξοδο. Σύντροφοι απεγνωσμένοι. Πολύ θυμός. Πολύ απογοήτευση, ακόμη περισσότερη ματαίωση. Έρωτες που φθάρθηκαν, σχέσεις που ξέφτισαν, λόγια που ξεχάστηκαν. Σύντροφοι τρομαγμένοι : Άλλοι απειλούν, άλλοι απολογούνται, άλλοι παρακαλούν. Βλέμματα σκληρά, χαμόγελα παγωμένα, πίκρα και θυμός. Η εικονοποιία της κρίσης. Ένα κάδρο λυπηρό – το αντίθετο της Άνοιξης : χιόνια λασπωμένα στην άκρη του πεζοδρομίου…
Ζευγάρια που έχουν ξεχάσει να αγαπάνε. Έχουνε ξεχάσει πως κάποτε οι δύο σύντροφοι, οι δύο εραστές ενώθηκαν από αγάπη, από επιθυμία ο ένας για τον άλλο. Κανείς δεν τους υποχρέωσε (συνήθως), μόνοι τους το θέλησαν, μόνοι τους το επιδίωξαν, μόνοι τους τα κατάφεραν.
Και τώρα καταφέρνουν το αντίθετο : Την αποσύνθεση του νοήματος που οι ίδιοι δόμησαν. Από εκεί, από την αποσύνθεση, περνάει και ο δρόμος του γυρισμού (για όσους τον αναζητήσουν). Από την σύνθεση της Αγάπης του ενός για τον άλλον. Από το δόσιμο του ενός στον άλλον. Και από τις αναγκαίες υποχωρήσεις και τους συμβιβασμούς που χρειάζεται να κάνουν και οι δύο, όπως χρειάστηκε να κάνουν και παλιά, στην αρχή. Τότε τα είχαν καταφέρει…(θυμάστε?) Γιατί δεν υπάρχει σχέση χωρίς υποχωρήσεις, χωρίς διαπραγμάτευση, χωρίς αμοιβαία μετακίνηση των δύο συντρόφων από την θέση τους, από τη θέληση τους, από τη βάση τους. Η σχέση είναι ο νέος, κοινός τόπος που διαμορφώνεται από τον συμβιβασμό. Ο νέος τόπος που διαμορφώνεται απ’ τον συγκερασμό των απόψεων, των ιδεών, των «θέλω» και των «πρέπει» των δύο συντρόφων. Η σχέση είναι «ο διθέσιος καναπές, έναντι των δυο ατομικών πολυθρόνων, που πρέπει να αποχωριστούν οι δύο σύντροφοι, για να κάτσουν μαζί, ενωμένοι.»
Και η κινητήριος δύναμη, η συγκολλητική ουσία και το καύσιμο μαζί, δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από την Αγάπη : Ούτε τα χρήματα, ούτε η γοητεία, ούτε η δόξα, τίποτα από όλα αυτά κι όλα αυτά μαζί, δεν αρκούν για να προχωρήσει μια σχέση. Αντιθέτως, χωρίς χρήματα, χωρίς δόξα, χωρίς γοητεία, χωρίς τίποτα σχεδόν, αλλά με Αγάπη δύο άνθρωποι μπορούν να καταφέρουν πολλά. Πάρα πολλά…
