Γράφει ο Μπάμπης Καραηλίδης
Σαν να ξανακούω την φωνή του αείμνηστου πατέρα μου να φωνάζει καθώς έκλεινα βιαστικά την πόρτα πίσω μου, που πας πάλι αγκάθια έχει το σπίτι ?δόξα το θεό και φαί και νερό έχουμε. Ήταν τα χρόνια της μετεφηβείας όταν οι περισσότεροι μπαίναμε στο πατρικό μας μόνο για να αλλάξουμε ρούχα η να φάμε μια μπουκιά βιαστικά ,με το μυαλό μας πάντα στην παρέα (θηλυκή ή αρσενική) που περίμενε στην πλατεία. Τις εποχές που ο χρόνος αγνοώντας τους κανόνες της φυσικής ,ήταν πάντα σε διαστολή και η λέξη άγχος βρίσκονταν μόνο στα λεξικά.
Αμέτρητα χιλιόμετρα ποδαρόδρομου καθημερινά με τους κολλητούς από την Αγία Μαρίνα στην πλατεία Πατριάρχου και πίσω. Περνώντας κάθε φορά από διαφορετικά σοκάκια, δεν χορταίναμε να χαζεύουμε τα προσφυγικά της πόλης μας με τις όμορφες αυλές και τα πολύχρωμα λουλούδια στους κήπους και στα μικρά μπαλκόνια. Τότε που πολλές φορές το ξημέρωμα και η πρωινή υγρασία μας έβρισκε σε κάποιο παγκάκι γύρω από το άλσος, κάνοντας το τελευταίο μας τσιγάρο ,να αναλωνόμαστε σε συζητήσεις και ιδέες που νομίζαμε ότι θα άλλαζαν την πορεία του κόσμου και παράλληλα θα έκαναν και εμάς διάσημους.
Όλα αυτά τα σκεφτόμουν σήμερα το πρωί καθώς περπατούσα στον πεζόδρομο της Δεκελείας χαιρετώντας κάθε τρεις και λίγο μασκοφόρους περιπατητές χωρίς να είμαι καν σίγουρος ότι τους γνώριζα. Ακούγοντας στο κινητό τα δελτία ειδήσεων που μιλούσαν για κατ οίκον περιορισμό λόγο της επιδημίας του Κορωναιού ,δεκάδες αρνητικές σκέψεις πλημμύρισαν ξαφνικά το μυαλό μου.
Τι λάθος έχουμε κάνει άραγε και πρέπει να το πληρώσουμε με αβεβαιότητα ,αυτοεγκλεισμό και απομόνωση? Ποιος είναι αυτός ο ύπουλος και αόρατος υιός που μας καταλύει την ελευθερία και μας αναγκάζει να αλλάξουμε συνήθειες αλλά και συμπεριφορές? Ποιος είναι αυτός ο ανεπιθύμητος επισκέπτης που απειλεί τις όμορφες χαρές της καθημερινότητας μας που με τόσο κόπο έχουμε κατακτήσει? Ποιος ξέρει άραγε πια άλλη τέτοιου είδους επιδημία θα ζήσει η δικιά μας γενιά? Κάπου εκεί όμως σκέφτομαι, πως το μυαλό αν το αφήσεις καλπάζει σαν το άγριο άλογο, ανεξέλεγκτα και αυθαίρετα. Τραβάω λοιπόν βιαστικά το χαλινάρι και του επιβάλω την δική μου λογική άποψη. Βρίσκω τα θετικά που δεν είχα προλάβει να σκεφτώ, παγιδευμένος και εγώ όπως όλοι μας ,στον τρόμο που μας επιβάλλουν σε κάθε τέτοια περίσταση οι γνωστοί τρομολάγνοι διαχειριστές της δημόσιας ενημέρωσης.
Πάμε λοιπόν αντίστροφα. Έφτασε η ώρα να αντιληφθούμε άπαντες ,πως από εδώ και στο εξής , ο αγώνας για την προστασία και την διατήρηση της υγείας μας θα είναι διαρκής αλλά και πιο μόνιμος από τους υπαλλήλους του υπουργείου εσωτερικών. (χιούμορ) Αλήθεια όμως για την ζωή μας πρόκειται ,έχουμε άραγε κάτι πιο σημαντικό για το οποίο πρέπει να παλέψουμε? Αυτό δεν τονίζουμε σε κάθε ευκαιρία στις ευχές μας προς τους φίλους και τους συγγενείς? Υγεία πάνω από όλα.
Για τους λάτρεις του happy end όμως τα δυνατά επιχειρήματα έρχονται στο τέλος. Τι έγινε λοιπόν, θα κάτσουμε σπίτι, γιατί είναι το άσυλο και το κάστρο της προστασίας μας. Θα κάτσουμε σπίτι ,και θα έχουμε την ευκαιρία και τον χρόνο να επικοινωνήσουμε με τα αγαπημένα μας πρόσωπα μιας και τα τελευταία χρόνια λόγω των <<τρελών ρυθμών>> τα έχουμε αμελήσει. Θα κάτσουμε σπίτι, για να διαβάσουμε κάποιο ξεχασμένο βιβλίο που δεν ανοίξαμε ποτέ ή για να δούμε την θέα από κάποια παράθυρα που κοιτάμε σπάνια . Θα κάτσουμε σπίτι ,γιατί κάναμε τόσες θυσίες για να το αποκτήσουμε πιστεύοντας πως θα είναι το απάνεμο αραξοβόλι μας αλλά τελικά έχει μετατραπεί σε ένα διαρκές ορμητήριο για τις καθημερινές μας εξόδους . Θα κάτσουμε σπίτι , για όσο χρειαστεί και για όσο μπορούμε να αντέξουμε. Με όπλα μας την πίστη στο ανθρώπινο είδος και παρέα μας τις μάσκες ,τα απολυμαντικά Gel ,τα οινοπνεύματα και ότι άλλο αξεσουάρ συναντούμε μόνο όταν μπαίνουμε σε κάποια κλινική ή παρακολουθώντας τα γνωστά νοσοκομειακά σίριαλ στην τηλεόραση. Είναι η ζωή μας όμως και είναι μοναδική ,για αυτό θα την προστατεύσουμε, όχι γιατί το λέει ο πρωθυπουργός ή ο δήμαρχος αλλά γιατί αυτή είναι η υπεύθυνη στάση ενός πολίτη που σέβεται τον εαυτό του αλλά και το κοινωνικό σύνολο μέσα στο οποίο ζει και δραστηριοποιείται..