Το άρθρο 16 της «Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη» στη Γαλλική Επανάσταση, δηλαδή ήδη από το 1789, όριζε ότι οι έννοιες Σύνταγμα, Διάκριση των εξουσιών και Δημοκρατία δεν νοούνται η μια χωρίς την άλλη. Δεν είναι το Σύνταγμα που στηρίζει τη Διάκριση των Εξουσιών, αλλά η Διάκριση που στηρίζει την εφαρμογή του Συντάγματος και όλων των νόμων, που στο σύνολο τους πρέπει να πηγάζουν από αυτό. Με άλλα λόγια όταν οι τρεις εξουσίες, η Νομοθετική (Βουλή), η Εκτελεστική (Κυβέρνηση) και η Δικαστική (Δικαστήρια) αναχαιτίζουν η μια την επεκτατική και κυριαρχική διάθεση της άλλης, οι αυθαιρεσίες περιστέλλονται και η ατομική ελευθερία αποτελεί πρωταρχική εγγύηση του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Παράλληλα το Σύνταγμα κάθε Δημοκρατίας αφιερώνει σειρά άρθρων για να εξασφαλίσει την ελευθερία του Τύπου, με τέτοιον τρόπο ώστε να του δώσει τη δυνατότητα ελέγχου και των τριών εξουσιών και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό ώστε να τον καθιστά άτυπα την Τέταρτη Εξουσία. Κι έτσι αποκαλείται άλλωστε. Είναι ευνόητο πως και η δική του εξουσία θα πρέπει να είναι διακριτή από εκείνη των τριών. Αυτό σημαίνει την τήρηση μιας σειράς αρχών και περιορισμών, ηθικών και νομικών.
Τα τελευταία χρόνια όμως τα συμφέροντα όρισαν τα ΜΜΕ ως κυρίαρχο των πάντων. Οι έχοντες συμφέροντα στις κρατικές προμήθειες και εργολαβίες έγιναν ιδιοκτήτες τους. Πρόκειται για εκείνους που πρώην Πρωθυπουργός ονόμασε «νταβατζήδες» για την προσπάθειά τους να επηρεάζουν κυβερνήσεις και βουλή. Σαν να μην τους έφτασε αυτό έχουν υπεξαιρέσει και τον ρόλο του δικαστή. Πριν οι ανακριτές, οι εισαγγελείς και τα δικαστήρια αποφανθούν για πρόσωπα και συνειδήσεις οι ίδιοι έχουν εκδώσει με τον τρόπο τους καταδικαστικές εναντίον τους αποφάσεις.
Έτσι στερούν τον πολίτη από το φυσικό του δικαστή και αμαυρώνουν την εικόνα του με τρόπο αμετάκλητο, έστω κι αν ο κατηγορούμενος κριθεί αθώος. Βάζουν τα ΜΜΕ να υποκαθιστούν αυθαίρετα τους δικαστές για να ξεκαθαρίσουν μικροπολιτικούς λογαριασμούς και να εξοντώσουν πολιτικούς αντιπάλους. Γιατί μετά την έκδοση της απόφασης χρόνια μετά, όχι μόνο ο συκοφαντηθείς κατηγορούμενος δεν μπορεί να μαζέψει τις εναντίον του φήμες που έχουν διασπείρει τα ΜΜΕ, αλλά και ούτε τα ίδια τα ΜΜΕ επιδεικνύουν την παραμικρή ευαισθησία να ενημερώσουν το κοινό τους για την αθωωτική απόφαση.
Το τεκμήριον της αθωότητας αποτελεί μεγάλη προστασία προς τον πολίτη, που μόνο οι δημοκρατίες προσφέρουν. Και η υπεράσπισή του, η υπεράσπιση του συνταγματικού τρόπου απονομής δικαιοσύνης, της μόνης καταφυγής του αδύναμου πολίτη, αφορά όλους μας, γιατί όπως λέει ο Χεμινγουαίη «Ποτέ μην πεις για ποιον χτυπά η καμπάνα, χτυπά για σένα».
ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ
