Γεια σας και καλή εβδομάδα.

Τι θα λέγατε, αφού τα πολιτιστικά δρώμενα στην πόλη μας αυτή την χρονική περίοδο περιορίζονται στις κοπές της Πρωτοχρονιάτικης πίτας των διαφόρων συλλόγων, να μιλήσουμε λίγο για θέατρο.

Κάνοντας μικρή αναφορά στις δύο βασικές κατηγορίες του θεάτρου, δηλαδή στο δράμα και την κωμωδία.

Ωραία, αφού συμφωνείτε, ας δούμε μερικά στοιχεία.

Ο όρος «δράμα» στα χρόνια της αρχαίας δραματουργίας ήταν συνυφασμένος µε τη λέξη ποίημα (δρω = ποιώ) και ως εκ τούτου, µε την έννοια της δραµατικής τέχνης σε σχέση µε την ποιητική δοµή του αρχαίου διθυράµβου. Η λέξη δράμα χρησιμοποιούνταν για να περιγράψει ένα είδος αυτοσχέδιας φάρσας που παιζόταν στη Σπάρτη, στην Κόρινθο και σε άλλες δωρικές περιοχές.

Ο όρος «δράμα» κυριάρχησε στην ιστορία του θεάτρου κατά το 18ο αιώνα, µέσα από το πνεύµα του Διαφωτισμού. Η νέα αστική τάξη και οι κοινωνικές καταστάσεις έχουν την ανάγκη ενός νέου δραµατικού είδους, του «σοβαρού» δράµατος που θα αντικαταστήσει, τελικά, την κλασικίζουσα τραγωδία του 17ου αιώνα. Το δράµα πήρε διάφορες µορφές και ύφος στους αιώνες που ακολούθησαν. Η θεατρική αυτή λέξη χρησιμοποιείται για να δηλωθεί το θεατρικό έργο γενικά, αλλά και ένα είδος ενδιάμεσου θεάτρου ανάμεσα στην τραγωδία και την κωµωδία, που μέσα από τις διάφορές εκδοχές του έχει φτάσει μέχρι τις μέρες μας.

Όπου ακούγοντας τον όρο δράμα να χαρακτηρίζει κάποια θεατρική παράσταση, ξέρουμε εκ των προτέρων ότι θα παρακολουθήσουμε μια παράσταση προβληματισμού, δράσης, πλοκής, ιδιαίτερων χαρακτήρων.

Στην αντίπερα όχθη του θεάτρου, υπάρχει η κωμωδία.

Στη ζωή όμως και στην τέχνη, η απέραντη ευτυχία και η βαθιά θλίψη συνορεύουν και μπορούν εύκολα να συνυπάρξουν. Είναι αλήθεια πως στο θέατρο ένα γλυκό τραγούδι, μια σκηνή και μια ομιλία γεμάτη πόνο και έντονα συναισθήματα μπορούν να σε καθηλώσουν, να σε κάνουν να προβληματιστείς, να συγκινηθείς και ίσως με αυτά που εισέπραξες, να πάρεις και αποφάσεις για τη ζωή σου.

Η κωμωδία έχει τη δική της ομορφιά, τη δική της φιλοσοφία και είναι σαφέστατα πιο απαιτητική από το δράμα. Είναι δύσκολο, όταν είσαι μπροστά σε κοινό, να το κάνεις να συγκινηθεί αλλά είναι ακόμα πιο δύσκολο να κάνεις τον άλλο να γελάσει, διότι η κωμωδία είναι άμεση. Φυσικά δεν υστερεί σε τίποτα από το δράμα. Μπορεί να διαχειριστεί και να μας παρουσιάσει με το δικό της τρόπο, ένα τραγικό συμβάν. Να μας κάνει να δούμε με διαφορετική όψη μια τραγική κατάσταση, αφού δίνει μια άλλη διάσταση στο τρόπο αντίληψης των πραγμάτων.

Και το σημαντικότερο απ’ όλα…

Το γέλιο που προσφέρει, το οποίο είναι απαραίτητο στη ζωή μας και μοναδική διέξοδος. Έχοντας περάσει καλά και «γελάσει με την ψυχή μας», νιώθουμε ανακουφισμένοι, αναζωογονημένοι, παίρνουμε δύναμη, κουράγιο και μια βαθιά ανάσα και αυτόματα γινόμαστε πιο αισιόδοξοι για να συνεχίσουμε τη ζωή μας.»

Είναι εξίσου δύσκολο να ερμηνεύσει ένας ηθοποιός οποιανδήποτε χαρακτήρα είτε αυτός ’’ζει’’ μέσα σε μια κωμωδία είτε μέσα σε ένα δράμα. Η βασική διαφορά των κείμενων ώστε να μπορούν κάπως να κατηγοριοποιηθούν τα θεατρικά έργα είναι άμα ζητάνε την «ταύτιση» ή την «αποστασιοποίηση» από τον θεατή τους, ώστε να προκαλέσουν την συγκίνηση ή το γέλιο αντίστοιχα.

Αυτή είναι και η μαγεία τον θεατρικών κειμένων, ανάλογα από ποια πλευρά του νομίσματος δεις την κατάσταση που περιγράφει, θα σου προκαλέσει ένα εντελώς και εκ διαμέτρου αντίθετο συναίσθημα . Στην περίπτωση της ταύτισης, ο θεατής μέσα από την διαδικασία του «συν-πάσχω» και όταν ο χαρακτήρας βρει την λύση στο πρόβλημα του φτάνει στη λύτρωση ενώ στην περίπτωση της αποστασιοποίησης ο θεατής μένει στην «θέση» του, μακριά από τα βιώματα του χαρακτήρα κάπως σαν να τον περιγελά.

Ειδικά στο σύγχρονο Ελληνικό, συναντάμε και μια ιδιαίτερη κατηγορία θεάτρου, αυτή της «επιθεώρησης». Ο συνδυασμός μεγάλων ηθοποιών και θεατρικών συγγραφέων του είδους, έχει καταγράψει στην ιστορία του θεάτρου μεγάλες επιτυχίες. Μια κατηγορία που απαιτεί όμως ξεχωριστή αναφορά.

Βασιλική – Δανάη