Σε κάθε περίπτωση το 2022 αναμένεται μια πολύ ενδιαφέρουσα χρονιά. Δεν γνωρίζω αν θα είναι χρονιά εκλογών, όμως σίγουρα η κλεψύδρα έχει γυρίσει αφού σε οποιαδήποτε περίπτωση σε δεκαοκτώ μήνες θα πραγματοποιηθούν εκλογές. Αν λάβει δε κάποιος υπόψη ότι από την μια θα έχουμε διπλές εκλογές και από την άλλη ότι καμία Κυβέρνηση δεν θα διατάρασσε λογικά την τουριστική περίοδο, το εναπομείναν διάστημα δεν ξεπερνάει τους δεκαπέντε μήνες. Από αυτή την άποψη, κάθε τι από εδώ και πέρα μετράει διαφορετικά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βέβαια ζητάει εκλογές εδώ και τώρα. Δεν έχει λογική όμως αυτό το αίτημα. Βρίσκεται πίσω από 11% έως 14% σε σχέση με την Ν.Δ στην απλή πρόθεση ψήφου, κάτι που απλά σημαίνει πως αν γίνονταν εκλογές τώρα, θα έχανε με διαφορά από 13%-15%. Δεν έχει όμως λογική και το σκεπτικό του αιτήματος.
Όσες φθορές και αν υφίσταται η Κυβέρνηση, όσο ενστάσεις και αν συναντούν επιλογές της στην διαχείριση της πανδημίας και σε άλλους τομείς, τα συγκριτικά στοιχεία είναι αποκαλυπτικά: Ο Κ. Μητσοτάκης και η Κυβέρνηση της Ν.Δ σύμφωνα με σειρά ερευνών θεωρούνται ως κατά πολύ πιο κατάλληλοι να διαχειριστούν την πανδημία, την οικονομική κρίση, την Ανάπτυξη, το μεταναστευτικό, τα θέματα εξωτερικής πολιτικής κ.ά σε σχέση με μια πιθανή Κυβέρνηση Α. Τσίπρα- ΣΥΡΙΖΑ. Όσο και αν η κυβερνητική πολιτική συγκεντρώνει γκρίνια και συχνά δυσφορία, λίγοι μα πολύ λίγοι μπορούν να πιστέψουν τις καταγγελίες περί μιας Κυβέρνησης που έχει καταστρέψει την χώρα. Έπειτα , μέχρι χθες έφερνε ως επιχείρημα, ότι δεν ζητάει εκλογές από υπευθυνότητα απέναντι στην κατάσταση λόγω πανδημίας και τις ζητάει τώρα που σε όλο τον πλανήτη φοβούνται τσουνάμι λόγω της Όμικρον.
Δεν έχει λογική λοιπόν αυτό το αίτημα, επιβεβαιώνει το στρατηγικό κενό του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και την αδυναμία του να μετεξελιχθεί σε ένα σύγχρονο, πειστικό κεντροαριστερό κόμμα. Μάλλον δείχνει φόβο απέναντι στον νέο παίκτη που λέγεται Νίκος Ανδρουλάκης και την δυναμική δημοσκοπική άνοδο του ΚΙΝΑΛ.
Κακά τα ψέματα. Για κάθε μία ψήφο που χάνει η Ν.Δ προς το ΚΙΝΑΛ από τον επαναπατρισμό πασοκογενών, μεταρρυθμιστικών δυνάμεων που ψήφισαν Κ. Μητσοτάκη το 2019, φαίνεται να χάνει δύο με δυόμισι ο ΣΥΡΙΖΑ προς το ΚΙΝΑΛ. Έχει κάθε λόγο επομένως να φοβάται ειδικά προσωπικά ο Α. Τσίπρας που αν υποστεί δύο διαδοχικές ήττες και μάλιστα με επίδοση πολύ μικρότερη του 2019, θα συναντήσει πιθανότατα σημαντικές αμφισβητήσεις πια για την ηγεσία του. Δεν υπάρχουν και πολλοί ηγέτες παγκόσμια που υφίσταται τέσσερις ήττες και παραμένουν στην θέση τους. Ασφαλώς πολλά εξαρτώνται από το αν θα δείξει την ικανότητα το ΚΙΝΑΛ να αποδείξει ότι δεν είναι ένα ακόμα δημοσκοπικό πυροτέχνημα και αυτό θα εξαρτηθεί από πολλά στο αμέσως επόμενο τετράμηνο-εξάμηνο. Έχει πάντως αέρα στα πανιά του αυτή την ώρα και αυτό φοβίζει.
Σημαίνει αυτό ότι η Κυβέρνηση προχωράει άφοβα και όλα καλά; Θα έλεγα όχι, προσθέτοντας οτι η ανυπαρξία μέχρι στιγμής ουσιαστικής, σοβαρής αντιπολίτευσης μπορεί να την βοηθάει να έχει παραμείνει επί δυόμισι χρόνια τόσο μπροστά δημοσκοπικά, όμως της κάνει και ζημιά.
Στην αντιμετώπιση για παράδειγμα της πανδημίας έχει δείξει ολιγωρία και καθυστέρηση στην λήψη μέτρων που της πιστώνεται, περισσότερο δε που υπάρχουν και σημάδια κόπωσης της κοινωνία λόγω της διάρκειας της υγειονομικής κρίσης που βέβαια είναι παγκόσμιο φαινόμενο αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν δημιουργεί προβλήματα στον κάθε πολίτη. Η ενεργειακή κρίση έχει τροφοδοτήσει σειρά ανατιμήσεων και φαίνεται μια διακριτή αδυναμία να εξηγηθεί η αλυσίδα που δημιουργείται, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αρχίζει να δημιουργείται πρόβλημα σε μια χώρα που επί της ουσίας δεν έχει υπάρξει μια σημαντική αύξηση μισθών και συντάξεων επί δέκα και πάνω χρόνια λόγω και της μνημονιακής περιόδου.
Σε κάθε περίπτωση πανδημία, ενεργειακή και κλιματική κρίση, αλλά και η συνεχιζόμενη κρίση στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις δημιουργούν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ σε μια χώρα που ήταν απροετοίμαστη και χωρίς απαραίτητες υποδομές και μηχανισμούς, παρά τα εύκολα λόγια των δυνάμεων της αντιπολίτευσης, τουλάχιστον αυτών που είχαν κυβερνήσει.
Όλοι ξέρουμε ότι το περίφημο ΕΣΥ ήταν προβληματικό, γεμάτο παθογένειες και δυσλειτουργίες για χρόνια και για πολύ πριν την πανδημία, ενώ ο Μηχανισμός Πολιτικής Προστασίας αντιστοιχούσε σε άλλες εποχές και ταυτόχρονα η χώρα είχε μείνει χωρίς ανανέωση εξοπλισμού για πάνω από δέκα χρόνια. Ωστόσο το λαϊκό υποσυνείδητο λειτουργεί ως ένα σημείο και από εκεί και πέρα αρχίζουν οι απαιτήσεις από μια Κυβέρνηση πολύ υψηλών προσδοκιών που έχει συμπληρώσει δυόμισι χρόνια από την θητεία της. Αυτό θα είναι το πρόβλημα για την Κυβέρνηση που θα πρέπει στην χρονιά που μπαίνει να δείξει ότι επιστρέφει στις καλύτερες στιγμές της στην διαχείριση της πανδημίας, να δει την απορρόφηση των πόρων του Ταμείου Ανάπτυξης και τη δρομολόγηση ευρύτατων ιδιωτικών επενδύσεων, ενώ προωθεί μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία, την εργασία, το ΕΣΥ με το μυαλό στην καθημερινότητα του πολίτη και σ΄αυτό όπου συμπυκνώνεται τελικά όλη η ουσία και κρίνονται εκλογές, δηλαδή «στην τσέπη». Όλα δείχνουν ότι έχει ανάγκη να θυμίσει, να ζωντανέψει το αφήγημα που την ανέβασε στην εξουσία.
