Ακούω έκπληκτος, ότι μέσα στο ΚΙΝΑΛ άρχισε πάλι έντονη συζήτηση για την πολιτική
συμμαχιών. Αδύναμα να δώσουν μια τολμηρή, ολοκληρωμένη, βαθιά ερμηνεία της
δυσκολίας του Κινήματος να ξεπεράσει κάποιον δημοσκοπικό πήχη μια σειρά στελέχη
καταφεύγουν στο να εξετάζουν « προς τα που βλέπει περισσότερο » η Φώφη Γεννηματά.
Επιφανειακές προσεγγίσεις από πολύ έμπειρα στελέχη. Κρίμα.
Πρώτον, γιατί τελικά δεν γίνεται συζήτηση στην πραγματικότητα για την πολιτική
συμμαχιών, αλλά για τις μετεκλογικές συνεργασίες αν η Ν.Δ δεν έχει αυτοδυναμία. Άλλο
όμως το ένα και άλλο το άλλο. Για παράδειγμα, δεν φαντάζομαι να θεωρούν ότι ο Ανδρέας
Παπανδρέου έβλεπε δεξιά, όταν συμμετείχε σε Οικουμενική Κυβέρνηση με την Ν.Δ και τον
Συνασπισμό και μάλιστα την ώρα που ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης τον παρέπεμπε στο
Ειδικό Δικαστήριο. Κυβερνήσεις συνεργασίας συγκροτούνται συχνά και ανάμεσα σε
δυνάμεις που δεν θα ήθελαν κατά τα άλλα να πορευτούν μαζί. Ας δούμε τι συνέβη στην
Γερμανία και τι έπαθε ο Σουλτς που απέκλειε κάθε συνεργασία με την Μέρκελ. Το ίδιο
ισχύει και στην χώρα. Οι πάντες προβλέπουν νίκη της Ν.Δ και επομένως λόγω εκλογικού
συστήματος , για να σχηματιστεί Κυβέρνηση χρειάζεται το πρώτο κόμμα.Τι σημαίνει αυτό;
Ότι το ΚΙΝΑΛ πρέπει να δει πως θα ισχυροποιηθεί , ώστε να επιβάλει προγραμματικούς
όρους συνεργασίας με την Ν.Δ ,αν βέβαια θέλει σ΄αυτή την κρίσιμη για την χώρα στιγμή να
υπάρξει Κυβέρνηση και να μην μείνει ακυβέρνητη η χώρα. Όσοι λένε πόσο απαράδεκτο
είναι αυτό υπονοούν συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν θα δίνει όμως Κυβέρνηση και θα
οδηγήσει σε εκλογές με απλή αναλογική ,άρα και σε νέες εκλογές κατά πάσα πιθανότητα.
Παραβλέπουν τον κίνδυνο εκλογικής εκμηδένισης του ΚΙΝΑΛ μέσα στις συνθήκες που θα
δημιουργηθούν. Ξεχνάνε πως η μυωπία των ηγεσιών να σχηματίσουν Κυβέρνηση από τις
πρώτες εκλογές του 2012 , οδήγησε σε Κυβέρνηση που θα μπορούσε να σχηματιστεί από
την αρχή , μόνο που η πολιτική μυωπία κάποιων τότε, είχε σαν αποτέλεσμα στις δεύτερες
εκλογές να ενισχυθεί η Ν.Δ και ο ΣΥΡΙΖΑ που σπρώχτηκε να θεωρείται πια εν δυνάμει
Κυβέρνηση. Αυτή είναι η σκληρή πολιτική πραγματικότητα. Θα πρέπει να καταλάβουν
κάποιοι, ότι δεν βοηθούν το ΚΙΝΑΛ « ανάβοντας κερί » να σχηματίσει αυτοδύναμη
Κυβέρνηση η Ν.Δ για να μην βρεθούν μπροστά σε διλήμματα ή εμφανιζόμενοι ως πολύ
αριστεροί. Αυτό το άγχος , οδήγησε μεγάλο τμήμα στελεχών που ανέδειξε ο Γιώργος
Παπανδρέου ήδη στον ΣΥΡΙΖΑ.
Δεύτερο, γιατί η πολιτική συμμαχιών προϋποθέτει μια άλλη συζήτηση. Αυτήν για τις αρχές
,αξίες, προτεραιότητες, πολιτικές προτάσεις ενός κόμματος. Αν θεωρήσουμε για
παράδειγμα ότι η Ανάπτυξη, η αντιμετώπιση της ανεργίας, η δημιουργία πλούτου, η
αντιστροφή του φαινομένου του πληθυσμιακού μαρασμού της χώρας , η προώθηση
επενδύσεων , η αντιστροφή της μαζικής φυγής νέων επιστημόνων, η θεσμική θωράκιση των
θεσμών σε μια σύγχρονη Δημοκρατία αποτελούν προτεραιότητες, τότε το ΚΙΝΑΛ οφείλει
να διατυπώσει καθαρές προτάσεις για αυτά τα θέματα. Έχει χρέος ως κόμμα που θέλει να
διαδραματίσει ενεργό ρόλο να αποσαφηνίσει όχι με ατάκες, συνθήματα ή εύκολα λόγια την
πολιτική του. Να θέσει εν ολίγοις την Ατζέντα .Αυτό θα καθορίσει και πρέπει να καθορίζει
τις στρατηγικές συμμαχίες. Όλα τα άλλα είναι τοποθετήσεις χωρίς αξία για τον μέσο
Έλληνα. Αυτό το πλαίσιο καθορίζει εν τέλει με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Όταν
αυτό λείπει, διεξάγεται μια συζήτηση ανούσια , επηρεασμένη από εμπειρίες άλλων εποχών
χωρίς αντίκρυσμα για το σήμερα.
Τα πράγματα στην Πολιτική είναι σύνθετα, αλλά στην πραγματικότητα είναι απλά. Αν
βέβαια έχεις επαφή με την πραγματικότητα σε ένα κόσμο που έχει αλλάξει. Διαφορετικά
οδεύεις στο πουθενά.
