«Θυμηθείτε ότι η δημοκρατία δεν διαρκεί ποτέ πολύ. Σύντομα σπαταλά τα καυσαέρια και [καταστρέφει] τον εαυτό του. . . . Είναι μάταιο να πούμε ότι η Δημοκρατία είναι … λιγότερο υπερήφανοι, λιγότερο εγωιστές, λιγότερο φιλόδοξοι ή λιγότερο φιλάργυροι από την αριστοκρατία ή τη μοναρχία. Δεν είναι αλήθεια στην πραγματικότητα και πουθενά δεν εμφανίζεται στην ιστορία. Αυτά τα Πάθη είναι τα ίδια σε όλους τους Ανθρώπους κάτω από όλες τις μορφές Απλής Διακυβέρνησης, και όταν δεν ελέγχονται, παράγουν τα ίδια Αποτελέσματα της Απάτης, της Βίας και της Σκληρότητας.

Επιστολή του John Adams προς τον John Taylor, Δεκέμβριος 1814

Σε κάθε εποχή υπάρχει ένα σύνολο πεποιθήσεων που ανυψώνονται σε ιερή κατάσταση και η αμφισβήτησή τους θεωρείται αιρετική. Για αιώνες ήταν τα δόγματα του Χριστιανισμού που κατείχαν αυτό το καθεστώς, σήμερα είναι το δόγμα του δημοκρατικού κράτους. Η δημοκρατία, όπως εφαρμόζεται σήμερα, είναι η μεγαλύτερη μορφή διακυβέρνησης και όποιος την αρνείται διαπράττει βλασφημία – ή τουλάχιστον έτσι διδασκόμαστε. Αλλά όπως ένα μεγάλο μέρος του χριστιανικού δόγματος ήταν ένα πέπλο για την προστασία της εξουσίας της Εκκλησίας, το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για τη δημοκρατία. Η δημοκρατία, με τις πολιτικές εκστρατείες της, τις εκλογές και την ψευδαίσθηση της διακυβέρνησης από τον λαό, είναι ένα πέπλο πίσω από το οποίο οι πολιτικοί και οι γραφειοκράτες παρασιτικά πλουτίζουν, ενώ επιβάλλουν το διεφθαρμένο όραμά τους για την κοινωνία στους υπόλοιπους από εμάς. Σε αυτό το βίντεο εξερευνούμε μερικά από τα μοιραία ελαττώματα της σύγχρονης δημοκρατίας και εξηγούμε πώς αντί να προωθεί την κοινωνική άνθηση, έχει δημιουργήσει μια μορφή ήπιου ολοκληρωτισμού.

«Θεωρούμενη ως το θεμέλιο της ελευθερίας, η σύγχρονη δημοκρατία ανοίγει το δρόμο για την τυραννία. Γεννημένη με σκοπό να σταθεί ως προπύργιο ενάντια στην Εξουσία, τελειώνει παρέχοντας στην Εξουσία το καλύτερο έδαφος που είχε ποτέ για να εξαπλωθεί στο κοινωνικό πεδίο.

Bertrand de Jouvenel, Περί εξουσίας

Υπάρχουν πολλοί θεσμοί που είναι απαραίτητοι για μια ελεύθερη και ευημερούσα κοινωνία. Αυτές περιλαμβάνουν τις ελεύθερες αγορές, τον καταμερισμό της εργασίας, ένα κράτος δικαίου που προάγει την τάξη και την εμπιστοσύνη, ισχυρές οικογένειες, υγιές χρήμα, ένα σχολικό σύστημα που εκπαιδεύει αντί να κατηχεί και ισχυρά μέσα ενημέρωσης που επιδιώκουν την αλήθεια αντί να διαδίδουν προπαγάνδα. Αν μια δημοκρατία διατηρεί αυτούς τους θεσμούς, τότε μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι είναι μια μορφή πολιτικής οργάνωσης που ευνοεί την κοινωνική αρμονία. Αλλά αν μια δημοκρατία παράγει συνεχώς κυβερνήσεις που καταστρέφουν αυτούς τους θεσμούς, τότε η αξία της δημοκρατίας πρέπει να αμφισβητηθεί. Σε όλο τον κόσμο, οι κυβερνήσεις των περισσότερων δημοκρατιών κάνουν το τελευταίο – από την οικογενειακή μονάδα, μέχρι την εκπαίδευση, τα μέσα ενημέρωσης, τις ελεύθερες αγορές, το υγιές χρήμα ή το κράτος δικαίου, οι πολιτικοί και οι γραφειοκράτες καταστρέφουν ενεργά, ή τουλάχιστον διαφθείρουν σοβαρά, αυτούς τους θεσμούς. Γιατί συμβαίνει αυτό; Ποια είναι τα ελαττώματα των σύγχρονων δημοκρατιών που την οδηγούν να εκδηλώνει τέτοιες διεφθαρμένες κυβερνήσεις;

Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, πρέπει να διακρίνουμε δύο τύπους δημοκρατίας: την άμεση δημοκρατία και την έμμεση δημοκρατία. Μια άμεση δημοκρατία περιλαμβάνει τους πολίτες να ψηφίζουν για συγκεκριμένα θέματα, συνήθως μέσω δημοψηφίσματος. Σε μια άμεση δημοκρατία κυβερνά η πλειοψηφία. Το αν κάποιος βλέπει αυτή τη μορφή πολιτικής οργάνωσης με θετικό ή αρνητικό τρόπο εξαρτάται συνήθως από το αν ανήκει στην πλειοψηφία ή τη μειοψηφία. Εκείνοι στην πλειοψηφία τείνουν να πιστεύουν ότι η άμεση δημοκρατία είναι ένα καλό σύστημα, καθώς οδηγεί στην ικανοποίηση των επιθυμιών τους, ενώ εκείνοι στη μειοψηφία συχνά αισθάνονται ότι η άμεση δημοκρατία δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια τυραννία των μαζών. «Δημοκρατία είναι δύο λύκοι και ένα αρνί που ψηφίζουν για το τι θα φάνε για μεσημεριανό γεύμα», παρατήρησε περίφημα ο Βενιαμίν Φραγκλίνος. Ενώ ο Βρετανός πολιτικός του 19ου αιώνα Auberon Herbert είχε να πει τα εξής σχετικά με την ηθική μιας άμεσης δημοκρατίας:

«Πέντε άνδρες βρίσκονται σε ένα δωμάτιο. Επειδή τρεις άνδρες έχουν τη μία άποψη και οι δύο την άλλη, έχουν οι τρεις άνδρες ηθικό δικαίωμα να επιβάλουν την άποψή τους στους άλλους δύο άνδρες; Ποια μαγική δύναμη έρχεται πάνω από τους τρεις άνδρες που επειδή είναι ένας περισσότερος σε αριθμό από τους δύο άνδρες, γίνονται ξαφνικά κάτοχοι του μυαλού και του σώματος αυτών των άλλων; Όσο ήταν δύο με δύο, τόσο υποθέταμε ότι ο καθένας παρέμενε κύριος του μυαλού και του σώματός του. Αλλά από τη στιγμή που ένας άλλος άνθρωπος, ενεργώντας στον Ουρανό ξέρει μόνο από ποια κίνητρα, έχει ενωθεί με το ένα ή το άλλο μέρος, αυτό το μέρος έχει γίνει αμέσως κυριευμένο από τις ψυχές και τα σώματα του άλλου μέρους. Υπήρξε ποτέ μια τέτοια εξευτελιστική και αδικαιολόγητη δεισιδαιμονία;»

Auberon Herbert, Το σωστό και το λάθος του καταναγκασμού από το κράτος

Η τυραννία των μαζών, ωστόσο, δεν είναι η πιο σοβαρή απειλή που αντιμετωπίζει η Δύση, καθώς ζούμε σε έμμεσες δημοκρατίες που καθιστούν τους περισσότερους ανθρώπους πολιτικά ανίκανους και τη δύναμη των μαζών σχετικά αμελητέα. Σε μια έμμεση ή αντιπροσωπευτική δημοκρατία, ψηφίζουμε πολιτικούς οι οποίοι, θεωρητικά, υποτίθεται ότι εκπροσωπούν τα συμφέροντά μας. Αλλά το πώς πρέπει να λειτουργεί η αντιπροσωπευτική δημοκρατία στη θεωρία, δεν είναι το πώς λειτουργεί στην πράξη. Σε όλες σχεδόν τις δημοκρατικές χώρες ένας μικρός αριθμός πολιτικών υποψηφίων προεπιλέγεται από μια χούφτα πολιτικών κομμάτων που μονοπωλούν το πολιτικό σύστημα κάθε χώρας και από αυτούς τους υποψηφίους ψηφίζουμε αυτούς που προτιμούμε, ή τουλάχιστον αντιπαθούμε τους λιγότερους. Μόλις εκλεγούν, αντί να αναγκάζονται να εκπροσωπούν τα συμφέροντα της πλειοψηφίας, οι πολιτικοί μπορούν, και συχνά το κάνουν, να εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα. Ή όπως σημειώνουν οι Frank Karsten και Karel Beckman στο βιβλίο τους Beyond Democracy:

«Δεν είναι «η βούληση του λαού», αλλά η βούληση των πολιτικών – υποκινούμενη από ομάδες επαγγελματιών λομπίστες, ομάδες συμφερόντων και ακτιβιστές – που βασιλεύει σε μια δημοκρατία».

Frank Karsten και Karel Beckman, Πέρα από τη δημοκρατία

Πολλοί θα αντιτείνουν ότι ένα πλεονέκτημα μιας έμμεσης δημοκρατίας είναι ότι μπορούμε να καταψηφίσουμε τους διεφθαρμένους πολιτικούς που αποτυγχάνουν να μας υπηρετήσουν. Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι ότι οι σύγχρονες δημοκρατίες σπάνια παράγουν έντιμους και ηθικούς πολιτικούς υποψηφίους. Κάθε φορά που ένας διεφθαρμένος πολιτικός καταψηφίζεται, αντικαθίσταται από έναν άλλο διεφθαρμένο πολιτικό που απλώς εξυπηρετεί διαφορετικές ομάδες ειδικών συμφερόντων. Επιπλέον, τα εθνικά κράτη έχουν μεγαλώσει τόσο πολύ που οι περισσότεροι από τους κρατικούς παράγοντες που μας κυβερνούν και εφαρμόζουν τις πολιτικές που μας επηρεάζουν σε καθημερινή βάση είναι γραφειοκράτες που δεν υπόκεινται σε λαϊκές εκλογές.

Και εδώ βρίσκεται ίσως το πιο σοβαρό ελάττωμα των σύγχρονων δημοκρατιών – η δημοκρατική διαδικασία φαίνεται ανίκανη να αποτρέψει τους χειρότερους από το να ανέβουν στην κορυφή της κυβέρνησης. Υπάρχουν διάφοροι παράγοντες που μπορούν να εξηγήσουν αυτό: Πρώτον, υπάρχει η διεφθαρμένη φύση της εξουσίας.

«Η απεριόριστη εξουσία στα χέρια των περιορισμένων ανθρώπων οδηγεί πάντα στη σκληρότητα».

Aleksandr Solzhenitsyn, Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ

Ή όπως έγραψε ο Μιχαήλ Μπακούνιν:

«Όσο δημοκρατικά και αν είναι τα συναισθήματα και οι προθέσεις τους, μόλις [οι πολιτικοί] επιτύχουν την ανύψωση του αξιώματος, μπορούν να δουν την κοινωνία μόνο με τον ίδιο τρόπο που ένας δάσκαλος βλέπει τους μαθητές του, και μεταξύ μαθητών και δασκάλων δεν μπορεί να υπάρξει ισότητα. Από τη μία πλευρά υπάρχει η αίσθηση μιας ανωτερότητας που αναπόφευκτα προκαλείται από μια θέση ανωτερότητας. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει μια αίσθηση κατωτερότητας που προκύπτει από την ανωτερότητα του δασκάλου. . . . Όποιος μιλά για πολιτική εξουσία μιλάει για κυριαρχία. Αλλά όπου υπάρχει κυριαρχία, υπάρχει αναπόφευκτα ένα κάπως μεγάλο τμήμα της κοινωνίας που κυριαρχείται. . . . Αυτή είναι η αιώνια ιστορία της πολιτικής εξουσίας…».

Μιχαήλ Μπακούνιν, Η ψευδαίσθηση της καθολικής ψηφοφορίας

Ένας άλλος παράγοντας που μπορεί να εξηγήσει την ηθική διαφθορά των πολιτικών είναι ότι σαν σκώρος στη φωτιά, οι πιο αδίστακτοι και πεινασμένοι για εξουσία ανάμεσά μας έλκονται από την κρατική εξουσία. Εκείνοι που μπαίνουν στο παιχνίδι της πολιτικής είναι συχνά τα ίδια τα άτομα που θέλουμε λιγότερο να μας κυβερνήσουν, ή όπως έγραψε ο Frank Herbert:

«Όλες οι κυβερνήσεις υποφέρουν από ένα επαναλαμβανόμενο πρόβλημα: η εξουσία προσελκύει παθολογικές προσωπικότητες. Δεν είναι ότι η εξουσία διαφθείρει, αλλά ότι είναι μαγνητική για το φθαρτό».

Frank Herbert, Κεφάλαιο: Dune

Μια άλλη εξήγηση για το γιατί η χειρότερη άνοδος στην κορυφή στη σύγχρονη πολιτική είναι επειδή τα μακιαβελικά, ναρκισσιστικά και κοινωνιοπαθητικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα βελτιώνουν την πιθανότητα κάποιου να κερδίσει πολιτικές εκλογές ή να προαχθεί στη θέση ενός γραφειοκράτη υψηλού επιπέδου. Ή όπως εξηγεί ο φιλόσοφος Hans Hermann Hoppe:

“. . . Η επιλογή των κυβερνητών των πολιτειών μέσω λαϊκών εκλογών καθιστά ουσιαστικά αδύνατο για αβλαβή ή αξιοπρεπή άτομα να ανέβουν ποτέ στην κορυφή. Οι πρόεδροι και οι πρωθυπουργοί έρχονται στη θέση τους όχι λόγω της ιδιότητάς τους ως φυσικοί αριστοκράτες, όπως έκαναν κάποτε οι φεουδάρχες βασιλιάδες. αλλά ως αποτέλεσμα της ιδιότητάς τους ως ηθικά ανεμπόδιστοι δημαγωγοί. Ως εκ τούτου, η δημοκρατία ουσιαστικά διασφαλίζει ότι μόνο επικίνδυνοι άνθρωποι θα ανέβουν στην κορυφή της κρατικής κυβέρνησης.

Hans Hermann Hoppe, Από την αριστοκρατία στη μοναρχία στη δημοκρατία

Μόλις βρεθούν στην εξουσία, αυτοί οι δημαγωγοί προστατεύονται αποτελεσματικά από την οργή των πολιτών λόγω μιας οφθαλμαπάτης, που δημιουργείται από το δόγμα της δημοκρατίας. Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι σε μια δημοκρατία είμαστε εμείς οι άνθρωποι που κυβερνάμε και ότι ως κυβερνώντες είμαστε συλλογικά υπεύθυνοι για τη διαφθορά, την ανικανότητα και την ανηθικότητα της κυβέρνησής μας. Αυτή η πεποίθηση παραβλέπει το γεγονός ότι οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουν καμία επίδραση στις ενέργειες των πολιτικών και εκτρέπει την ευθύνη μακριά από τους πολιτικούς και τους γραφειοκράτες που είναι υπεύθυνοι για τις πολιτικές που καταστρέφουν την κοινωνία. Επιπλέον, όταν πιστεύουμε ότι εμείς οι άνθρωποι κυβερνάμε, η αντίστασή μας στην επικίνδυνη ανάπτυξη της κρατικής εξουσίας αποδυναμώνεται, ή όπως εξηγεί ο Hoppe:

«Κάτω από τη δημοκρατία η διάκριση μεταξύ των κυβερνώντων και των κυβερνωμένων γίνεται θολή. Εμφανίζεται ακόμη και η ψευδαίσθηση ότι η διάκριση δεν υπάρχει πλέον: ότι με τη δημοκρατική κυβέρνηση κανείς δεν κυβερνάται από κανέναν, αλλά ο καθένας κυβερνά τον εαυτό του. Κατά συνέπεια, η δημόσια αντίσταση ενάντια στην κυβερνητική εξουσία αποδυναμώνεται συστηματικά».

Hans Hermann Hoppe, Από την αριστοκρατία στη μοναρχία στη δημοκρατία

Αυτή η αποδυναμωμένη αντίσταση στην ανάπτυξη της κρατικής εξουσίας έχει δημιουργήσει ένα εύφορο έδαφος για την εμφάνιση ολοκληρωτικής διακυβέρνησης σε ολόκληρη τη Δύση. Πολλοί θα αντιτείνουν ότι η δημοκρατική Δύση δεν μοιάζει καθόλου με τις ολοκληρωτικές χώρες του παρελθόντος, είτε πρόκειται για τη Σοβιετική Ρωσία, την κομμουνιστική Κίνα, τη ναζιστική Γερμανία, την Κούβα ή τη Βόρεια Κορέα. Αυτές οι χώρες συγκέντρωσαν την εξουσία και έλεγχαν τις ζωές των πολιτών τους σε βαθμό που δεν έχει παρατηρηθεί ποτέ στην ιστορία και σε επίπεδο που υπερβαίνει κατά πολύ την εμπειρία της σύγχρονης Δύσης. Αλλά η συγκέντρωση της κυβερνητικής εξουσίας στις δυτικές δημοκρατίες διαφέρει μόνο σε βαθμό από εκείνη που παρατηρήθηκε στις ολοκληρωτικές χώρες του 20ού αιώνα. Οι δυτικές δημοκρατίες είναι αυτό που μπορεί να ονομαστεί ήπια ολοκληρωτικά κράτη σε αντίθεση με τις πιο βάναυσες εκδηλώσεις του παρελθόντος ολοκληρωτισμού. Το 1835 ο Alexis de Tocqueville προέβλεψε την άνοδο του ήπιου ολοκληρωτισμού στις δυτικές δημοκρατίες και την περιέγραψε στο μεγάλο έργο του Democracy in America:

«Αφού είχε… πήρε κάθε άτομο ένα προς ένα στα ισχυρά χέρια του, και αφού τον διαμόρφωσε όπως θέλει, η κυρίαρχη εξουσία απλώνει τα χέρια της σε ολόκληρη την κοινωνία. Καλύπτει την επιφάνεια της κοινωνίας με ένα δίκτυο μικρών, περίπλοκων, λεπτών και ομοιόμορφων κανόνων, τους οποίους τα πιο πρωτότυπα μυαλά και οι πιο δυναμικές ψυχές δεν μπορούν να σπάσουν για να ξεπεράσουν το πλήθος. Δεν σπάει τις θελήσεις, αλλά τις μαλακώνει, τις λυγίζει και τις κατευθύνει. Σπάνια επιβάλλει δράση, αλλά συνεχώς αντιτίθεται στην υποκριτική σας… Εμποδίζει, καταπιέζει, ενισχύει, σβήνει, αποχαυνώνει και τελικά υποβιβάζει κάθε έθνος στο να μην είναι τίποτα περισσότερο από ένα κοπάδι δειλών και εργατικών ζώων, των οποίων η κυβέρνηση είναι ο ποιμένας.

Alexis de Toqueville, Δημοκρατία στην Αμερική

Πριν από την άνοδο αυτού του ήπιου ολοκληρωτισμού, οι κοινωνικές σχέσεις κυριαρχούνταν από μια πληθώρα διαφορετικών θεσμών και ενώσεων που ήταν ανεξάρτητες από την κυβέρνηση – όπως αγορές, συντεχνίες, εκκλησίες, ιδιωτικά νοσοκομεία, πανεπιστήμια, αδελφότητες, φιλανθρωπικά ιδρύματα, μοναστήρια και το πιο σημαντικό η «πρωταρχική κοινότητα της οικογένειας». Αυτές οι ανεξάρτητες ενώσεις και θεσμοί, ενώ παρείχαν μεγάλα κοινωνικά οφέλη, λειτούργησαν επίσης ως εμπόδια στην επέκταση της κυβερνητικής εξουσίας. Η καταστροφή και η αντικατάσταση αυτών των πιο ποικίλων μορφών κοινότητας με σχέσεις μεταξύ του ατόμου και του κράτους, η οποία ξεκίνησε στη Δύση τον 20ό αιώνα και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, ήταν ένα κρίσιμο βήμα στην άνοδο κυβερνήσεων που κρύβουν την ολοκληρωτική τους φύση πίσω από το πέπλο του δημοκρατικού ιδεώδους. Ή όπως έγραψε ο Robert Nisbet στο The Quest for Community:

«Δεν είναι η εξόντωση ατόμων που τελικά επιθυμούν οι ολοκληρωτικοί ηγέτες. . . . Αυτό που είναι επιθυμητό είναι η εξόντωση εκείνων των κοινωνικών σχέσεων οι οποίες, με την αυτόνομη ύπαρξή τους, πρέπει πάντα να αποτελούν εμπόδιο στην επίτευξη της απόλυτης πολιτικής κοινότητας. Ο πρωταρχικός στόχος της ολοκληρωτικής κυβέρνησης γίνεται έτσι η αδιάκοπη καταστροφή όλων των αποδεικτικών στοιχείων αυθόρμητης, αυτόνομης ένωσης. Να καταστρέψουν ή να μειώσουν την πραγματικότητα των μικρότερων τομέων της κοινωνίας, να καταργήσουν ή να περιορίσουν το φάσμα των πολιτιστικών εναλλακτικών λύσεων που προσφέρονται στα άτομα. είναι να καταστρέψουμε με τον καιρό τις ρίζες της θέλησης να αντισταθούμε στον δεσποτισμό στις μεγάλες μορφές του».

Robert Nisbet, Η αναζήτηση της κοινότητας

Σε μέρη όπως η ναζιστική Γερμανία και η Σοβιετική Ρωσία, η καταστροφή θεσμών ανεξάρτητων από το κράτος έγινε αρκετά γρήγορα και με τη χρήση βίας. Η ίδια διαδικασία συμβαίνει στις δυτικές δημοκρατίες, αλλά με βραδύτερο ρυθμό και αντί για βία, αυτοί οι εναλλακτικοί θεσμοί ακρωτηριάζονται με τη χρήση προπαγάνδας, εκπαιδευτικής κατήχησης, νόμων, κανονισμών και γραφειοκρατικής γραφειοκρατίας. Αλλά ανεξάρτητα από το πώς αναδύεται ο ολοκληρωτισμός, το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο. Οι πολίτες γίνονται υπήκοοι, το κράτος γίνεται αφέντης, και ακόμα κι αν μας έχει δοθεί ακόμα το δικαίωμα ψήφου, είμαστε υποδουλωμένοι παρ’ όλα αυτά, ή όπως έγραψε ο Λύσανδρος Σπούνερ:

«Ένας άνθρωπος είναι, παρ’ όλα αυτά, σκλάβος επειδή του επιτρέπεται να επιλέγει έναν νέο αφέντη μια φορά κάθε χρόνο».

Λύσανδρος Σπούνερ, Το Σύνταγμα της Μη Αρχής

Εάν οι δημοκρατίες μας δεν μπορούν να αποτρέψουν το χειρότερο από το να ανέβουν στην κορυφή και εάν δεν μπορούν να μας προστατεύσουν από την άνοδο ενός ήπιου ολοκληρωτισμού, τότε η δημοκρατία, όπως εφαρμόζεται σήμερα, είναι ένας αποτυχημένος θεσμός και εναλλακτικές μορφές πολιτικής οργάνωσης πρέπει να διερευνηθούν και να συζητηθούν ανοιχτά. Κάποιοι μπορεί να συνεχίσουν να ελπίζουν ότι ένας πολιτικός σωτήρας θα αναδυθεί, θα ξεπεράσει όλες τις διεφθαρμένες επιρροές του κράτους και θα επιστρέψει την κοινωνία σε ένα μονοπάτι ειρήνης και ευημερίας. Αυτό, ωστόσο, είναι να παίξουμε με το μέλλον της κοινωνίας. Γιατί καθώς περιμένουμε τον σωτήρα μας, ο οποίος μπορεί να μην αναδυθεί ποτέ, το κράτος θα συνεχίσει να γίνεται όλο και πιο επαχθές, και στη συνέχεια σιγά-σιγά στην αρχή, αλλά όλο και πιο γρήγορα, οι κοινωνίες μας θα επιδεινωθούν στις κολασμένες συνθήκες που χαρακτηρίζουν όλα τα ολοκληρωτικά έθνη, γιατί όπως σημείωσε ο James Kalb:

«Αν όλη η κοινωνική τάξη εξαρτηθεί από το διοικητικό κράτος, όταν αυτό γίνει τελικά διεφθαρμένο και μη λειτουργικό, όλα θα πάνε».

James Kalb, Η τυραννία του φιλελευθερισμού