Οι κυβερνήσεις της Βρετανίας, της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας έχουν επανειλημμένα αναφέρει ότι θα «καταστήσουν αδίκημα» για τους πολίτες τους να εκτελούν καλοπροαίρετες δραστηριότητες ως μέρος της καθημερινής ζωής. Δήλωσαν συγκεκριμένα ότι θα «καταστήσουν αδίκημα» για οποιονδήποτε να καπνίζει σε εσωτερικούς χώρους ή ότι από μια συγκεκριμένη ημερομηνία ενός παρόμοιου νόμου μαϊμού που ονομάζεται απαγόρευση του καπνίσματος που πέρασε ότι «θα είναι αδίκημα» να το πράξουν ή ότι «θα καταστήσουμε αδίκημα» την πώληση καπνού σε οποιονδήποτε γεννήθηκε το 2009 ή αργότερα.

Στην πραγματικότητα, αυτές οι ενέργειες ως συνήθεις καθημερινές συναλλασσόμενες δραστηριότητες δεν αποτελούν αδικήματα για οποιονδήποτε που θα το είχε επικαλεστεί. Δεν πρόκειται για πραγματικά ή οργανικά αδικήματα. Ως άλλο γεγονός, εάν αυτές οι καλοπροαίρετες δραστηριότητες τιμωρούνται από τις αρχές χειραγωγώντας το περιεχόμενο του νόμου από την πλευρά των πολιτικών που έχουν τον έλεγχό του, αυτό είναι πραγματικό αδίκημα και όχι φανταστικό ή υποθετικό, διότι η εκφορά του στρέφεται εναντίον εκείνων που δεν ευθύνονται. Και έτσι επειδή αποσπά την προσοχή των αρχών και την κατευθύνει ενάντια σε καλοπροαίρετες καθημερινές δραστηριότητες που δεν έχουν συνέπειες να εκτελούνται από τους πολίτες που συναλλάσσονται μεταξύ τους. Το αποτέλεσμα δεν αποφέρει εφαρμογή της λογικής, αλλά την νομιμοποίηση και θέσπιση της επιθετικότητας από τις αρχές χρησιμοποιώντας το νόμο και χειραγωγώντας το κοινωνικά αποδεκτό περιεχόμενό του ως μέσο για να γίνει αυτό. Είναι τόσο όσο ακούγεται ανεύθυνο να χειρίζεσαι την τιμωρία του νόμου εξασκώντας αυθαίρετες επιλογές που ανήκουν σε ένα άτομο. Είναι πιθανό ένα άτομο να είναι θύμα των πράξεων κάποιου άλλου, αλλά σε αυτή την περίπτωση το εν λόγω άτομο γράφει αυτό που επιλέγει στον ίδιο τον νόμο.

Μια κυβέρνηση που εφευρίσκει «αδικήματα» για να υπηρετήσει τον πολίτη που θα έπρεπε να είναι ο σκοπός της, πολύ περισσότερο από αυτό τους δείχνει την πόρτα στην τιμωρία του νόμου περισσότερο από την απονομή της δικαιοσύνης στον πολίτη, κάτι που δεν θα μπορούσε να κάνει σε κανέναν μεμονωμένα από αυτούς. Κάθε επίθεση ή σκοπός επίθεσης σε πολίτες με τις αρχές από την κυβέρνηση να εκμεταλλεύεται το κοινοβούλιο για να διαστρεβλώσει το περιεχόμενο και το αντικείμενο του νόμου για την άσκηση των δικαιωμάτων τους είναι απολύτως απαράδεκτα και συμβαίνουν όπου υπάρχουν άλλα καθεστώτα, εάν πρόκειται να υπάρξει ένα αντικαπνιστικό καθεστώς που βρίσκεται στο Λονδίνο ή την Καμπέρα. Αυτό που αποτελεί το πραγματικό αδίκημα είναι η τιμωρία αθώων ανθρώπων για τις αθώες ενέργειες τους είτε μέσω φυλάκισης είτε οικονομικά μέσω προστίμου που έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια της προσωπικής τους περιουσίας.

Σε απάντηση στον ισχυρισμό της κυβέρνησης για «αδίκημα» στις καθημερινές δραστηριότητες των πολιτών της, είναι αδίκημα για όσους βρίσκονται στην εξουσία με έλεγχο του περιεχομένου του νόμου να το πράξουν. Αυτό που ισχυρίζονται ότι θα «καταστήσουν αδίκημα» δεν είναι πραγματικό αδίκημα αλλά φανταστικό. Με άλλα λόγια, επίσης υποθετικό, και η υπόθεση διατυπώνεται γραπτώς όταν αυτή είναι γραμμένη στο νόμο, έναν θεσμό που ανήκει στην κοινωνία και καθορίζει το πνεύμα, το περιεχόμενο και τη στάση του. Και δεν είναι αδίκημα να κάνεις αυτό που θα γίνει αδίκημα από την κυβέρνηση, κυρίως επειδή δεν αποφέρει κανένα θύμα. Δεν είναι λάθος ή επιθετικό ή εναντίον οποιουδήποτε άλλου ή των υπολοίπων κανείς να κάνει τα πράγματα που η κυβέρνηση αφιερώνει χρόνο, προσπάθεια και ενέργεια και σπαταλά χρήματα και χρόνο για να καταστήσει αδίκημα χωρίς να το αποτελεί.

Αυτό που είναι αδίκημα είναι η τιμωρία αθώων ανθρώπων για τις αθώες ενέργειες τους, καθώς αυτό είναι που στρέφεται εναντίον τους σε μια πράξη επιθετικότητας που διατελείται από τις αρχές και συμβαίνει εις βάρος τους καλλιεργώντας φόβο και καταπίεση σε όλη την υπόλοιπη κοινωνία. Η κοινωνία διαθέτει τους δικούς της κοινωνικούς κανόνες και κανένας από τους αντικαπνιστικούς νόμους ή τους νομοθετημένους περιορισμούς COVID ή τις πανευρωπαϊκές ρυθμίσεις νομισματικών μονάδων δεν είναι αποδεκτά από κοινωνικοί κανόνες ώστε να καταστούν νόμοι με την μονομερή πρωτοβουλία του κράτους χωρίς τη συγκατάθεση της κοινωνίας και των μελών της.

Στην ζωή οι γραπτοί νόμοι εφαρμόζουν κοινωνικούς κανόνες και η κοινωνία έχει καθορίσει το περιεχόμενο αυτών των γραπτών νόμων μαζί με την ανάγκη επιβολής και εφαρμογής τους. Όλοι οι γραπτοί νόμοι που διέπουν τις κοινωνικές σχέσεις είναι επίσης ο αντίστοιχος κοινωνικός κανόνας. Αυτό ισχύει σχεδόν μέχρι πιο πρόσφατα, καθώς υπήρξε απαγόρευση του καπνίσματος και άλλη αντικαπνιστική νομοθεσία μαζί με περιορισμούς COVID και την κυκλοφορία του Ευρώ στη Ζώνη του Σένγκεν, κανένας εκ των οποίων νόμων δεν περιλαμβάνει κανέναν αποδεκτό κοινωνικό κανόνα που εφαρμόζεται στην κοινωνία, αλλά επιβάλλει τη βούληση ενός ατόμου σε όλους τους υπόλοιπους.

Το να νομοθετεί το κράτος μόνο του ερήμην της κοινωνίας είναι λάθος και μορφή και έκφραση φασισμού. Αυτό συμβαίνει επειδή τιμωρεί δραστηριότητες και ενέργειες που δεν είναι ένοχες αλλά αθώες και καταχράται την τιμωρία του νόμου και τον έλεγχο που ασκεί επί αμφοτέρων για να αποκλείσει αυτό που δεν επιλέγει να συμβεί από τους άλλους, τεχνητά επιβεβλημένα και όχι οργανικά.

Ας φέρουμε το παράδειγμα του καπνίσματος σε εσωτερικούς χώρους και της χρήσης των εμπορικών σημάτων ως καταχωρημένης πνευματικής ιδιοκτησίας για προϊόντα καπνού, κανένα από τα οποία δεν είναι ένοχο να διατελεστεί, αλλά αθώο να γίνει, χωρίς να επιφέρει συνέπειες σχετικά με την ευθύνη κάθε ατόμου που έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να ασκεί αυτές τις δραστηριότητες.

Και τον τελευταίο καιρό, η κυβέρνηση της Βρετανίας εκμεταλλεύεται το Βρετανικό κοινοβούλιο όπως θα έκανε μια δικτατορία για να αυξήσει το ελάχιστο όριο ηλικίας που απαιτείται για την αγορά καπνού ως αυξανόμενη μεταβλητή για την εξάλειψη του καπνίσματος και χρησιμοποιεί το νόμο για να το πράξει επειδή τιμωρείται και ως εκ τούτου πειθαρχεί κάθε πολίτη σε ενιαίο μοντέλο συμπεριφοράς.

Με άλλα λόγια, το κράτος και η κυβέρνηση κοροϊδεύουν την κοινωνία νομοθετώντας ερήμην της και εφαρμόζοντας δυαδική λογική για να χειραγωγήσουν τα μέλη του κοινοβουλίου που υποχρεούνται να αποδεχτούν ή να απορρίψουν τις εντολές που εκδίδονται προς τους υπόλοιπους. Για παράδειγμα, το δημοψήφισμα για την αποδοχή ή την απόρριψη του Brexit δεν είναι ζήτημα δυαδικής λογικής σε αντίθεση με την ψηφοφορία για την αποδοχή ή την απόρριψη της απαγόρευσης του καπνίσματος και της απαγόρευσης του καπνίσματος από γενιά σε γενιά στο κοινοβούλιο, η οποία είναι μια εφαρμογή δυαδικής λογικής. Αυτή η προτροπή δυαδικής λογικής δίνεται με την έκδοση αδιαπραγμάτευτων γραπτών εντολών, οι οποίες δεν μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο διαπραγμάτευσης όπως δίνονται εντός του κοινοβουλίου αντί για να γίνουν αποδεκτές ή να απορριφθούν.

Και επειδή η ψήφος υπέρ της δυαδικής λογικής δεν στέκεται λογικά, το αποτέλεσμα είναι μια προκλητική παραβίαση των νόμων της λογικής, οι οποίοι σαφώς δεν εφαρμόζονται όταν γράφονται από εντολές οι νόμοι του ανθρώπου. Λένε στο εξωτερικό συχνά ότι «θα το κάνουν αδίκημα» να κάνετε αυτό ή εκείνο σαν να τους έχει δοθεί η επιλογή μεταξύ των δύο, όταν πραγματικά γίνουν πραγματικότητα να συμβούν. Όχι, δεν είναι αδίκημα, αλλά είναι ψέμα αντ’ αυτού να το εγκαλούνται και όσοι υπόκεινται στο ενδεχόμενο τιμωρίας για τον ίδιο λόγο που έχει διαστρεβλωθεί δημοσίως μπροστά σε όλους όσους ακούνε δεν ευθύνονται για το κάπνισμα εντός των κτηρίων κ.λπ., γι’ αυτό δεν πρέπει να τιμωρούνται για την άσκηση των δικαιωμάτων τους.