Ο,τι αξιοθαύμαστο, αθάνατο και μεγαλειώδες υπάρχει εις την Παγκόσμια Ιστορία και Πολιτισμό έχει τις ρίζες του εις την Ελλάδα, η λάμψη της ανθρωπότητας. Όμως με θλίβει αφάνταστα η νυν κατάπτωση της Πατρίδος μας.

Η χώρα μας χρειάζεται τώρα μια πολιτική της διαφάνειας και της ανασυγκρότησης, η οποία θα απαλλάξει τον Ελληνικό Λαό από την μακροχρόνια κηδεμονία και απολυταρχία του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος εξουσίας και σκοταδισμού, αυτού τώρα του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού.

Ο άνθρωπος εκείνος ο οποίος δεν είναι εκτός της ζώνης άνεσής του, δεν θα μάθει τίποτε. Ότι για να επιστρέψει ένας Λαός εις το δημιουργικό παρελθόν του και για να αντιμετωπίσει παράλληλα και τους εθνικούς κινδύνους, πρέπει να απαλλαγεί από το καταστροφικό παρόν που είναι δημιούργημά του. Ο Λαός επιθυμεί αξιοπρέπεια και σεβασμό μιας όμως «ελεύθερης βούλησής του», δεν θέλει όμως ποτέ λίγα από τους πολλούς και όχι πολλά από τους λίγους.

Πιο επίκαιρος από ποτέ ο Φρειδερίκος Νίτσε.

Στο πρώτο του βιβλίο, με τίτλο “Η Γέννηση της Τραγωδίας” (1872) και συγκεκριμένα στο κεφάλαιο 15, ο Νίτσε κάνει μία ιδιαίτερα μνεία στο ελληνικό έθνος αποδεικνύοντας ότι ο Νίτσε είναι πολύ μπροστά από την εποχή του.

Διαβάστε το χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο:

«Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες.

Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.

Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά ό,τι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του. 

Μα ποιοι, επιτέλους, είναι αυτοί των οποίων η ιστορική αίγλη υπήρξε τόσο εφήμερη, οι θεσμοί τους τόσο περιορισμένοι, τα ήθη τους αμφίβολα έως απαράδεκτα, και οι οποίοι απαιτούν μια εξαίρετη θέση ανάμεσα στα έθνη, μια θέση πάνω από το πλήθος;

Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ’ αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.

Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες.

Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα».

Γεώργιος Εμ. Δημητράκης

Αρθρογράφος

Ο αρθρογράφος κρητικής (Μαριού Ν. Ρεθύμνης) και θρακικής καταγωγής γεννήθηκε και διαμένει  εις την Ξάνθη. Σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία εις την Βόννη και Ιστορία και Πολιτιστική κληρονομιά εις την Αθήνα. Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας και επί 30-ετίας Διπλωματούχος Ξεναγός για όλη την Ελληνική Επικράτεια.