Στην ζωή οι γραπτοί νόμοι εφαρμόζουν κοινωνικούς κανόνες και η κοινωνία έχει καθορίσει το περιεχόμενο αυτών των γραπτών νόμων μαζί με την ανάγκη επιβολής και εφαρμογής τους. Όλοι οι γραπτοί νόμοι που διέπουν τις κοινωνικές σχέσεις είναι επίσης ο αντίστοιχος κοινωνικός κανόνας. Αυτό ισχύει σχεδόν μέχρι πιο πρόσφατα, καθώς υπήρξε απαγόρευση του καπνίσματος και άλλη αντικαπνιστική νομοθεσία μαζί με περιορισμούς COVID και την κυκλοφορία του Ευρώ στη Ζώνη του Σένγκεν, κανένας εκ των οποίων νόμων δεν περιλαμβάνει κανέναν αποδεκτό κοινωνικό κανόνα που εφαρμόζεται στην κοινωνία, αλλά επιβάλλει τη βούληση ενός ατόμου σε όλους τους υπόλοιπους.
Το να νομοθετεί το κράτος μόνο του ερήμην της κοινωνίας είναι λάθος και μορφή και έκφραση φασισμού. Αυτό συμβαίνει επειδή τιμωρεί δραστηριότητες και ενέργειες που δεν είναι ένοχες αλλά αθώες και καταχράται την τιμωρία του νόμου και τον έλεγχο που ασκεί επί αμφοτέρων για να αποκλείσει αυτό που δεν επιλέγει να συμβεί από τους άλλους, τεχνητά επιβεβλημένα και όχι οργανικά.
Ας φέρουμε το παράδειγμα του καπνίσματος σε εσωτερικούς χώρους και της χρήσης των εμπορικών σημάτων ως καταχωρημένης πνευματικής ιδιοκτησίας για προϊόντα καπνού, κανένα από τα οποία δεν είναι ένοχο να διατελεστεί, αλλά αθώο να γίνει, χωρίς να επιφέρει συνέπειες σχετικά με την ευθύνη κάθε ατόμου που έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να ασκεί αυτές τις δραστηριότητες.
Και τον τελευταίο καιρό, η κυβέρνηση της Βρετανίας εκμεταλλεύεται το Βρετανικό κοινοβούλιο όπως θα έκανε μια δικτατορία για να αυξήσει το ελάχιστο όριο ηλικίας που απαιτείται για την αγορά καπνού ως αυξανόμενη μεταβλητή για την εξάλειψη του καπνίσματος και χρησιμοποιεί το νόμο για να το πράξει επειδή τιμωρείται και ως εκ τούτου πειθαρχεί κάθε πολίτη σε ενιαίο μοντέλο συμπεριφοράς.
Με άλλα λόγια, το κράτος και η κυβέρνηση κοροϊδεύουν την κοινωνία νομοθετώντας ερήμην της και εφαρμόζοντας δυαδική λογική για να χειραγωγήσουν τα μέλη του κοινοβουλίου που υποχρεούνται να αποδεχτούν ή να απορρίψουν τις εντολές που εκδίδονται προς τους υπόλοιπους. Για παράδειγμα, το δημοψήφισμα για την αποδοχή ή την απόρριψη του Brexit δεν είναι ζήτημα δυαδικής λογικής σε αντίθεση με την ψηφοφορία για την αποδοχή ή την απόρριψη της απαγόρευσης του καπνίσματος και της απαγόρευσης του καπνίσματος από γενιά σε γενιά στο κοινοβούλιο, η οποία είναι μια εφαρμογή δυαδικής λογικής. Αυτή η προτροπή δυαδικής λογικής δίνεται με την έκδοση αδιαπραγμάτευτων γραπτών εντολών, οι οποίες δεν μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο διαπραγμάτευσης όπως δίνονται εντός του κοινοβουλίου αντί για να γίνουν αποδεκτές ή να απορριφθούν.
Και επειδή η ψήφος υπέρ της δυαδικής λογικής δεν στέκεται λογικά, το αποτέλεσμα είναι μια προκλητική παραβίαση των νόμων της λογικής, οι οποίοι σαφώς δεν εφαρμόζονται όταν γράφονται από εντολές οι νόμοι του ανθρώπου. Λένε στο εξωτερικό συχνά ότι «θα το κάνουν αδίκημα» να κάνετε αυτό ή εκείνο σαν να τους έχει δοθεί η επιλογή μεταξύ των δύο, όταν πραγματικά γίνουν πραγματικότητα να συμβούν. Όχι, δεν είναι αδίκημα, αλλά είναι ψέμα αντ’ αυτού να το εγκαλούνται και όσοι υπόκεινται στο ενδεχόμενο τιμωρίας για τον ίδιο λόγο που έχει διαστρεβλωθεί δημοσίως μπροστά σε όλους όσους ακούνε δεν ευθύνονται για το κάπνισμα εντός των κτηρίων κ.λπ., γι’ αυτό δεν πρέπει να τιμωρούνται για την άσκηση των δικαιωμάτων τους.
