“Ο Γιώργος Δελαστίκ, ο ιστορικός Διευθυντής του Πριν, δεν είναι πια μαζί μας. Έφυγε από τη ζωή σήμερα το πρωί, 15 Οκτώβρη 2020. Πρόκειται για μια μεγάλη απώλεια για την μαχόμενη και ιδιαίτερα την κομμουνιστική δημοσιογραφία, καθώς και την αντικαπιταλιστική Αριστερά, που ειδικά για την «οικογένεια» του Πριν βιώνεται με απέραντη οδύνη. Γιατί ο Γιώργος Δελαστίκ δεν ήταν μόνο ο Διευθυντής του Πριν για σχεδόν τρεις δεκαετίες, αλλά και η αξεπέραστη ψυχή του, ο άνθρωπος που με το έργο του και το παράδειγμά του διεύρυνε τους ορίζοντες του ανεξάρτητου και επαναστάτη δημοσιογράφου στην εποχή μας. Ο Γιώργος μας ήταν μια ευγενική μορφή που συνέβαλε στη διαμόρφωση πλήθους μαχόμενων δημοσιογράφων”. Με αυτά τα λόγια αποχαιρέτισε το Πριν τον Γιώργο Δελαστίκ.

Η συντακτική ομάδα του Καφενείου και προσωπικά ο Ανδρέας Κάππος στέλνουν τα θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια του.

Λίγα λόγια για την πορεία του

Ο Γιώργος Δελαστίκ γεννήθηκε στην Αθήνα στις 6 Ιουλίου 1952 και σπούδασε ηλεκτρολόγος–μηχανικός στο Πολυτεχνείο της Πάτρας. Από μικρός είχε εικόνα του πως ζούσαν οι εργατικές-λαϊκές οικογένειες, με αποτέλεσμα να γνωρίζει καλά και να αναγνωρίζει τη λαϊκότητα και το ταξικό δίκιο, το οποίο πάντα υπηρετούσε.

Τον κέρδισε η δουλειά του δημοσιογράφου, όπου ξεκίνησε να εργάζεται από το 1979. Για πολλά χρόνια εργάστηκε στο Ριζοσπάστη κι αργότερα στην Πρώτη, Το Παρόν, στην Καθημερινή, στην Ελευθερία Λάρισας και το Έθνος, απ’ όπου και συνταξιοδοτήθηκε το 2015, καθώς και στο περιοδικό Επίκαιρα. Εργάστηκε επίσης ως αναλυτής στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα Δίαυλος 10, ΑΝΤ1 και MEGA. Ταυτόχρονα, ο Γιώργος Δελαστίκ δεν έσκυψε ποτέ το κεφάλι μπροστά στην αστική ιδιοκτησία των ΜΜΕ, με αποτέλεσμα να πληρώσει δύο φορές με απόλυση την ασυμβίβαστη στάση του, από την Πρώτη και την Καθημερινή το 2007.

Τον Μάιο του 1989 ίδρυσε το μηνιαίο περιοδικό Πριν στο οποίο διετέλεσε διευθυντής, όπως και στην εβδομαδιαία εφημερίδα Πριν, που πρωτοκυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 1990. Από τότε ο Γιώργος έδινε κάθε βδομάδα την μάχη για την έκδοση της εφημερίδας, χωρίς να υπολογίζει κόπους και θυσίες, ξενύχτια και δυσκολίες.

Ο Γιώργος Δελαστίκ ήταν ένας διανοούμενος, με ευρύτατες γνώσεις και μεγάλη γλωσσομάθεια. Πραγματοποίησε πολλές διεθνείς δημοσιογραφικές αποστολές και αναγνωρίστηκε πλατιά ως ένας από τους πιο έγκυρους διεθνούς αναλυτές στην Ελλάδα. Έγραψε πέντε βιβλία (Το τέλος των Βαλκανίων, Αποκάλυψη Τώρα – Ο δρόμος προς τη μονοκρατορία, Η νέα Γιάλτα, Συνωμοσία στη Μεσόγειο, Αφγανιστάν) ενώ συμμετείχε σε πολλά άλλα.

Από φοιτητής εντάχθηκε στο κομμουνιστικό κίνημα κι έγινε μέλος της ΚΝΕ και του ΚΚΕ. Το 1989 διαγράφτηκε από το ΚΚΕ, καθώς είχε βαθιά διαφωνία με την υποταγή της Αριστεράς και του ΚΚΕ στην αστική συναίνεση, όπως εκφράστηκε με την συγκυβέρνηση Τζαννετάκη. Στη συνέχεια ο Γιώργος Δελαστίκ εντάχθηκε στο ΝΑΡ, συνέβαλε μέχρι το τέλος στην προσπάθεια για την κομμουνιστική επαναθεμελίωση και έδινε σταθερά το παρών με την αντικαπιταλιστική και σύγχρονα κομμουνιστική Αριστερά σε όλες τις μάχες, συμμετέχοντας και στα ψηφοδέλτια της Λαϊκής Αντιπολίτευσης, του ΜΕΡΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Ο Γιώργος Δελαστίκ αφήνει βαρύ αποτύπωμα στη ζωή. Χάραξε χνάρι για μια άλλη πορεία στην επαναστατική στράτευση στη δημοσιογραφία, που να συνδυάζει την ευρύτητα πνεύματος με την λαϊκότητα, την αταλάντευτη ταξικότητα με την αξιοπιστία, τη βαθιά κομματικότητα με το κριτικό και αναλυτικό πνεύμα.

Γι’ αυτό όχι μόνο θα μείνει αξέχαστος, αλλά αποτελεί φωτεινό άστρο για τη σημερινή μαχόμενη συλλογικότητα του Πριν.

Το αντίο του Γιώργου Δελαστίκ στο Πριν

Αποφάσισα από σήμερα να πάψω να είμαι διευθυντής του Πριν. Όχι, η απόφασή μου αυτή δεν υποδηλώνει κατά κανένα τρό­πο «αγεφύρωτες διαφορές με τη γραμμή του ΝΑΡ». Θα απογοητεύσω όσους νόμι­σαν προς στιγμή ότι θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν πολιτικά τέτοιου είδους διάσταση απόψεων με την ηγε­σία του ΝΑΡ. Όχι, επίσης, την παραίτησή μου δεν την επέβαλε κανείς, άμεσα ή έμμεσα. Κανείς, με άλλα λόγια, δεν προσπάθησε να επιβάλει την παραίτησή μου ως μέ­σον απαλλαγής από την παρουσία μου στην ηγεσία της εφημερίδας μας.

Θα συνεχίσω να αρθρογραφώ στο Πριν, στο βαθμό που η νέα διεύθυνση θα κρίνει τα άρθρα μου χρήσιμα. Εννοείται, φυσικά, ότι αυτή η αρθρογραφία θα είναι πολύ αραιότερη από ένα άρθρο την εβδομάδα. Το 2017 όμως, θα είναι ένας χρόνος που ενδέ­χεται να αποδειχθεί καθοριστικός για τις ευρωπαϊκές εξελίξεις. Η Βρετανία αποχώρησε ήδη από την ΕΕ. Τον Απρί­λιο και το Μάιο θα γίνουν προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, ακολουθούμενες πιθανότατα από εκλογές στην Ιταλία. Ακολουθούν το Σεπτέμβριο εκλογές στη Γερμανία, με τους σοσιαλδημοκρά­τες καθηλωμένους γύρω στο 20% και άγνωστο το ποσοστό της Εναλλακτικής για τη Γερμανία (AFD), ένα ποσοστό που θα αφαιρεθεί ολόκληρο από τη Δεξιά της Μέρκελ. Ίσως να έχω να προσθέσω κάτι στην ερμηνεία αυτών των εκλογι­κών αποτελεσμάτων που να είναι χρήσιμο. Ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχαν να γίνουν πρωταγωνι­στές των εξελίξεων. Το παιχνίδι έχει φύγει πλέον από αυτούς και έχει περάσει στις αστικές τάξεις των μεγά­λων χωρών της ΕΕ ―τη γερμανική, τη γαλλική, την ιτα­λική και φυσικά την πρωτοπόρο βρετανική αστική τάξη που πρώτη αποχώρησε από την ΕΕ.

Η σύγκρουση των αστικών τάξεων δεν προοιωνίζεται τίποτα καλό για τους εργαζόμενους όλης της Ευρώπης και τα μεσαία στρώματα. Υπό ορισμένες προϋποθέσεις όμως μπορεί να οδηγήσει στη διάλυση της ευρωζώνης, ίσως ακόμη και της ΕΕ ―και αυτό θα έχει καταλυτικές επι­πτώσεις στην κατάσταση που θα επικρατήσει στην Ευρώ­πη. Αυτή τη στιγμή παίζεται αν η Γερμανία θα συνεχίσει να οικοδομεί ασύδοτη το Τέταρτο Ράιχ της με οικονομικά μέσα και κύριο όπλο της το ευρώ ή αν θα υποχρεωθεί να αλλάξει πολιτική. Όσο για την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ ως προέδρου των ΗΠΑ, παρόλο που ο ίδιος δεν έχει εκφραστεί επί του θέματος, υπάρχουν εκτιμήσεις που τον φέρουν να προσωποποιεί την αναμέτρηση με τη Γερμανία. Θα δούμε αν θα γίνει τελικά, αλλά είναι βέβαιο πως η κατάσταση είναι άκρως ενδιαφέρουσα. Η οικοδό­μηση του Τέταρτου Ράιχ της Γερμανίας γίνεται όλο και πιο δύσκολη υπόθεση, αλλά όχι αδύνατη.

Ο λόγος που αποφάσισα να παραιτηθώ από διευθυ­ντής του Πριν είναι ότι οι εποχές έχουν αλλάξει ραγδαία και ριζικά. Με την ανεργία των νέων πάνω από 40% και με τις αμοιβές των νέων να κυμαίνονται γύρω στα 500 ευρώ, είναι προφανές ότι και το Πριν πρέπει να αναλά­βουν νεότεροι άνθρωποι, με εμπειρίες που να σχετίζο­νται με εκείνες των νέων ανθρώπων. Στην εποχή μου οικτίραμε τους πατεράδες που «φιλούσαν κατουρημέ­νες ποδιές» για να διορίσουν το παιδί τους στο Δημόσιο, όπου θα έπαιρνε ένα μέτριο μισθό, αλλά για μια ολόκλη­ρη ζωή. Σήμερα, όμως, φτάσαμε στο σημείο κάποιοι πατεράδες να φιλούν πάλι «κατουρημένες ποδιές», αλλά αυτή τη φορά με σκοπό να πάρουν το παιδί τους για πέντε μήνες σε κάποιο ΕΣΠΑ με ένα πεντακοσάρικο το μήνα, για να μην τρελαθεί το παλικάρι ή το κορίτσι λόγω της ανεργίας! Άλλοι καιροί, άλλες εποχές… Θυμάμαι, όταν πρωτοβγάλαμε το Πριν ως εβδομαδι­αία εφημερίδα, τρέμαμε στην ιδέα μή­πως το Πριν κυκλοφόρησε για 250 ή για 300 φύλλα —πράγμα που σήμαινε κυκλοφορία για 5 ή 6 χρόνια —χωρίς το ρεύμα μας να έχει γίνει πλειοψηφι­κό στην Αριστερά. Τελικά στους αριθμούς αυτούς προ­στέθηκαν πάνω από… 1.000 (!) φύλλα, που σήμαιναν μια ολόκληρη 20ετία επιπροσθέτως των 5 και 6 χρόνων που φοβόμασταν αρχικά. Έτσι ζυγώνουμε στα 27 χρό­νια έκδοσης της εφημερίδας μας, χώρια ο ένας χρόνος έκδοσης του μηνιαίου περιοδικού Πριν. Ανέλαβα το περιοδικό και την εφημερίδα ως διευθυντής στην ηλι­κία των 37 χρόνων και παραιτούμαι από τη διεύθυνση της εφημερίδας στην ηλικία των 64 ετών. Μου χάρισε η εφημερίδα μας μια ολόκληρη ζωή στη μαχόμενη δη­μοσιογραφία.

Οι εμπειρίες της ζωής αυτής ήταν μοναδικές. Πρώτα απ’ όλα, είχα πάντα το μέτωπο ψηλά ―πράγμα ανεκτί­μητης αξίας σε ένα τόσο βρόμικο επάγγελμα όπως η δη­μοσιογραφία. Έπειτα, συνδυάζοντας τη δημοσιογραφική μου καριέρα με το Πριν, ταξίδεψα σχεδόν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, σε 78 χώρες. Θα ήμουν ανάξι­ος του εαυτού μου, αν δεν λάτρευα το Πριν!