Γράφει η Μαρία Φραγκάκη
Εκατομμύρια άνθρωποι ενισχύουν τη βιομηχανία του καπνού και όσο περνούν τα χρόνια αντί να μειώνεται το ποσοστό εκείνων που κανουν χρήση, αυξάνεται. Στο μυαλό μου αρχίζουν να ξεπηδούν πολλοί και διαφορετικοί λόγοι που μπορεί να συμβαίνει αυτό, ξεκινώντας από τη μοναξιά, την περιθωριοποίηση, τη δημοτικότητα μέχρι τις τάσεις αυτοκαταστροφής που μας κυριεύουν. Όμως όποιος εστιάζει στο πρόβλημα, αργεί να βρει τη λύση. Οπότε σήμερα θα μιλήσουμε για τη ζωή μακρυά από τον καπνό.
Θα ξεκινήσουμε με ένα παράδειγμα. Το σπίτι που μένουμε θέλουμε να ειναι καθαρό, περιποιημένο, χωρίς σκουπίδια, αράχνες, σκόνες και πεταμένα ρούχα από εδώ και από εκεί. Θέλουμε παράθυρα για να αερίζεται και φως για να μπορούμε να είμαστε ψυχικά υγιείς. Νομίζω όλοι θα συμφωνήσουμε στο ότι κανένας δεν μπορεί να δουλέψει, να κοιμηθεί, να ξεκουραστεί και να δημιουργήσει μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, με τις μυρωδιές από τα πιάτα, με ελάχιστο χώρο να κινηθεί από την ακαταστασία και χωρίς να ανανεώνεται ο αερας του.
Και τώρα γυρίζουμε στο σώμα μας. Όπως είχα διαβάσει και παλαιότερα: «Είμαστε πνευματικά όντα που βιώνουν μία ανθρώπινη εμπειρία.». Αυτό σημαίνει ότι το σώμα μας αποτελεί το ναό του πνεύματός μας. Με άλλα λόγια, το σπίτι του. Άρα το πνεύμα μας τι θα κάνει όταν κατοικεί σε ένα χώρο που εισέρχονται μέσα καπνοί, λιπαρά, τοξίνες, χημικά, συντηρητικά, παραισθησιογόνα, άσχημα συναισθήματα, βίαιες εικόνες, αρνητικές λέξεις, φόβος; Θα ακμάσει ή θα παρακμάσει; Θα ανθίσει ή θα μαραθεί;
Γιατί το κάπνισμα είναι μία μόνο από τις δεκάδες εξαρτήσεις που βασανίζουν τους ανθρώπους. Που γνωρίζουν ότι μειώνουν τις ικανότητές τους και όμως επιμένουν. Γιατί; Γιατί δεν πιστεύουν αρκετά στον εαυτό τους. Γιατί δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι μπορούν να πετύχουν ό,τι πραγματικά θελήσουν. Γι’ αυτό και αδιαφορούν για το αν θα ζήσουν λιγότερα χρόνια ή αν τα χρόνια που θα ζήσουν θα είναι με λιγότερη ενέργεια, με περισσότερα προβλήματα να λύσουν, με λιγότερο χρόνο και όρεξη να δημιουργήσουν.
Οι δικαιολογίες που μπορεί να πει ένας άνθρωπος για όλες αυτές τις εξαρτήσεις – που οι περισσότεροι είμαστε ένοχοι για τις περισσότερες – είναι πάρα πολλές. Όμως καμία δικαιολογία δεν μπορεί να υπερισχύσει των στόχων μας. Γι’ αυτό και ο καθένας οφείλει να πάρει τις αποφάσεις του. Όλα βρίσκονται μάι απόφαση μακρυά.
Θα κλείσω με μία φράση που είχα διαβάσει σε έναν τοίχο σε ένα σοκάκι της Βουδαπέστης: «Η ελευθερία σου από κάθε εξάρτηση είναι το μεγαλύτερο τρόπαιό σου».
Τις καλύτερες ευχές μου!
