Η επιλογή της «Χρυσής Αυγής» δεν είναι μια πολιτική και κομματική επιλογή, όπως όλες οι άλλες. Υπήρξαν πολλές χώρες που εφάρμοσαν δύσκολα προγράμματα προσαρμογής, και εν τούτοις δεν έχουν επιτρέψει οι κοινωνίες τους ν’ αναπτυχθούν και να εκκολαφθούν τέτοια φαινόμενα. Ούτε η απόρριψη του πολιτικού συστήματος, ούτε ο καταλογισμός ευθυνών στα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας, ούτε το αίσθημα ανασφάλειας, ούτε η αναζήτηση δικτύων κοινωνικής αλληλεγγύης ούτε η ανάγκη διαφοροποίησης από το κυρίαρχο πολιτιστικό μοντέλο, επιτρέπει να υποθάλπονται και να στηρίζονται φαινόμενα όπως η «Χρυσή Αυγή».
Δεν αρκεί η αντιμετώπιση του φαινομένου αυτού της ρατσιστικής και ξενοφοβικής βίας. Είναι απαραίτητο να αντιμετωπιστεί και ο αυτουργός, που είναι κατ’ εξοχήν το αντισυνταγματικό κόμμα της «Χρυσής Αυγής» και πρέπει να βρει απέναντί του το «συνταγματικό τόξο» όλων των άλλων πολιτικών δυνάμεων.
Η Δημοκρατία πρέπει να είναι μία αυτοπροστατευόμενη και μάχιμη Δημοκρατία. Η καταδίκη της βίας πρέπει να έχει μορφές, οι οποίες να είναι αποτελεσματικές και έμπρακτες. Αντί για μια θεωρητική και ατέρμονα συζήτηση γύρω από τις μορφές και τις ιδεολογίες της βίας, ή από έννοιες όπως η «αντίσταση» ή η «ανυπακοή», χρειάζεται μια πρακτική συσπείρωση όλου του «συνταγματικού τόξου» εναντίον της «Χρυσής Αυγής».
Η αντίδραση απέναντι στη βία, πρέπει να συσπειρώνει κάθε φορά το ευρύτερο δυνατό φάσμα πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Αφετηρία πρέπει να είναι η άμεση πολιτική αντίδραση και η καταδίκη του φαινομένου αυτού από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων του «συνταγματικού τόξου».
Ο εγκωμιασμός του ναζισμού, το κήρυγμα ξενοφοβικού και ρατσιστικού μίσους, η πολιτική και οργανωτική ενθάρρυνση πράξεων βίας κατά μεταναστών ή κοινωνικών ομάδων με βάση το θρήσκευμα ή τον σεξουαλικό προσανατολισμό, αντιβαίνει στο ελληνικό Σύνταγμα. Ένα τέτοιο κόμμα, με τη οργάνωση και τη δράση του, δεν εξυπηρετεί την ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος
Το ότι ένα κόμμα είναι αντισυνταγματικό, προφανώς μάλιστα, δεν σημαίνει ότι η λύση είναι η τυπική απαγόρευσή του. Δεν θα μας διευκόλυνε να ανοίξουμε μια συζήτηση, για το αν στην ελληνική έννομη τάξη μπορεί να απαγορευτεί ένα πολιτικό Κόμμα. Η ελληνική έννομη τάξη έχει μηχανισμούς, οι οποίοι μπορούν να οδηγήσουν σε ισοδύναμο και ακόμη καλύτερο αποτέλεσμα, στο επίπεδο της κοινής ποινικής και διοικητικής νομοθεσίας και στο επίπεδο του Κανονισμού της Βουλής.
Η υποκατάσταση του κράτους, η διείσδυση σε ορισμένους θύλακες της Αστυνομίας, η αναζήτηση προσχημάτων για βίαιες ή αντικοινωνικές συμπεριφορές, δεν είναι ούτε αποδεκτή ούτε ανεκτή επιλογή.
Και φυσικά, σε καμία περίπτωση η έννομη τάξη δεν ανέχεται ενθάρρυνση, οργάνωση ή κάλυψη εγκληματικών πράξεων βίας, στις οποίες βουλευτές, στελέχη κομμάτων, μέλη διοίκησης κόμματος, είναι όχι απλά και μόνο ηθικoί, αλλά πολύ συχνά και φυσικοί αυτουργοί.
Τα μεγάλα ερωτήματα αφορούν την ίδια την κοινωνία, η οποία πρέπει ν’ αντιληφθεί ότι η ανοχή απέναντι σε τέτοια φαινόμενα ή ακόμη περισσότερο το «φλερτ» με τέτοια φαινόμενα, οδηγεί όχι απλά και μόνο στο δημοκρατικό και θεσμικό αδιέξοδο, αλλά στην απόλυτη καταστροφή. Είναι ένα ανιστόρητο και επικίνδυνο παιχνίδι.
