Οι νόμοι πρέπει να χρησιμοποιούνται ποινικά μόνο για να διέπουν και να ρυθμίζουν τις διαπροσωπικές σχέσεις που επηρεάζουν ένα άτομο από το επόμενο που μπορεί να κάνει κάτι εναντίον του με το να αντλεί τις ενέργειές του από αυτούς με κάποιο τρόπο, αλλά όχι για να περιορίσουν ανεξάρτητες δραστηριότητες που δεν εξαρτώνται ή βασίζονται σε άλλους για την εκτέλεσή τους.
Το κάπνισμα είναι μια ανεξάρτητη δραστηριότητα που μπορεί να ασκηθεί μόνο από ένα άτομο ακόμα κι αν τα υπόλοιπα δεν θα υπήρχαν ή δεν θα ήταν γύρω του. Δεν είναι όμως μία ενέργεια που δεν στέκεται από μόνη της όπως λόγου χάρη τα κοινά αδικήματα και οι κλοπές. Ο λόγος που προβάλεται το επιχείρημα ότι το κάπνισμα επηρεάζει τους άλλους αρνητικά συνίσταται στην δική τους παρουσία γύρω από αυτούς που καπνίζουν και όχι το γεγονός ότι καπνίζουν ή ανάβουν τσιγάρο που συμβαίνει ανεξάρτητα από τους άλλους και τους υπόλοιπους.
Λοιπόν, μπορείτε να τους αποδείξετε ότι είναι αυτοί που είναι παρόντες που σχηματίζουν την αλληλεπίδραση και όχι εσείς που καπνίζετε που είναι το πρόβλημα. Τότε είναι που κάνουν το βήμα για την συγκάλυψη να σας διώξουν και να σας μετατοπίσουν και να αλλάξουν τη θέση σας αντί για την δική τους. Κάτι που δεν το φανερώνουν με μοχθηρό τρόπο και συνέπεια να επικαλούνται τον ψηφισμένο νόμο που είναι άδικος και αντισυνταγματικός ως ξένο νομοθετικό πρότυπο σε κάθε χώρα από το αντικαπνιστικό καθεστώς του Λονδίνου.
Η κοινωνία συγκατοικείται στον ίδιο χώρο όπου πρέπει να βρίσκεται, όχι σε διαφορετικό, και το δικαίωμα στην ελεύθερη διακίνηση και την υγιή κυκλοφορία του ατόμου για όλους πρέπει να γίνεται σεβαστό από αντικαπνιστικούς ακτιβιστές και υποστηρικτές που ασκούν τον ακτιβισμό τους εναντίον άλλων ανθρώπων και όχι μόνο άλλα πράγματα, γιατί με τη σειρά τους οι άνθρωποι δεν είναι πράγματα. Το επόμενο βίντεο αναμφίβολου εκπαιδευτικού χαρακτήρα εξηγεί γιατί το σύνολο αυτών των δραστηριοτήτων είναι άηθες:
«Αυτός είναι ο John Stuart Mill. Ίσως τον γνωρίζετε από το βιβλίο του «On Liberty» (Πάνω στην Ελευθερία), στο οποίο έγραψε «…ο μόνος σκοπός για τον οποίο μπορεί να ασκηθεί δικαιωματικά η εξουσία πάνω σε οποιοδήποτε μέλος μιας πολιτισμένης κοινότητας, παρά τη θέλησή του, είναι να αποτραπεί βλάβη στους άλλους. Το δικό του καλό, είτε φυσικό είτε ηθικό, δεν αποτελεί επαρκές ένταλμα».
«Σε δύο προτάσεις ο Μιλ περιγράφει τον Χρυσό Κανόνα που στηρίζει μια ανεκτική, ελεύθερη και φιλελεύθερη κοινωνία. Οι άνθρωποι έχουν διαφορετικά γούστα και προτιμήσεις. Αν εμποδίσουμε τους ανθρώπους να κάνουν αυτό που θέλουν, πιθανότατα θα κάνουμε τη ζωή τους χειρότερη. Το να κάνεις τη ζωή κάποιου χειρότερη είναι άηθες. Είναι επίσης, από οικονομική άποψη, αναποτελεσματικό.
Τώρα μπορεί να σκέφτομαι ότι θα έχετε μια καλύτερη ζωή εάν διαβάσετε διαφορετικά βιβλία ή παντρευτείτε ένα διαφορετικό άτομο ή πιστεύετε σε διαφορετικό Θεό. Αλλά θα ήταν λάθος εκ μέρους μου να χρησιμοποιήσω βία για να σας επιβάλλω τον τρόπο ζωής μου. Έχουμε κολλήσει όλο αυτό το θέμα της ελευθερίας όταν πρόκειται για ζητήματα όπως η θρησκεία, η σεξουαλικότητα και η ελευθερία του λόγου, αλλά για κάποιο λόγο έχουμε τυφλό σημείο όταν πρόκειται για δραστηριότητες που μπορεί να θέτουν σε κίνδυνο την υγεία μας.
«Ο Μιλ έγραψε το «On Liberty» (Πάνω στην Ελευθερία) ως απάντηση στους λογοκριμένους φανατικούς και την εγκράτεια να σκοτώνουν τις χαρές της εποχής του. Αλλά οι πατερναλιστές εξακολουθούν να περπατούν ανάμεσά μας. Αυτές τις μέρες δεν αυτοαποκαλούνται πατερναλιστές. Αυτοαποκαλούνται αγωνιστές δημόσιας υγείας. Τα περισσότερα από αυτά για τα οποία έκαναν εκστρατείες δεν αφορούν στην πραγματικότητα τη δημόσια υγεία. Η παχυσαρκία δεν είναι ζήτημα δημόσιας υγείας. Είναι ζήτημα ιδιωτικής υγείας. Το ίδιο και η κατανάλωση αλκοόλ και το κάπνισμα καπνού. Το άτμισμα και ο τζόγος δεν είναι καν ζητήματα ιδιωτικής υγείας, αλλά το λόμπι της δημόσιας υγείας ασχολείται με αυτά. Μπορούν αυτές οι δραστηριότητες να επηρεάσουν άλλους ανθρώπους; Φυσικά, μπορεί και έχουμε τα εργαλεία για να το αντιμετωπίσουμε. Αλλά οι πατερναλιστές δεν αντιτίθενται πραγματικά σε αυτά τα πράγματα επειδή μπορούν να επηρεάσουν άλλους ανθρώπους. Αντιτίθενται σε αυτά επειδή επηρεάζουν τα άτομα που ασχολούνται με αυτά. Μας λένε για παράδειγμα ότι πάρα πολλοί άνθρωποι καπνίζουν, πάρα πολλοί άνθρωποι είναι υπέρβαροι, πάρα πολλοί άνθρωποι πίνουν πάνω από τις οδηγίες της κυβέρνησης. Αλλά αυτή η κρίση δεν μπορεί να γίνει από κανέναν άλλο εκτός από το άτομο.
Ίσως θέλω να πιω πάνω από τις οδηγίες. Είναι τελικά μόνο κατευθυντήριες γραμμές. Ίσως πιστεύω ότι το να είμαι παχύσαρκος είναι ένα τίμημα που αξίζει να πληρώσω επειδή δεν χρειάζεται να προσέχω τι τρώω. Ίσως μου αρέσει τόσο πολύ το κάπνισμα που αποδέχομαι τους κινδύνους για την υγεία ως μέρος μιας λογικής ανταλλαγής. Τώρα μπορείτε να πείτε ότι κάνω λάθος επιλογές, αλλά εφόσον είμαι ενημερωμένος για τους κινδύνους, οι αποφάσεις μου δεν πρέπει να παραβιάζονται. Στην πραγματικότητα, υπάρχει ένας πολύ καλός λόγος να δώσω περισσότερα βάρη και τις προτιμήσεις μου γιατί είναι η ζωή μου, όχι δική σου. Ξέρω τι μου αρέσει και εσύ όχι. Ξέρω πόσο ρίσκο είμαι διατεθειμένος να ανεχτώ, εσύ όχι. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είναι κακή ιδέα να έχετε οποιονδήποτε άλλον, ειδικά την κυβέρνηση, να λαμβάνει αποφάσεις για ενημερωμένους ενήλικες.
«Εάν ένα άτομο επιλέγει να κάνει κάτι, είναι επειδή ωφελείται από αυτό – αυτό που ονομάζουμε καταναλωτικό πλεόνασμα. Εάν τους κάνετε αδύνατο να το κάνουν ή το κάνετε πιο ακριβό ή απλώς το κάνετε λιγότερο βολικό, μειώνετε το καταναλωτικό τους πλεόνασμα. Τους κάνεις τη ζωή χειρότερη. Και επειδή κανείς άλλος δεν κερδίζει από την απώλεια τους, μειώνετε τη συνολική ευημερία της κοινωνίας. Κάνεις τον κόσμο χειρότερο. Και γι’ αυτό η πολιτεία νταντά δεν είναι απλώς μπελάς. Είναι θεμελιωδώς άηθες.»
Mark Snowdon από το Ινστιτούτο Οικονομικών Ζητημάτων I.E.A. του Λονδίνου.