Είναι αυτόφωρα αποδεδειγμένο ότι οι περιττοί περιορισμοί καπνίσματος παραβιάζουν το ανθρώπινο δικαίωμα της ελεύθερης διακίνησης και παρακάμπτουν το άσυλο της ιδιωτικής κατοικίας προκειμένου να θεσπιστούν από νομοθεσία και διατάγματα. Αντ’ αυτού, η υπαγόρευση στο άτομο για το πού να πάει και τι να κάνει εκεί που θα υποχρεωθεί να πάει αποτελεί εκείνο που είναι παράνομο. Η απαγόρευση του καπνίσματος εντός των κτιρίων κάθε πόλης την οποία αποτέλεσαν έτσι ώστε να επιβάλεται η υποχρεωτική μετακίνηση για τον ίδιο λόγο εκτός αυτών αντιβαίνει στο Σύνταγμα και στο δικαίωμα ελεύθερης κυκλοφορίας και παραβιάζει το ανθρώπινο δικαίωμα στην ελεύθερη διακίνηση.
Το να δίνεις εντολή σε κάποιον να πάει κάπου από θέση ισχύος ανταλλαγής είναι κατάφωρα παράνομο και θα πρέπει να τιμωρηθεί για όσους ευθύνονται, είτε αποτέλεσαν τον υπουργό υγείας κάθε κράτους που διώχνει τους ανθρώπους εξαναγκαστικά από όπου προσφεύγουν για να καπνίσουν και να επιστρέψουν εθελοντικά όπως περιμένει και νομίζει ότι θα συμβεί.
Το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής και ελεύθερης διαλογής δεν επιτρέπεται να καταπατηθεί με αυτόν τον τρόπο ούτε το άσυλο της ιδιωτικής κατοικίας να γίνει το άσυλο των νομοθετών για να γράψουν στο νόμο που διασφαλίζει την πρωταρχική μας επιβίωση τι προβλέψιμο να κάνουμε στην καθημερινή μας ζωή ως προς το πώς να το κάνουμε και πώς όχι. Αυτή η διαδικασία χρησιμοποιεί τον φόβο της τιμωρίας και την ανταλλαγή του και υπαγορεύει τις ενέργειες των ανθρώπων αντί για να τις αποτρέπει.
Οι ακτιβιστές κατά του καπνίσματος που έπεισαν το κράτος κάθε χώρας στην σειρά να ενεργήσει εναντίον των ανθρώπων που εξυπηρετεί θα υποστηρίξουν ότι αυτοί οι άνθρωποι αν καπνίζουν μπορεί να ζήσουν λιγότερο από όσο θα ζούσαν. Όμως, όπως το θέτει το σύνθημα της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, είναι καλύτερο να ζεις μια ώρα ελεύθερη ζωή παρά να σαπίζεις στην αιχμαλωσία για σαράντα χρόνια ή και έναν ολόκληρο αιώνα.
