Γράφει η Αργυρώ Καραχούτη
Ένα λάθος ήτανε μονολογώ .Ένα λάθος. Όσο μπορώ περπατάω όλο και πιο γρήγορα πάνω στον πλημμυρισμένο από την βροχή δρόμο .Θέλω να βγάλω από πάνω μου τις τύψεις ,τις ενοχές. Θέλω να προσπαθήσω να ξεχάσω τι έκανα .Σταματάω ένα ταξί και βρίσκω την ευκαιρία να κάνω ένα διάλλειμα από τις σκέψεις μου. Στο Αιγάλεω και γρήγορα του φωνάζω .Ο οδηγός σιωπηλά ακολουθεί τις οδηγίες μου.
Χαζεύω από το παράθυρο τα φώτα των αυτοκινήτων , των σπιτιών που με ταχύτητα προσπερνάμε .Τι έκανα ;Πως επέτρεψα στον εαυτό μου να μου συμβεί αυτό; Αν προσποιηθώ ότι δεν έγινε τίποτα ίσως να καταφέρω να βγάλω την μυρωδιά του από πάνω μου. Ήταν τόσο…
Φτάσαμε .Μου φωνάζει ο οδηγός. Που να σας αφήσω Κυρία ;Με μιας ξυπνάω από την λήθη μου .Ω Θεέ μου ..Τώρα πως θα αγκαλιάσω τον Παύλο ;Τον άνθρωπο που στέκεται τόσα χρόνια δίπλα μου ;Πως θα μπορέσω να κρύψω την λερωμένη μου ανάσα ,τον ιδρώτα που πριν λίγη ώρα σκέπαζε το κορμί μου ;
Ανεβαίνω τα σκαλιά του σπιτιού μου και ακούω το μάρμαρο να τρίζει κάτω από τα παπούτσια μου .Νιώθω τόσο μπερδεμένη, τόσο χαμένη μέσα σε ένα τυφώνα συναισθημάτων .Λένε ότι ο χρόνος τα ξεκαθαρίζει όλα. Εγώ ούτε αυτόν δεν έχω. Βγάζω τα κλειδιά από την τσάντα μου και στέκομαι για λίγα δευτερόλεπτα ακίνητη σχεδόν άψυχη δίχως πνοή να περιμένω ,λες και θα ανοίξει μοναχή της. Μαζεύω ότι κουράγιο έχω και με μιας μπαίνω μέσα. Καλησπέρα ψελλίζω .Απάντηση καμία . Καλησπέρα ξαναλέω αλλά κανείς δεν μου απαντά. Που πήγε ; Κοιτάζω στους χώρους του σπιτιού αλλά δεν υπάρχει κανείς.
Ένα σημείωμα πάνω στο τραπεζάκι ίσα που φαίνεται . Το διαβάζω. Πάλι θα αργήσει να μην τον περιμένω. Δεν ξέρω αν ανακουφίστηκα που δεν είναι εδώ ή αν απογοητεύτηκα για μια ακόμη φόρα που λείπει. Που λείπει πάλι από την ζωή μας , από το σπίτι μας , από έμενα .Η δουλειά του είναι έτσι. Τι σημαίνει η δουλειά του ; Εγώ που είμαι σε όλο αυτό ; πότε εγώ η γυναίκα του θα γίνω τόσο σημαντική ώστε να είμαι η αιτία να είναι εδώ ;Άστα αυτά Νεφέλη ,σκέφτομαι μην ζητάς και τα ρέστα.. δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ όμως μήπως φταίει εκείνος για ότι έκανα. Φταίει άραγε για το ότι είμαι συνέχεια μόνη ή προσπαθώ να δικαιολογηθώ ;Κατάφερα εγώ μια μορφωμένη ανεξάρτητη γυναίκα να μπλεχτώ σε μια κατάσταση που μόνο εναντίον μου μπορεί να είναι. Μόνο εγώ φταίω..Κανένας άλλος .Μια ανατριχίλα διαπερνά όλο μου το κορμί .Αυτό το λάθος το νιώθω τόσο σωστό. Πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελά πονηρά στην θύμηση των φιλιών του που πριν από λίγο με έπνιγαν. Έπαψε να με ενδιαφέρει ο πόνος που θα προκαλέσω στον άντρα μου αν το μάθει. Το μόνο που με νοιάζει είναι να τον ξαναδώ. Αυτόν τον απόμακρο τον μυστήριο .Αυτόν που με κάνει να ζω κάθε φόρα που με ακουμπάει που η φωτιά του θα μας κάψει όλους..Δεν με νοιάζει αν τον λένε Τάκη , Νίκο δεν ρώτησα το όνομα του , δεν θα αλλάξει κάτι για έμενα μόνο θέλω να τον ξαναδώ. Αυτό με νοιάζει…
