Γράφει η Αργυρώ Καραχούτη
Η ώρα είναι περασμένη ,πρέπει να είναι δώδεκα. Ο ύπνος με έχει ξεχάσει δεν με επισκέπτεται πλέον συχνά. Δεν μπορώ να κοιμηθώ , στριφογυρνάω στο κρεβάτι μου και αγκαλιάζω το μαξιλάρι μου όλο και πιο σφιχτά. Με έχει γεμίσει ολόκληρη η απουσία του. Με έχει αναγκάσει να τον σκέφτομαι συνεχώς. Να νιώθω να σκέφτομαι μόνο εκείνον. Την μυρωδιά του ,την ανάσα του , τον τρόπο που το κορμί του σφίγγεται όταν με τραβάει κοντά του… Έλεος πια ..Έλεος ..Δεν μπορώ να πάρω το μυαλό μου μακριά του. Κλείνω τα μάτια μου με το ζόρι και προσπαθώ να σταματήσω να αναπολώ στιγμές που πέρασα μαζί του. Δεν έχει νόημα να προσπαθώ να ζω σε έναν ψεύτικο κόσμο. Η ζωή μου είναι εδώ. Είμαι παντρεμένη με τον άντρα που εγώ διάλεξα ,κανένας δεν μου επέβαλε να τον παντρευτώ ,ίσα ίσα που όλοι μου έλεγαν να μην τον πάρω .Θυμάμαι τότε ήταν ακόμη φοιτητής και προσπαθούσε να γίνει ιατρός. Πόσο πολύ το ήθελε..Τελικά τα κατάφερε και με την βοήθεια του πατέρα μου έπιασε δουλειά σε μια από τις μεγαλύτερες κλινικές της Ελλάδας. Όμως τότε όλοι έλεγαν να τον αφήσω. Είχα τις προοπτικές να πάρω όποιον ήθελα ,λεφτά έχω ,όμορφη είμαι ,ότι θέλω κάνω και έκανα ανέκαθεν..Τώρα , τώρα δεν μπορώ να έχω ότι θέλω. Πιέζομαι να ξεκαθαρίσω μια κατάσταση που δεν μπορώ, έχω έρθει σε πολύ δύσκολη θέση λες και κάποιος μου είπε να χωρίσω ή να μείνω με τον άντρα μου .Έτσι πέρασε και το αποψινό βράδυ . Με ενοχές..
Το ξημέρωμα με βρίσκει στην κουζίνα σε μια απόπειρα μου να βάλω καφέ. Κάθομαι στον καναπέ και τσεκάρω το τηλέφωνο μου .Έχω μια κλήση από έναν άγνωστο αριθμό. Τον καλώ .Μόλις ακούω την φωνή στην άλλη πλευρά κλείνω απότομα .Ήταν αυτός .Μια ρίγη διαπερνά το σώμα μου και κάνει την ραχοκοκαλιά μου να τιναχτεί. Η καρδιά μου πάει να σπάσει .πως βρήκε τον αριθμό μου ; και το πιο σημαντικό τι θέλει να μου πει ;Είχαμε συμφωνήσει ότι κάνουμε να μείνει σε εκείνο το ξενοδοχείο. Τίποτα άλλο να μην υπάρξει μεταξύ μας ,να τελειώσει εκεί ότι αρχίσαμε .Το τηλέφωνο ξαναχτυπάει. Τα χέρια μου τρέμουν .Τι να κάνω ;Τελικά το σηκώνω .Κανονίσαμε για ένα ραντεβού σε ένα καφέ στην πλάκα .Μου είπε ότι θέλει να κουβεντιάσουμε και να με δει για μια τελευταία φορά .Δεν μπορούσα να του αρνηθώ .Σε ότι αφορά εκείνον δεν μπορώ να αρνηθώ .Είμαι παντελώς ανίσχυρη απέναντι του. Ένα παιχνιδάκι που περιμένει αμίλητο πότε θα έρθει η σειρά του να το παίξουνε .Αυτός αποφασίζει εγώ ακολουθώ .Ανόητη ,άβουλη.
Ντύνομαι γρήγορα ,γρήγορα για να φύγω .Δεν θέλω να αργήσω κάθε λεπτό που περνάει με κάνει να θέλω να είμαι κοντά του όλο και πιο πολύ. Ανοίγω την πόρτα του σπιτιού μου και μια έκπληξη με περιμένει. Παύλο ; Αγάπη μου σχόλασες ;
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ….
