Γράφει η Μαρία Φραγκάκη
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα
γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
“μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.
Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες έζησα,
να πληθαίνω τα ονείρατά σου,
ωραίε που βασίλεψες
κι έτσι γλυκά πεθαίνω.
Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες
Μαρία Πολυδούρη
Σαν σήμερα, το 1902, γεννήθηκε η ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη, η οποία εκτός από τα ποιήματά της έγινε γνωστή και για τον ανεκπλήρωτο έρωτά της με τον Κώστα Καρυωτάκη.
Η ερωτική τους ιστορία εχει πολυγραφτεί και πολλοί είναι εκείνοι μάλιστα που υποστηρίζουν ότι ο λόγος που έφυγαν και οι δύο σε πολύ μικρή ηλικία ήταν επειδή δεν ολοκλήρωσαν τον έρωτά τους.
Αυτό που τους χώριζε ήταν οι χαρακτήρες τους. Η Πολυδούρη ήταν πολύ δυναμική με φεμινιστικές ιδέες, που ζούσε μια προκλητική ζωή για την εποχή. Έκανε παρέα με άντρες, πράγμα απαράδεκτο για μια κοπέλα της γενιάς της και συμμετείχε στις συζητήσεις τους σαν ίση.
Ο Καρυωτάκης ήταν ένας μελαγχολικός νέος, που δεν εκτιμούσε ιδιαίτερα τον εαυτό του και είχε πολλές ανασφάλειες. Ζούσε ήσυχα και παράλληλα με το επάγγελμά του, έγραφε ποιήματα.
Δύο άνθρωποι που δεν μπόρεσαν να γεφυρώσουν τις διαφορές τους, ή μάλλον δεν κατάφεραν να αντιστρέψουν τις ομοιότητές τους.
Δεν ξέρω πολλά για τις σχέσεις. Πώς θα μπορούσα εξάλλου; Όμως αν ξέρω ένα πράγμα είναι ότι χρειάζονται καθημερινή προσπάθεια. Κάθε άλλο παρά λογική μου φαίνεται η λαϊκή έκφραση: “Τα ετερώνυμα έλκονται”. Ακόμη και στην περίπτωση του Καρυωτάκη και της Πολυδούρη, τους ένωνε η ποίηση και η μελαγχολία που κουβαλούσε ο καθένας στην ψυχή του. Όμως τους χώρισαν οι αξίες τους..
Μία σχέση, και ειδικά όταν γίνεται με σκοπό τη δημιουργία οικογένειας, απαιτεί μία κοινή βάση και την υπόσχεση ότι θα προσπαθούν και οι δύο μέσα από την αγάπη τους.
Δύο ψυχές που αναζητούν χώρο η μία μέσα στην άλλη και ευελπιστούν να γίνουν μία…που μαζί θα πονάει και μαζί θα γελάει. Αλλιώς θα κλαίνε χώρια.
Δεν μπορώ να πω ότι οι σχέσεις των ανθρώπων είναι καρμικές ή ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει το άλλο μας μισό. Νιώθω ότι αυτό που είμαστε είναι πέρα για πέρα ολοκληρωμένο και απλά δεν το έχουμε ανακαλύψει. Είναι πιο εύκολο να το δούμε σε κάποιον άλλον ή να νομίζουμε ότι το βλέπουμε, με αποτέλεσμα να μας εκλύει παράφορα, όμως πιστεύω ότι δεν είναι ο έρωτας αυτός που μας ολοκληρώνει και μας καθορίζει. Είναι σίγουρα ένα κομμάτι του παζλ της ζωής.
Παρ’ όλ’ αυτά κρύβεται μεγάλη οδύνη και παράλληλα έμπνευση στον έρωτα, τόσο που γίνεται εθιστικός όταν μιλάμε για δύο ποιητές. Δύο ποιητές που τρέφονται από την πρόκληση και τη θλίψη.
Αυτό που πραγματικά έχει νόημα στα μάτια και τ’ αυτιά μου, είναι δυο ψυχές που είναι χαρούμενες η μία κοντά στην άλλη και που ψηλώνουν παράλληλα. Που παρασύρουν η μία την άλλη σε στιγμές που τους κάνει να ακτινοβολούν αγάπη. Που ξελογιάζουν η μία την άλλη στα πιο απρόσμενα μέρη. Που ζουν μαζί αλλά και χώρια.
…Δεν σ’ ένιωσα πριν να σε χωριστώ
μα η θύμησή σου ακέρια που μου μένει,
μου δείχνει εμένα, εκεί να εξιλαστώ
για πάντα θλιβερή μετανοιωμένη.
Μαρία Πολυδούρη
