Γράφει η Μαρία Φραγκάκη
Σαν σήμερα, το 1952, ο βασιλικός επίτροπος συνταγματάρχης Αθανασούλας ανακοινώνει στον κουμουνιστή Νίκο Μπελογιάννη ότι θα εκτελεσθεί την ίδια ημέρα μαζί με τους συντρόφους του στο Γουδί.
Η πληγή μας μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, το ίδιο κι η πίστη μας.Θα φέρουμε την κληρονομιά σου στους ώμους μας,ως την πόρτα του ήλιου, Μπελογιάννη.Καλημέρα αδέρφια μου.Καλημέρα ήλιε.Καλημέρα κόσμε.Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φοράπώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε. Γιάννης Ρίτσος.
«Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο»
«Τα δικαστήριά σας είναι δικαστήρια σκοπιμότητας. Γι’ αυτό δε ζητώ την επιείκειά σας. Αντικρίζω την καταδικαστική σας απόφαση με περηφάνια και ηρεμία. Με το κεφάλι ψηλά θα σταθώ μπροστά στο εκτελεστικό σας απόσπασμα. Αλλά είμαι σίγουρος πως θα ‘ρθει η μέρα, που οι ίδιοι δικαστές που τώρα με δικάζουν, θα ζητήσουν χάρη απ’ τον ελληνικό λαό. Δεν έχω άλλο τίποτε να πω», δήλωσε ο Μπελογιάννης κλείνοντας την απολογία του.
Είτε συμφωνούμε είτε διαφωνούμε με τις απόψεις και τις θέσεις του Νίκου Μπελογιάννη, δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε το γεγονός ότι ήταν ένας θαρραλέος άνθρωπος. Ένας αγωνιστής που πάλεψε μέχρι το τέλος της ζωής του γι’ αυτά που πίστευε.
Ο αγώνας είναι σπουδαίος. Όλοι θα κάνουμε λάθη. Όλοι θα πάρουμε λάθος αποφάσεις και θα κάνουμε λάθος επιλογές. Όμως αν αγωνιζόμαστε κάθε μέρα, τότε θα βγούμε νικητές.
Ο αγώνας για κάποιους μπορεί να είναι επιβίωσης, για άλλους να είναι κατά του συστήματος, της διαφθοράς, της αξιοκρατίας, του αναλφαβητισμού, της βίας, του ρατσισμού, της αγένειας…κατά της αυτοκαταστροφής. Όλοι βαδίζουμε το δικό μας δρόμο και δίνουμε τις δικές μας μάχες. Μικρές ή μεγάλες. Δοξασμένες ή γραμμένες σε ένα ημερολόγιο. Δεν έχει σημασία.
Το χειρότερο πράγμα σε αυτό τον κόσμο είναι η παραίτηση. Η εγκατάλειψη. Και δυστυχώς στις μέρες μας είναι πολύ συνηθισμένο. Όμως και ο μοναδικός τρόπος να αποτύχουμε.
Δεν μας αρέσει πια η μπλούζα μας, παίρνουμε άλλη. Δεν μας αρέσει η σχολή μας, την παρατάμε. Δεν μας αρέσει η εικόνα μας, βγάζουμε τους καθρέφτες. Τσακωνόμαστε με τον άντρα μας, χωρίζουμε. Τσακωνόμαστε με μία φίλη μας, την αφήνουμε.
Και θυμάστε τι είπαμε; “Ο τρόπος που κάνουμε το οτιδήποτε είναι ο τρόπος που κάνουμε τα πάντα.”
Με αυτόν τον τρόπο πώς θα μπορέσουμε να ανασυγκροτήσουμε αυτή την κοινωνία; Να πετύχουμε τα όνειρά μας; Να στηρίξουμε τους γύρω μας;
Έχουμε κάνει την καθημερινότητά μας αναλώσιμη ή και ανακυκλώσιμη πολλές φορές. Πώς περιμένουμε να αλλάξουν τα πράγματα;
Ο Michael Jordan είχε πει: “Αν παραιτηθείς μία φορά, μετά σου γίνεται συνήθειο.”
Η συνέπεια, λοιπόν, στα λόγια μας και τα πιστεύω μας θα μας αναδείξουν στους ανθρώπους που θέλουμε να γίνουμε. Με το κεφάλι ψηλά, όπως ο Μπελογιάννης, να δώσουμε ο καθένας τη δική μας μάχη. Με τα λάθη της. Με τις πληγές της. Αυτά θα είναι τα τρόπαιά μας.
