Γράφει η Μαρία Φραγκάκη
Γυρίζουμε πίσω, στην Ολυμπιάδα του 1936 στο Βερολίνο. Ένα στάδιο γεμάτο με ναζιστικές σημαίες και τον Αδόλφο Χίτλερ από ψηλά στο θάλαμό του να παρακολουθεί την “Άρια” φυλή να κερδίζει τα μετάλλια το ένα μετά το άλλο.
Μέχρι να εμφανιστεί ο Τζέσε Όουενς. Ο γιος ενός δουλοπάροικου και εγγονός σκλάβων, μάυρος στο χρώμα, από την Αμερική, ο οποίος σε εκείνους του Ολυμπιακούς κέρδισε 4 χρυσά μετάλλια, ενώ ένα χρόνο πριν είχε σπάσει 3 παγκόσμια ρεκόρ και είχε ισοφαρίσει ένα τέταρτο. Ένας πολύ σημαντικός αθλητής που έφυγε σαν σήμερα από τη ζωή, το 1980.
Ιδιαίτερη εντύπωση έκανε και η βράβευσή του, όπου εκείνος χαιρετάει τη σημαία του με έναν στρατιωτικό χαιρετισμό, ενώ ο δευτεραθλητής Λουζ Λονγκ, με τον οποίο λέγεται ότι είχε μία πολύ δυνατή φιλία, χαιρετάει ναζιστικά. Ο Φύρερ φυσικά απουσίαζε από την τελετή και δεν συνεχάρει ποτέ τον Όουενς.
Από τις αγαπημένες μου στιγμές είναι όταν ακούω τέτοιες ιστορίες ανθρώπων που με τις πράξεις τους δίνουν το πιο σπουδαίο και ηχηρό μήνυμα. Όπως η Ρόζα Πάρκς, όπως πολλοί άλλοι στην ιστορία του κόσμου.
Παράλληλα, είναι και παραδείγματα ζωής. Δεν χρειάζονται οι φωνές, οι τσακωμοί και οι διαμάχες κάθε είδους. Μόνο πράξεις. Σκληρή δουλειά, η οποία θα αποδείξει την αξία μας χωρίς να χρειαστεί να διαφωνήσουμε με κανέναν.
Αυτο φυσικά ισχύει και στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους στην καθημερινότητά μας. Η ιστορία που έχουν οι άλλοι στο μυαλό τους για εμάς μπορεί να ανατραπεί μόνο από τις πράξεις μας. Και το πιο σημαντικό στην πορεία είναι να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας και την προσήλωσή μας στον στόχο.
Θα κερδίσει η γνώμη τους μόνο αν φοβηθούμε και τα παρατήσουμε. Ή αν κουραστούμε και εγκαταλείψουμε τη μάχη. Τότε θα μας νικήσουν.
Το ερώτημα είναι: Θα υπερισχύσει η γνώμη τους ή τα αποτελέσματά μας;
