Ο τραγουδιστής Τζο Τζάκσον (Steppin’ Out – 1982) ζούσε στην Νέα Υόρκη όταν απαγορεύτηκε το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους της μεγαλύτερης πόλης του κόσμου το 2003 με νομοθετική πράξη του 2002 του τότε δημάρχου της πόλης Μαίκλ Μπλούμπεργκ ο οποίος μετεξελίχθηκε σε αντιδραστικό αντικαπνστικό υποστηρικτή των απαγορεύσεων και ιδρυτή φιλανθρωπικού ιδρύματος διακινώντας ποσά εκατομμυρίων δολαρίων προς την επίτευξη των δημαγωγικών του στόχων. Μερικοί από αυτούς περιλαμβάνουν την εξώθηση της αντικαπνιστικής εκστρατείας της οποίας ο Μάικλ Μπλούμπεργκ αποτελεί αποφασιστικό παράγοντα στα άκρα με την απαγόρευση αρωματικών ηλεκτρονικών τσιγάρων και τσιγάρων μέντας ενώ οι δήμαρχοι που τον διαδέχτηκαν απαγόρευσαν το κάπνισμα στις παραλίες της Νέας Υόρκης και στα πάρκα της πόλης, διαταγή στους πολίτες την οποία ξεπέρασαν οριακά με δικαστικό αγώνα από το σωματείο των καπνιστών της Νέας Υόρκης NYC C.L.A.S.H., και στις ενοικιαζόμενες κατοικίες από το κράτος το οποίο εκκρεμεί για το σωματείο των καπνιστών της πόλης από ζήτημα προς επίλυση, καθώς αυξήθηκε η τιμή του καπνού στην Νέα Υόρκη σε δυσθεώρητα επίπεδα κοστίζοντας 13 δολάρια.
Ο Τζο Τζάκσον που ήρθε αντιμέτωπος με την βία του κράτους και τον πόλεμό του κατά του καπνίσματος ασχολήθηκε ειρηνιστικά με το πρόβλημα που αντιμετώπισε η κοινωνία κυκλοφορώντας δίσκο ενάντια στην απαγόρευση και μεταβιβάζοντας τα έσοδα στον αγώνα για την αποδέσμευση και την ελευθερία.
Το 2010 όταν οι αντικαπνιστικοί νόμοι κατέστησαν ξένα νομοθετικά πρότυπα για την πλειοψηφία των κρατών του κόσμου και βρήκαν την μίμησή τους σε κάθε κοινωνία εκτός από εκεί όπου ξεκίνησαν όταν πρωτοθεσπίστηκαν στην Ιρλανδία, στην Νέα Ζηλανδία, στην Ιταλία και στην Νέα Υόρκη και αργότερα σε ολόκληρο το Ηνωμένο Βασίλειο και εκτός από την Σκωτία, ο Τζο Τζάκσον συνέθεσε τον παρακάτω δωδεκάλογο επιχειρηματολογώντας για την κατάργηση της αντιδημοκρατικής και επικρατημένης απαγόρευσης του καπνίσματος στους κλειστούς χώρους τους οποίους επισκέπτονται άνθρωποι που μπορεί και να καπνίζουν:
- Η απαγόρευση του καπνίσματος παραβιάζει τα δικαιώματα ιδιοκτησίας. Ο αέρας σε μια παμπ δεν «ανήκει» ούτε σε καπνιστές ούτε σε μη καπνιστές και σίγουρα όχι σε πολιτικούς, αλλά στον τελώνη. Είναι ο τελώνης που πρέπει να αποφασίσει για την πολιτική καπνίσματος στις δικές του εγκαταστάσεις.
- Η απαγόρευση του καπνίσματος δημιουργεί ένα τρομερό προηγούμενο θολώνοντας τα όρια μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού. Ως «δημόσιος χώρος» θα πρέπει να οριστεί το μέρος όπου (α) δεν έχετε άλλη επιλογή από το να εισέλθετε και/ή (β) χρηματοδοτείται από τους φόρους σας. Τα δημοτικά γραφεία, οι βιβλιοθήκες και τα δικαστήρια είναι «δημόσιοι χώροι»· παμπ, κλαμπ και εστιατόρια δεν είναι. Οι πολιτικοί και οι γιατροί δεν πρέπει να έχουν το δικαίωμα να υπαγορεύουν τι κάνουν οι άνθρωποι σε τέτοιους ιδιωτικούς χώρους. Εάν τους παραχωρήσουμε αυτό το δικαίωμα, αναπόφευκτα θα το επεκτείνουν σε άλλες συμπεριφορές και άλλα μέρη, για παράδειγμα στα αυτοκίνητά μας (όπως προσπαθούν τώρα να κάνουν) και μετά στα σπίτια μας (κάτι που έχει ήδη συμβεί σε μέρη των ΗΠΑ και, σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, και στο Ηνωμένο Βασίλειο).
- Η απαγόρευση του καπνίσματος αφαιρεί την ελευθερία επιλογής. Όχι μόνο οι καπνιστές στερούνται την ελευθερία να επιλέγουν ένα μέρος όπου μπορούμε να απολαμβάνουμε μια νόμιμη συνήθεια, αλλά στερείται σε όλους την ελευθερία να επεξεργάζονται τους δικούς τους συμβιβασμούς και λύσεις, ώστε τόσο οι καπνιστές όσο και οι μη καπνιστές να έχουν αυτό που θέλουν.
- Η απαγόρευση του καπνίσματος είναι αντιδημοκρατική. Πριν από την ψήφιση αυτής της νομοθεσίας, το Γραφείο Εθνικής Στατιστικής του Ηνωμένου Βασιλείου διαπίστωσε ότι το 68 τοις εκατό των ανθρώπων ήταν αντίθετοι στην πλήρη απαγόρευση. Επιπλέον, οι Εργατικοί υποσχέθηκαν στο προεκλογικό τους μανιφέστο το 2005 να απαγορεύσουν το κάπνισμα μόνο σε χώρους που σερβίρουν φαγητό. Ωστόσο, επιβλήθηκε πλήρης απαγόρευση. Οι μόνες απόψεις που άκουσαν οι νομοθέτες είναι αυτές των ιατρικών αρχών, ομάδων λόμπι και – άμεσα ή έμμεσα – των φαρμακευτικών εταιρειών που συχνά χρηματοδοτούν αυτούς τους οργανισμούς.
- Η απαγόρευση του καπνίσματος είναι κοινωνικά διχαστική και ενθαρρύνει τη μισαλλοδοξία. Η κυβέρνηση στιγματίζει κατάφωρα μια συγκεκριμένη ομάδα, η οποία πρέπει να αλλάξει συμπεριφορά ή να αποκλειστεί από τη «σωστή» κοινωνία (μια πρόσφατη εκστρατεία της Εθνικής Υπηρεσίας Υγείας χρησιμοποίησε το σύνθημα «Αν καπνίζεις, βρωμάς»). Καλοπροαίρετες ή όχι, οι αρχές κατά του καπνίσματος έχουν δημιουργήσει τρομερή εχθρότητα μεταξύ φίλων, γειτόνων και μελών της οικογένειας. Οι αρχές έχουν επίσης ενθαρρύνει τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι η κυβέρνηση μπορεί, ή πρέπει, να παρέμβει για να σταματήσει μια ομάδα ανθρώπων να κάνει ό,τι μια άλλη ομάδα δεν εγκρίνει.
- Η απαγόρευση του καπνίσματος είναι υποκριτική. Ο καπνός παραμένει νόμιμος και το Υπουργείο Οικονομικών κερδίζει περίπου 10 δισεκατομμύρια λίρες ετησίως από τη φορολόγησή του. Και, παρεμπιπτόντως, υπάρχει ένα μπαρ φιλικό προς τους καπνιστές στη Βουλή των Κοινοτήτων.
- Η απαγόρευση του καπνίσματος είναι κακή για τις επιχειρήσεις. Παρά τις ολοένα και πιο επινοημένες προσπάθειες για να «αποδειχθεί» το αντίθετο, οι παμπ και τα κλαμπ πεθαίνουν, εν μέρει, λόγω της απώλειας της επιχείρησης καθώς οι καπνιστές βρίσκουν κάπου αλλού να πιουν όπου μπορούν να καπνίσουν με την ησυχία τους. Η απαγόρευση μπορεί να μην είναι ο μόνος παράγοντας στην παρακμή των παμπ και των κλαμπ, αλλά μόνο ο πιο φανατικός μισητής του καπνού θα αρνηθεί ότι είναι σημαντικός.
- Η απαγόρευση του καπνίσματος είναι τεχνολογικά καθυστερημένη. Δεν είναι δύσκολο, με την αξιοπρεπή σύγχρονη τεχνολογία φιλτραρίσματος αέρα, να γίνει ο καπνός ουσιαστικά απαρατήρητος και σίγουρα αβλαβής.
- Η απαγόρευση του καπνίσματος δεν εμποδίζει τους ανθρώπους να καπνίζουν. Ακόμα κι αν ήταν σκόπιμο να απαγορευτεί το κάπνισμα στις παμπ προκειμένου να πιεστούν οι άνθρωποι να το κόψουν – κάτι που, ως επίθεση στην προσωπική επιλογή, δεν είναι – η απαγόρευση δεν έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Σε πολλά μέρη (συμπεριλαμβανομένων των χωρών με τις πιο μακροχρόνιες απαγορεύσεις στην Ευρώπη, την Ιρλανδία και την Ιταλία) τα ποσοστά καπνίσματος έχουν αυξηθεί από τότε που επιβλήθηκαν οι απαγορεύσεις. Οι αντικαπνιστικοί ζηλωτές αρνούνται να αναγνωρίσουν ότι έχουν ήδη αναγάγει τους καπνιστές σε έναν «σκληρό πυρήνα» που δεν θα το κόψει, και οι ολοένα και πιο εκφοβιστικές τακτικές τους αποδίδουν στην πραγματικότητα. Ακόμα κι αν ο καπνός γινόταν εντελώς παράνομος, εκατομμύρια θα συνέχιζαν να τον χρησιμοποιούν.
- Η απαγόρευση του καπνίσματος μετατρέπει τους υπαλλήλους του κλάδου της φιλοξενίας σε αρωγούς επιβολής του νόμου. Η επιβολή του νόμου είναι δουλειά της αστυνομίας, όχι του προσωπικού του μπαρ, των σερβιτόρων, των τελώνων ή των διευθυντών εστιατορίων. Αυτό δημιουργεί ένα άλλο κακό προηγούμενο, ειδικά όταν τα μέλη του κοινού ενθαρρύνονται επίσης να αναφέρουν παραβιάσεις της απαγόρευσης. Αυτές είναι οι μέθοδοι της Γκεστάπο ή της Στάζι, που διατήρησαν τον έλεγχο κάνοντας τους απλούς πολίτες να φοβούνται ο ένας τον άλλον.
- Η απαγόρευση του καπνίσματος δεν απαλλάσσει τους καπνιστές, αλλά απλώς μας εκτοπίζει. Οι καπνιστές αναγκάστηκαν να πάνε στα μόνα μέρη που μπορούμε να καπνίσουμε: στους δρόμους και στο σπίτι. Στην πρώτη περίπτωση, είναι πολύ δύσκολο για εμάς να μην γίνουμε πιο ορατοί και να δημιουργήσουμε κάποιο βαθμό απόφραξης, θορύβου ή ακαταστασίας· και στο δεύτερο, σύμφωνα με τους αντικαπνιστές, δηλητηριάζουμε τα μέλη της οικογένειάς μας – ή τουλάχιστον, δίνουμε ένα «κακό παράδειγμα». Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ότι, στραβά, η απαγόρευση του καπνίσματος δίνει στους μη καπνιστές λιγότερες επιλογές για το πού και πότε αντιμετωπίζουν το κάπνισμα.
- Η απαγόρευση του καπνίσματος βασίζεται σε μια απατηλή απειλή για την υγεία. Αυτός είναι ίσως ο πιο σημαντικός λόγος από όλους, επειδή το ζήτημα της υγείας χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση για να υπερισχύσει όλων των άλλων εκτιμήσεων. Σε αυτή την περίπτωση, η θανατηφόρα απειλή για την υγεία είναι το «παθητικό κάπνισμα». Αλλά δεν υπάρχει καμία πραγματικά απόδειξη ότι έστω και ένα άτομο έχει πεθάνει από αυτή τη φανταστική απειλή. Μετά από 40 χρόνια μελετών, οι αντικαπνιστές μπορούν ακόμα να παράγουν προβολές στον υπολογιστή μόνο με βάση αμφίβολα στατιστικά στοιχεία και «σχετικούς λόγους κινδύνου» που ακούγονται τρομακτικά αλλά δεν σημαίνουν τίποτα στον πραγματικό κόσμο. Γι’ αυτό βλέπουμε, για παράδειγμα, αφίσες που μας λένε ότι ο καπνός του τσιγάρου περιέχει διάφορες χημικές ουσίες που ακούγονται άσχημα, χωρίς να αναφέρουν ότι αυτές οι ουσίες υπάρχουν μόνο σε απειροελάχιστα, αβλαβή επίπεδα.