Ο Ρόναλντ Μπάϋερ είναι καθηγητής ιατρικής κοινωνιολογίας από το Πανεπιστήμιο του Κολούμπια στην Νέα Υόρκη των Η.Π.Α. εμφανίζοντας την ακμαία συμμετοχή κατά την δεκαετία του 1990 με την διαμάχη γύρω από την ασθένεια του AIDS και την εξάπλωσή της μεταξύ των νέων ως της επιδημικής στάθμης. Από το 2013 έρχεται η εργασία του επάνω στις απαγορεύσεις καπνίσματος των παραλιών οι οποίες επικράτησαν έκτοτε για την πόλη της Νέας Υόρκης και σχετικά με τα υπαίθρια πάρκα.
Μέσα από το πόρισμά του με τον τίτλο «Απαγορεύοντας το κάπνισμα σε πάρκα και τις ακτές: Επιστήμη, περιορισμοί και πολιτική της αντίθετης εξομάλυνσης» ο Ρόναλντ Μπάϋερ αποκαλύπτει πληθώρα στοιχείων και στατιστικού πλούτου αναφέροντας ότι έως το 2011 το κάπνισμα απαγορεύτηκε σε 843 υπαίθριους αποκλειστικά χώρους και σε 150 παράκτιες περιοχές των Ηνωμένων Πολιτειών αντιμετωπίζοντας το από την ευκαιρία για την διαπραγμάτευση περίπλοκων σχέσεων μεταξύ επιστημονικών δεδομένων και στοιχείων, κινδύνων για την υγεία και την πολιτική.
Η έκθεση κάνει αναφορά για το ανθρωπιστικό θάρρος του κυβερνήτη της Καλιφόρνιας ηθοποιού και αθλητή Άρνολντ Σβαρτσενένγκερ να ασκήσει βέτο το 2010 για την απαγόρευση καπνίσματος κατά μήκος των παραλιών και ακτών της ηλιόλουστης πολιτείας των Η.Π.Α. όπου το κάπνισμα συνεχιζόταν απρόσκοπτα ελλείψει τα λοιπά από τα αναφερόμενα μεταγενέστερα στοιχεία.
Ο κυβερνήτης της Καλιφόρνιας το 2010 Άρνολντ Σβαρτσενένγκερ δήλωσε από το βήμα ότι «Αυτό το νομοσχέδιο επέβαλλε την απαγόρευση του καπνίσματος στα πάρκα και τις παραλιακές ακτές με την πολιτεία της Καλιφόρνια. Εκτιμώντας αντιλαμβανόμενος στόχους του γράφοντος απευθύνοντας ζητήματα προφύλαξης δημόσιας υγείας, κινητής μετοίκησης πυρασφάλειας και θαλασσίων υφάλων αδυνατώ να υπογράφω τον νόμο από πολλούς λόγους. Ενίσχυα κατά το παρελθόν τους νόμους διευθετώντας το πρόβλημα εσωτερικού καπνίσματος και στα οχήματα με τα παιδιά. Όμως υποχρεώνοντας με τον πολιτειακό νόμο τον κόσμο να μην καπνίζει στους ανοικτούς χώρους ορισμένων τόπων αυτό το νομοσχέδιο προσπερνά σημαντικό κορεσμό αναμεταξύ της κρατικής εξουσίας και ελέγχου και τοπικής λήψης αποφάσεων.» προσθέτοντας ότι αποτέλεσε κυβερνητική επέμβαση στη ζωή πολιτών.
«Οι άνθρωποι ανησυχώντας γι’αυτή τη στροφή στη δημόσια χωροταξία αντιπρότειναν την προσπάθεια να στιγματίσουμε το κάπνισμα και τους καπνιστές. Ο αποστειρωμένος όρος της αντίθετης εξομάλυνσης καλύπτει τις σκληρότερες περιπτώσεις των πολιτικών ελέγχου του καπνού, οι οποίες ενδέχεται να συμπεριλαμβάνουν τον αποστιγματισμό, ταπείνωση και διακρίσεις στρέφοντας κατά των καπνιστών.» διευκρινίζεται στην έκθεση.
«Η μεταστροφή στην στάση του κοινού κατέστησε δυνατή στους υπαλλήλους να ισχυρίζονται ότι οι απαγορεύσεις είναι ομόλογα πειθαρχημένες, απαιτώντας ελάχιστη ή καθόλου επέμβαση από τους αστυνομικούς ή επιστάτες των πάρκων. Πολλές απαγορεύσεις πάρκων και των παραλιών περιλαμβάνουν πρόστιμα — μερικά περιλαμβάνουν κι ακόμα ποινές φυλάκισης — για τους παραβάτες. Ωστόσο, πρέπει να βασίζονται στη συμμόρφωση των καπνιστών με δημοσίως αποσπασμένους περιορισμούς ή με τα αιτήματα των άλλων ατόμων για να σταματήσουν το κάπνισμα ή για να «το σβήνουν».» αντιπροτείνεται εκλογικευμένα από την έκθεση.
Από το μεσοδιάστημα της μελέτης μνημονεύεται από την εκδήλωση απότομα της εκτελεστικής διευθύντριας Σίνθια Ζίφ της ομάδας προστασίας του περιβάλλοντος «Θαλάσσια Δράση Καθαριότητας» αστοχώντας στην σχέση το ότι «αντίθετα με κάποιες πεποιθήσεις, ο δημόσιος χώρος δεν είναι τασάκι» ενθαρρύνοντας εγκατάλειψη χρησιμότητας του σκεύους.
Αποκορύφωμα αποτέλεσε αναφορά στην δήλωση πιτσιρικά από την Καλιφόρνια το 2003 ότι «πάρκα χωρίς καπνό: ένας 12-χρόνος το πραγματοποιεί» υποδεικνύοντας τον χαρακτήρα από τις εναπομένουσες νόμιμες υποχρεώσεις προσκομίζοντας καπνιστών. Οπωσδήποτε τα περισσότερα ανήλικα άτομα φοιτώντας στο σχολείο αλλά συμμετέχοντας ενεργά και δραστήρια με την αντικαπνιστική εκστρατεία προσέδωσαν κλίση εξασκώντας την επιρροή πριν να αποκτήσουν το δικαίωμα ψήφου. Επιπρόσθετα με απουσία εμπειρίας και της σχετικής απασχόλησης απαραίτητα με έγκυρη τοποθέτηση για την διαμόρφωση από την πληροφορημένη άποψη σε σχέση με το ζήτημα αποτελώντας το ουδέτερο τηρώντας κρατική απόσταση συμπίπτοντας με την αρμοδιότητα μεμονωμένου ατόμου προκαταλαμβάνοντας τοιουτοτρόπως την διαμόρφωση και την ανάπτυξη της προσωπικότητάς του.
«Η Μαίρη Ντάγκλας, η μεγάλη ανθρωπολόγος, το ξεκαθάρισε στην κλασσική αγνότητα και τον κίνδυνο. «Βρωμιά», έγραψε, είναι «θέμα εκτός τόπου». Όντας εκτός τόπου είναι η αιτιολόγηση του ισχυρισμού ότι οι γονείς έχουν το δικαίωμα να πάρουν τα παιδιά σε ένα πάρκο ή την παραλία χωρίς τον κίνδυνο να δουν κάποιον να καπνίζει. Εάν το κάπνισμα θεωρείται αφύσικο ως απαράδεκτο, η αποκάλυψη των παιδιών με την ίδια τους συμπεριφορά μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνη για την ευημερία τους.» επισημαίνεται στην έκθεση.
Το 1990 ο συγγραφέας από την μελέτη αξιοποιώντας παράγωγα το έργο του από την σταδιοδρομία κέρδισε το βραβείο της Εγκυκλοπαίδειας Britannica για το καλύτερο βιβλίο της χρονιάς εκείνης «Προσωπικές δραστηριότητες, κοινωνικές επεκτάσεις: Το AIDS και η υγειονομική δημόσια πολιτική».
Καταλήγοντας με το εξής τελικό συμπέρασμα,
Το φάσμα των βλαβών τρίτων έχει προβληθεί ως το σκεπτικό για τις παρεμβάσεις στον τομέα της δημόσιας υγείας. Με αυτόν τον τρόπο, παρά τα σχετικά αδύναμα επιστημονικά στοιχεία, οι υποστηρικτές έχουν επιδιώξει να αποφύγουν τη χρέωση ότι οι εξωτερικές απαγορεύσεις καπνίσματος αντιπροσωπεύουν ακόμη μια περίπτωση υπέρβασης του «κράτους νταντάς», του αδικαιολόγητου πατερναλισμού που στερείται κάθε σεβασμού για τους ενηλίκους θεμελιώδη αυτονομία. Η προώθηση ισχυρισμών που καλύπτουν τον υποκείμενο στόχο της δημόσιας υγείας για την αποσταθεροποίηση είναι μια επικίνδυνη στρατηγική. Η δημόσια υγεία πρέπει, τελικά, να βασίζεται στην εμπιστοσύνη του κοινού. Αυτή η εμπιστοσύνη απειλείται όταν η περίπτωση των παρεμβάσεων εξαρτάται από αδύναμα στοιχεία όποτε περιλαμβάνει βαθμούς προσομοίωσης. Οι υποστηρικτές της εξωτερικής απαγόρευσης του καπνίσματος θα πρέπει να είναι ειλικρινείς σχετικά με τα όρια των επιχειρημάτων που βασίζονται αποκλειστικά σε βλάβες τρίτων, καθώς αντιμετωπίζουν τις θανατηφόρες συνέπειες της χρήσης καπνού.
… ο Ρόναλντ Μπάϋερ αποδεικνύει ότι φερόμενες ως τις επιπτώσεις από το κάπνισμα επειδή τοποθετείται στις ακτές από τις παραλίες ελαχιστοποιούνται με τα πάρκα από τις αμελητέες ώστε να αποτελέσουν επιζήμιες συνέπειες προεκτείνοντας πέρα από το όριο των ανθρώπων οι οποίοι καπνίζουνε στους τρίτους και το περιβάλλον. Την ίδια χρονιά του 2013 ο καθηγητής ιατρικής κοινωνιολογίας ειδικευόμενος με την επιδημιολογία και εθισμό και την επιδημική ασθένεια την ηθική και ιστορική τους αντιμετώπιση παραχώρησε στο τηλεοπτικό δίκτυο PBS στην εκπομπή PBS Newshour την ακόλουθη δημοσιογραφική συνέντευξη.
Ρόναλντ ΜΠΆΫΕΡ, σας ευχαριστούμε που μας φτάνετε. Αποτελεί ένα ενδιαφέρον ηθικό ερώτημα για την διερεύνηση. Τι θα σας έκανε να ακολουθήσετε τέτοια διαδρομή;
ΡΌΝΑΛΝΤ ΜΠΆΫΕΡ, Πανεπιστήμιο Της ΚΟΛΟΎΜΠΙΑ ΤΑΧΥΔΡΌΜΟΥ της Δημόσιας Υγείας: παρατήρησα ότι όταν οι φοιτητές μου μιλούσαν για παράνομα ναρκωτικά όπως η ηρωίνη ή η κοκαΐνη ή η μαριχουάνα, υιοθέτησαν μια φιλελεύθερη άποψη – τονίζοντας για την κυβέρνηση για να μην διενεργεί επιχειρήματα για να επεμβαίνουν στις επιλογές των ανθρώπων με όλες τις αρνητικές συνέπειες. Αλλά όταν έθιξαν το θέμα του καπνού, όλα έγιναν κατά κάποιο τρόπο, απολυταρχικά. «Πρέπει να περιορίσουμε το κάπνισμα, πρέπει να περιορίσουμε τους ανθρώπους που καπνίζουν, πρέπει να προστατεύσουμε τους ανθρώπους από τον εαυτό τους, πρέπει να προστατεύσουμε τα παιδιά τους». Με χτύπησε η διαφορά. Και ρώτησα τους φοιτητές μου, «Πώς γίνεται όταν μιλάς για τα άλλα ναρκωτικά, να υιοθετήσεις ενός είδους στάση, αλλά όταν μιλάς για τον καπνό, να πιστεύεις ότι η κυβέρνηση πρέπει να επεμβαίνει περισσότερο;» Τους άκουγα παίρνοντας το προβάδισμα κατά κάποιον τρόπο όταν είπα πως ήταν αξιοσημείωτο – Τι το εξηγεί;
PBS NEWSHOUR: Ας κάνουμε ένα βήμα προς τα πίσω: Γιατί, και πότε, αυτές οι απαγορεύσεις αρχίζουν να ισχύουν;
Ronald BAYER: πραγματικά ξεκίνησαν με σοβαρότητα τις αρχές της δεκαετίας του 1990, οπότε αποτελούν το μέρος της λιτότητας κινήματος ελέγχου του καπνού, η αναγνώριση ότι θα πρέπει να κάνουμε περισσότερα επειδή εκατοντάδες άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από ασθένειες που σχετίζονται με τον καπνό. Αναθεώρησα επιχειρήματα για τον λόγο τον οποίο έπρεπε να απαγορεύουμε το κάπνισμα στα πάρκα και τις παραλίες, και υπήρξαν τρία – και ήταν αρκετά έντονα.
Η μία είναι ότι το κάπνισμα ήταν ριψοκίνδυνο για τους ανθρώπους γύρω από τον καπνιστή. Έτσι, αποτελεί κάτι αν ένας καπνιστής θέλει να καπνίσει, από επιχείρημα πρωτοβουλίας του ή της, αλλά όπως είπε ένας συνήγορος ελέγχου καπνού, αν μπορείς και να το μυρίσεις, μπορεί να σε σκοτώνει. Είμαστε εξοικειωμένοι με το επιχείρημα του καπνίσματος σε δεύτερο χέρι — αυτό συμβαίνει αν απαγορεύσετε το κάπνισμα σε μπαρ ή το εστιατόριο. Αλλά η παραλία ή το πάρκο είναι πολύ διαφορετική τοποθεσία. Είναι ανοιχτά, ο αέρας είναι ανοιχτός. Λοιπόν, ποιο είναι το ρίσκο; Και οι άνθρωποι από την δημόσια υγεία είπαν, δεν γνωρίζουμε το ακριβές ρίσκο, αλλά υπάρχει ρίσκο, ότι είναι απαράδεκτο.
Το δεύτερο επιχείρημα είναι ότι τα απόβλητα καπνού θέτουν σε κίνδυνο την άγρια ζωή, επειδή πλένονται στη θάλασσα και ψάρια και τα πουλιά καταναλώνουν τα απόβλητα και τα σκοτώνουν. Είτε τα απόβλητα τσιγάρων αναπαριστούν είδος αποκρουστικού τύπου των απορριμμάτων από τις παραλίες, και για να το αποδείξουμε ότι οι άνθρωποι που παρεμβάλλονται με περιβαλλοντολογικό έλεγχο θα μετρήσουν τον αριθμό τσιγάρων που βρήκαν σε μια παραλία και υπάρχουν δισεκατομμύρια και δισεκατομμύρια τους, όπως μπορείτε και να φανταστείτε.
Το τρίτο πιο ενδιαφέρον επιχείρημα για μένα, είναι ότι οι γονείς και οι οικογένειες έχουν το δικαίωμα να πάρουν τα παιδιά τους στην παραλία, ή σε ένα πάρκο, χωρίς να δουν κανέναν να καπνίζει. Είναι κάτι σαν κακή συμπεριφορά, ακριβώς ο τρόπος που θέλουμε να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από το να ακούνε τους ανθρώπους να καταριούνται ή να το αντεύχονται. Δεν θέλουμε να δουν τους καπνιστές γιατί ίσως το μιμούνται.
PBS NEWSHOUR: Και τα προβεβλημένα επιχειρήματα αυτά έχουν ως το εξής;
Ρόναλντ Μπάϋερ: Διαπίστωσα ότι τα στοιχεία υπήρξαν ασθενή. Τα στοιχεία βλάβης για τους μη καπνιστές στην παραλία ή σε πάρκο από κάποιον που καπνίζει είναι σχεδόν ανύπαρκτα. Τα στοιχεία ότι ψάρια και τα πουλιά πεθαίνουν λόγω τα απόβλητα τσιγάρων είναι σχεδόν ανύπαρκτα. Και ακόμα τα στοιχεία που διαβλέπουν από κάποιον σε πάρκο ή την παραλία να ενθαρρύνει τα παιδιά να καπνίζουν είναι υποτονικά.
Λοιπόν, είπα στον εαυτό μου, τι συμβαίνει εδώ; Ποια υπήρξε παρόρμηση της δημόσιας υγείας που παρεμβάλει τις απαγορεύσεις αν τα στοιχεία ατονούν; Επειδή όλοι μας στη δημόσια υγεία πιστεύουμε ότι όλα όσα κάνουμε θα πρέπει να βασίζονται με στοιχεία.
Όπως το σκέφτηκα, κατέστη σαφές ότι εκείνο που διαπλεκόταν δεν ήταν να προσπαθήσουμε να προστατεύσουμε τους μη καπνιστές από τον καπνό της πλευρικής ροής σε πάρκα στις παραλίες. Δεν μας ανησύχησε πολύ για τα πουλιά και ψάρια. Δεν υπήρξαν ουσιαστικά στοιχεία να προστατεύουμε τα παιδιά, αφήνοντας το κάπνισμα σε πάρκα από τις παραλίες. Εκείνο όπως διαπλεκόταν ήταν να θέλουμε πραγματικά να κάνουμε όλο και λιγότερο δυνατόν για τους ανθρώπους να καπνίζουνε, επειδή είναι κακό για αυτούς και προσπαθούμε να προστατεύσουμε τους καπνιστές από την συμπεριφορά την οποία θα αυξήσει τον κίνδυνο της ασθένειας και θανάτου.
PBS NEWSHOUR: Λοιπόν, γιατί οι αξιωματούχοι της δημόσιας υγείας βασίζουν την υπόθεσή τους σε υποτονικά στοιχεία;
BAYER: το ερώτημα αποτελεί ότι αξιωματούχοι της δημόσιας υγείας δεν μπορούν να ευθυγραμμιστούν από την προϋπόθεση ότι ο λόγος να απαγορεύσουμε το κάπνισμα σε πάρκα και τις παραλίες αποτελεί να θέλουμε να προστατεύσουμε τους καπνιστές. Θέλουμε να τους κάνουμε να παραδοθούνε, θέλουμε να καπνίζουν λιγότερο και θέλουμε να καταστήσουμε δυσκολότερο για τους ανθρώπους να το ξεκινούν.
Νομίζω ότι συμβαίνει επειδή οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν θέλουν να βρίσκονται με το πινέλο του «κράτους της νταντάς» του «μεγαλύτερου αδελφού». Με τις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι η ίδια ιστορία με τα κράνη της μοτοσυκλέτας. Όταν επιχειρήσαμε να επιβάλουμε νόμους κράνους της μοτοσυκλέτας στις Ηνωμένες Πολιτείες, θεωρήσαμε όλα τα είδη των επιχειρημάτων σε σχέση με το πώς όταν ένα άτομο εισέρχεται σε ατύχημα, πραγματικά μας κόστισαν όλα τα χρήματα, επειδή πρέπει να πάνε σε αίθουσες έκτακτης ανάγκης, και πρέπει να το πληρώσουμε για να γίνει. Δεν θέλαμε νόμους για το κράνος της μοτοσυκλέτας. Θέλαμε τους νόμους για το κράνος της μοτοσυκλέτας επειδή θέλαμε να προστατεύσουμε τους μοτοσυκλετιστές απέναντι από την ηλίθια τους συμπεριφορά. Δεν μπορέσαμε να το πούμε, γιατί θα ακούγεται σαν να κουνούσαμε τα δάχτυλά μας.
PBS NEWSHOUR: Λοιπόν, αυτές οι απαγορεύσεις τσιγάρων είναι το ίδιο είδος δαχτύλου που κουνιέται;
BAYER: πιστεύω ότι οι απαγορεύσεις αυτές σε πάρκα και σε παραλίες αντιπροσωπεύουν, νομίζω, ένα είδος πατερναλισμού, ένα είδος νταντάς. Το ερώτημα ήταν αν είναι η νταντά από την κατάσταση τόσο λάθος; Αν θα μπορούσαμε να εξαλείψουμε 400.000 θανάτους σε ένα χρόνο με την πάροδό του, επειδή όλο και λιγότεροι άνθρωποι καπνίζουν, θα ήταν τόσο κακό; Και δεν νομίζω. Αλλά νομίζω αξιωματούχοι της δημόσιας υγείας φοβούνται για να το πράξουν άμεσα ώστε να συλληφθούν κάνοντας υπόθεση την οποία νομίζω ότι είναι εύκολα ξέχωρη.
PBS NEWSHOUR: Έχουν αποδειχθεί αποτελεσματικά οι απαγορεύσεις; Υπάρχει καμιά σχέση αναμεταξύ των απαγορεύσεων και των χαμηλότερων ποσοστών καπνίσματος, ή των υγιών πληθυσμιακών κατανομών;
Ronald Bayer: Αυτή είναι καλή ερώτηση, και τα στοιχεία είναι ακόμη ασθενή. Δεν είναι πασιφανές. Αλλά η γενική διαδικασία του ηθικού του καπνίσματος είχε αποτέλεσμα. Επηρεάζει κλείσιμο των τιμών και επηρεάζει τις τιμές έναρξης. Έτσι, ως μέρος της ευρύτερης εκστρατείας να το αποσταθεροποιήσουμε – να πάρουμε κάτι που ήταν φυσιολογική, κοινωνική συμπεριφορά, και να το μετριάσουμε σε κάτι λιγότερο από περίεργο, διαθέτει πράγματι αντίκτυπο, σαν φορολόγηση των προϊόντων καπνού.
PBS NEWSHOUR: Στο συμπέρασμά σου λες ότι «η δημόσια υγεία τελικά θα πρέπει να βασίζεται στην εμπιστοσύνη του κοινού.». Υπήρξε πράγματι κίνδυνος δημόσιοι υπάλληλοι υγείας να δικαιολογήσουν τις απαγορεύσεις με τον τρόπο όπως το έπραξαν;
BAYER: Λοιπόν, πιστεύω ότι υπάρχει ριψοκίνδυνο στοιχείο. Η ανησυχία μου ήταν ότι όταν υπάλληλοι της δημόσιας υγείας κάνουν ισχυρισμούς που δεν μπορούν να υποστηριχθούν από τα στοιχεία, διατρέχουν τον κίνδυνο να πουν ότι «δεν μπορούμε να σε εμπιστευτούμε». Κατανοώ ότι είναι αποτελεσματικότερο να πούμε ότι λόγος τον οποίο απαγορεύουμε το κάπνισμα σε πάρκα και σε παραλίες είναι ότι σας προστατεύουμε από τον καπνό της πλευρικής ροής, ή τα παιδιά σας από το να κοιτάζουν κάτι πολύ κακό για αυτά, ή την άγρια πανίδα. Αυτός θα μπορούσε να είναι πιο αποτελεσματικός, βραχυπρόθεσμα, για να περάσουν και να τεθούν σε εφαρμογή καταστατικά ή κανονισμοί.
Αλλά μακροπρόθεσμα νομίζω ότι αν οι άνθρωποι αρχίζουν να αισθάνονται ότι τους παίζουν ότι τα στοιχεία δεν παρουσιάζονται με απλό τρόπο το ίδιο θα γίνει μπούμερανγκ. Πιστεύω ότι τα στοιχεία για τα επιχειρήματα όπου προβάλλονται για την εφαρμογή των απαγορεύσεων απουσιάζουν, και σε ορισμένες από τις περιπτώσεις, πολύ αδύναμα.
PBS NEWSHOUR: Λοιπόν, αξιωματούχοι της δημόσιας υγείας θα πρέπει να είναι πιο ειλικρινείς;
BAYER: με έναν ακατέργαστο τρόπο, η ειλικρίνεια ίσως να αποτελεί δύσκολη πολιτική, αλλά πιστεύω να αποτελεί την καταλληλότερη για τη δημόσια υγεία.
Ρόναλντ ΜΠΆΫΕΡ, σας ευχαριστώ που ήρθατε.
- Σας ευχαριστώ που με φιλοξενήσατε.